Μια κατάθεση ψυχής στον αείμνηστο διονυσιακό αοιδότης πατρίδας μας, το Στάθη Τσιταρίδη. Τον γνώρισα το 1988 στις εκδηλώσεις της Ευξείνου Λέσχης Πτολεμαΐδας
Ακέραιος χαρακτήρας με πατριωτικές ευαισθησίες και γνώσεις, αηδονολάλητος, βιωματικός και αυθεντικός εκφραστήςτων τραγουδιών της Ματσούκας. Οπόνος του ξενιτεμούξεχείλιζε μέσα από τα τραγούδια του. Η ζωή τού στέρησε τη χαρά του Οδυσσέα να ταφεί στην αγαπημένη του πατρίδα. Η μακρινήΑυστραλία φιλοξένησε το σώμα του, αλλά η ψυχή του αγγελοπέταξε και αγαλλίασε στον τόπο, που γεννήθηκε, αγάπησε και έκλαψε, το αλησμόνητο Σεραλάρ (Αλωνάκια). Είναι η κατάρα της προσφυγιάς ,η μήνη του ξενιτεμού ..! Αυτό που εύστοχα επιβεβαίωσε ο Αγγελόπουλος στο έργο του ΄΄ ταξίδι στα Κύθηρα ΄΄:
…όταν μια φορά γίνεις πρόσφυγας, σ’ όλη σου τη ζωή θα ‘σαι πρόσφυγας..!
Ν’ ασάν εκείνον, π’ αποθάν, ‘ς σον τόπον ,π’ εγεννέθεν,
που ‘κ’ εφέκεν τα χώματα τ’ και που ‘κ’ εξενιτεύτεν..!
Όντεςπάω ‘ςσοχωρίομ’, ,καισουχωρίμ’ τηνάκραν,κρούει ‘ςσονούμ’οπατέραμ’, γομούταιηγούλαμ’ δάκρυα..!
Τσιταρίδης Στάθης 8-2-1988 Θεσσαλονίκη
Μέρ’ είσαι και ‘κι φαίνεσαι ,νε Στάθη Τσιταρίδη,
ηλάλια σ’ ‘κι ακουσκεύκεταικαι το σονλίκ’ σ’ εχάθεν.
Κάστρονέσ’νε, ψηλόκαστρον, ήλος και ζελεμάτ’ ι,
τη ξενιτιάς αρχοντοπαίδ’, και τ’ Άγουρσας τ’ ελάτ’ι.
Τον κόσμονεπαλάλωνεν , το κωδών η λαλία σ’,
τουλούμ’,γαβάλ’ και κεμεντζέ έκλαιαν όλια μίαν…!
Έφυες κ’ εν ορφάνεψαν , Τσιτά, τα τραγωδίας,
ίλεμ’ το μακρύν η καϊτέ, τη Μάτσκας τ’ ευλοϊας..
Κι ατώρααπροσκάλευτακαι απρολοεμένα,
εσκώθεςκαι θα πας ‘ς σον Άδ’, ντο τραγωδούνκλαιμένα..!
Ν’εξέρτςατο, οι τραγωδάντ’, όθεν κι αν πάν’,εμπρεύνε,
μανάχονοι καζανεμένλύουντανκι υποφέρνε..!
‘Σ σον Άδ’, το μακρύν η καϊτέ , ένψηςπαρηγορία,
θα τραγωδείς και χαίρουνταννυφάδεςκαι παιδία..!
Σύρον το μακρύν την καϊτέν, όντες θα πας ‘ς σον Άδην,
να έρτανεολόερα σ’, Πουγάρτς, Παντσάρτς κι άλλοι.
Να έρται κι ο Παλαπουίκς, Στοφόρονκι ο Κορόσον,
Αποστολίκας,Βενιάμ’ςκι ο Ασαλούμ’ς ο Κώτσον.
Χωρίς εσέναν, νε Τσιτά, παρχάρ ‘κι σονλικεύει,
μωχαπέτ ‘κι γουρεύκεται, τιρλούκ’ ‘κι γουτουρεύει.
‘Σύέσνεείνας άρχοντας, γιοσμάς,παλληκαράνος,
τη τραγωδίδεξάμενοςκαι τη καϊτέςκαπλάνος…!
Τον ήλενετραγώδεσες, τη Ματσούκας το φέγγον,
τη ξενιτιάς το βαϊνασίνκαι τη εγάπ’ς το δέκρον.
‘Σ σον κόσμον τ’ απαργόρετον, ‘ς σον ψεύτικον τον κόσμον
οι τραγωδάν’ ‘κι δειλιούν, ‘ξέρνετη Άδ’ τονδρόμον..!
Όσο μακρά κι αν θάφνε ‘σεν, , όλεν η γης πατρίδα,
‘ς σοΣεραλάρ’ ορφάνεψαν, εσένανάλλο ‘κ είδαν..!
Όθεν κι αν πάν’οι τραγωδάντ’, χαράντας κ’ ευλοϊας
‘ς σον Άδ’ πα εξέρνε να γλεντούν, σαεύνε τα λαλίας..!
Κι ατώραεπιδέβεςα’, το τσόλ’ την ξενιτίαν,
κ’ εγέντ’ς τη παρχαρίπουλίν και τσιαροθυμίας…!
Να είσαι καλοδρόμετος κι ας όλτςεσχωρεμένος,
‘ς σηνψήν εμούν ανέσπαλτοςκαι αροθυμιαγμένος.
Τ’ ολόερα σ’ να ίντανεανθαίνιαμυρωδίας
και οι αγγέλ’ να τραγωδούνπατρίδας τραγωδίας…!
Έναν μένεμανστείλον‘μαςκαι με την τραγωδία σ’,
ατσάοΆδηςέντσατίν;Γιόξαμ τα ξενιτίας…;
