Αυτό δεν είν’ τίποτα, εγώ να δεις τι έχω… – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

‘-Τι λέει, Κάκκο,θα πιούμε κάνα καφεδάκι;

-Γω λέω, Χάμπο, να πιούμε κάνα τσίπουρο με ωραίο μεζεδάκι…

-Κάκκο, δε νομίζεις πως το παρακάναμε με τα τσιπουράκια; Δε σε πειράζει στην πίεση; Κάθε μέρα, σχεδόν, τσιπουράκι – τσιπουράκι, η πίεσή σου πρέπει να κάνει σούζες! Τι μετράς καθόλου;

-Κοίτα, Χάμπο. Να ‘ ναι καλά ο γιατρός μου, μ’ έδωσε κάτι νέα χάπια, που η πίεσή μου έπεσε σε χειμερία νάρκη!

-Άααα, γι αυτό κάνεις το μάγκα. Σ’ έδωσε τράτο η συνταγή του γιατρού και συ πας να το εξαντλήσεις.

-Έεε…ναι. Συ πως πας από πίεση Χάμπο;

-Καλά είμαι Κάκκο. Δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Φαίνεται το κληρονομικό μου πάνω σ’ αυτό είν’ καλό.

-Πάντως, μπράβο, Χάμπο. Γενικά, δεν παραπονιέσαι για αρρώστιες. Δε το παίρνεις, σα μερικούς – μερικούς, σερί – κορδόνι, να λες “Έχω το ένα και έχω το άλλο και τέτοια χάπια παίρνω για το τρίτο”…

-Έεε, τι θα βγει και να τα λες; Δε μπορεί. Όλοι, όλο και κάτι στραβό θα ‘χουμε. Δεν είν’ λόγος αυτός να το τργαουδάμε κι όλας. Εμείς τα προβλήματά μας δεν τα τραγουδάμε,Κάκκο. Ούτε και συ είσαι απ’ αυτούς!

-Μπα. Και τώρα, έτσι, το ‘φερε η συζήτηση και είπα για την πίεσή μου. Αλλιώς…Και μια και το θυμήθηκα…Πετράκη…δύο άνευ, με μεζεδάκι σπέσιαλ!

-Εγώ, Κάκο, να φέρω. Δουλειά μου είναι να φέρνω! Συ την πίεσή σου τη μέτρησες τελευταία;

-Τώρα, τι του λες;

-Τι να πει κι ο Πέτρος, Χάμπο; Εδώ, στον καφενέ, θα ‘χει βαρεθεί τον καθένα να λέει για αρρώστιες και για φάρμακα…

-Όχι εμάς όμως, Χάμπο. Αυτό το καλό, τουλάχιστον, το ‘χουμε.

-Πάνω σ’ αυτό. Σπίτι όταν γυρνάω, καμία φορά πετυχαίνω τη Θάλη με τι συγγένισες και τις φίλες της στον καφέ…κ είν’ κάποιες ρε παιδί μου…Δεν είν’ να πει η μια, παράδειγμα: “Σήμερα πονάει το κεφάλι μου”, ή “Σήμερα πως πονούν τα γόνατα μου”…

-Αμέσως πετιέται η άλλη, ε Χάμπο, και να σε πω τι απαντάει; Λέει: “Αυτό δεν είν’ τίποτα. Εμένα να δεις! Εγώ…”κι αρχίζει σα να ‘ναι δημοπρασία ν’ ανεβάζει το ζάχαρο που την παιδεύει, τον πονοκέφαλο που την πεθαίνει, τα ρευματικά που τη σακατεύουν…

-Αμ να ‘ναι μόνο η Θάλη και οι φίλε της; Γιατί, εδώ στον καφενέ, τα ίδια δεν κάνουν οι περισσότεροι. Μη κοιτάς εμείς…

-Αλήθεια Χάμπο. Δεν τολμάει να πει ο ένας: “Ψες βράδυ είχα δεκαεπτά πίεση”, αμέσως θα βρεθεί ο άλλος να πει: “Αυτό δεν είν’ τίποτα. Εγώ είχα δεκαεννιά τη μεγάλη και δώδεκα τη μικρή”!

-Ναι! Θα πει ο ένας: “Ο τάδε έκανε μπαλονάκι”, θα βρεθεί, αμέσως, ο άλλος να πει :”Αυτό δεν είν’ τίποτα. Ο δεινά έκανε τριπλό μπαϊπάς”!

-Θαρρείς και είν’ δημοπρασία και πως είν’ υποχρεωτικό να ανέβει η τιμή, μέχρι να πει ο πρόεδρος: “Εικοσι δύο πίεση, ένα…είκοσι δύο πίεση,δύο,…τρία…κατακυρώθηκε στον κύριο με το μουστάκι”!

-Τα τσιπουράκια σας…

-Άαα μπράβο Πετράκη. Φέρνε όσο ακόμα μπορούμε. Αύριο – μεθαύριο θα μας τα κόψουν οι γιατροί όλα!

-Όσο μπορούμε! Στην υγειά μας, Χάμπο.

-Στην υγεία μας, Κάκκο.

-Πάνω σ’ αυτό. Δε ξέρεις τι με βρήκε ψες ο γιατρός μου που πήγα για τη μέση μου…

-Αυτό δεν είν’ τίποτα. Εμένα να δεις η μέση μου…!