Ατό εδιακροπότ’σε ‘με – του Μωϋσιάδη Παναγιώτη

Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Οδυσσέας Ελύτης, 1911-1996, Ποιητής, Νόμπελ 1979
Έρθα ‘ς σο παραθύροπο σ’, λαφροπατηματέρ’κον,για έλα δός ‘μεν φίλεμαν, ας χαίρεται ο φέγγον..
Έρθες ,πουλί μ’, κ’ εγέλασεν τ’ έρημον η καρδία μ’,όντες εκοίμ’νε μαναχόν και τα τζιλίδια κρύα.
Έρθες κ’ εν εφωσφώταξεν, πουλόπο μ’, η σκοτείακαι ν’ ας σ’ ομμάτια μ’ έφυεν τ’ εσόν η αροθυμία…
Έρθες, εγόνεψες σουμά μ’, πουλί μ’ ορφανεμένον, ας ση ζωήν απόκλερον κι ας σην εγάπην ξένον..
Έρθες, ερρούξες ‘ς σην οτά μ’ ,μικρόν τσαναβαρόπο μ’, κ’ εγρίβωσες ‘ς σ’έγκάλοπο μ’, αρ άμον εβδελόπον.
Έρθες, εσέβες ‘ς ση ζωή μ’, κ’ ευλόϊαν ‘κ’ εφέκες τα τέρτια όλια τη κοσμί, σ’ εμέν επαρεδέκες.
Ερρούξα ‘ς σα ποδάροπα σ’, κλαίω παρακαλώ ‘σεν, φοούμαι γιαμ θα λές ,αρνί μ’, αβούτος παλαλός έν.
Ερρούξαν και θα τρώνεσεν, τα συγγενέτκα σόϊα ατοίν ,αρνί μ’, ζελεύνε ‘σεν και βάλνε ‘σεν ‘ς σα λόγια.
Ερρούξες ‘ς σο κιφάλοπο μ’, είπες και ν επαρείπες, την κάρδια μ’ γεραλάεψες κ’ εν άλλο χείρ’ εποίκες.
Ερχίνεσα να πορπατώ απέσ’ ‘ς σην κοινωνίαν, να συναυλίζω με τ’ ανθρώπ’ς κ’ εφτάω συντροφίαν.
1. Ερώτεσά το πώς περάντς, γεσίρ’ και μαναχόπον, κι ατό εδιακροπότσε με κ’ ερρούξεν ‘ς σ’ εγκαλόπο μ’.