Είναι πλέον εμπεδωμένο στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, ότι υπεύθυνα για την βαθειά χρεοκοπία της χώρας μας είναι πρώτιστα τα κόμματα εξουσίας και συνυπεύθυνα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, για τις πράξεις και παραλήψεις τους στην σαραντάχρονη άσκηση πολιτικής.
Στο σύνολό του ο ελληνικός λαός έβλεπε και διαπίστωνε όλα αυτά τα χρόνια, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ,αφού τα πολιτικά και οικονομικά τεκταινόμενα στη χώρα αντέβαιναν τις παραδοσιακές του αρχές και νοοτροπίες, όπως αυτές καταγράφηκαν στο βιωματικό του μνημονικό και στα αποφθέγματα του προφορικού λόγου. Στον πόντο γνώριζαν ότι η οικονομική ευημερία έρχεται μόνο με την παραγωγή:
Δός ‘με βίον κι ας δίγω ‘σε παράδας..
Οι προσφυγικοί πληθυσμοί ιδιαίτερα δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την παραχάραξη της βασικής αρχής της οικονομίας, που ήθελε τους οκνηρούς γραφειοκράτες και διοικητικούς να αμείβονται πολλαπλάσια από τους εργασιομανείς και άοκνους του ιδιωτικού τομέα. ‘Σ σα πέντε παράδας. π’ εδούλεψεν πάντα είχεν, ‘ς σα δέκα καμίαν ‘κ’ είχεν. Δεν μπόρεσε να κατανοήσει ακόμα τις προκλητικές σπατάλες των κυβερνόντων , γιατί γνώριζε πως: εκείνος, πη θελ’ να πλουτίζ’ ,σύρ’ την εφτωχίαν..
Οι Πόντιοι στην Ελλάδα του άκρατου κομματισμού καρπώθηκαν την πολιτική κρίση για να επενδύσουν στον γνώριμο γι’ αυτούς ανατολίτικο παγαποντισμό.
Φαϊν εύρες κάθ’κα και φά’, δουλείαν άφ’σ’ και φύον..
Η νοοτροπία της αθέμιτης συναλλαγής ήταν γνωστή στους πρόσφυγες της ανατολής, γιατί τη βίωσαν ως υποτακτικοί του τουρκικού εξουσιαστικού κατεστημένου, στα πλαίσια του οποίου ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν καλά τον τρόπο σκέψης της τουρκικής κοινωνίας ,προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ανατολίτικη πονηριά τους .
Οι Τούρκοι μάλιστα χρησιμοποιούσαν ένα γνωμικό, που επιβεβαίωνε την παραπάνω άποψη: ‘ς σ’ εσέτερα ας τρώμε και ‘ς σ’ εμέτερα ας χορεύομε…
Παράλληλα όμως και στις μεταξύ τους σχέσεις χρησιμοποιούσαν το δικό τους ρωμαίικο τρόπο συναλλαγής με τους άγραφους ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες .
‘Σ σα χέρια τ’ πη ‘κι κουβενεύκεται ,χαΐρ’ καμίαν ‘κ’ ελέπ’.
Η πολιτισμική περιχαράκωση των λαών της οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν θεσμοθετημένη και απόλυτη, γι’ αυτό και δεν προέκυψε κανενός είδους συνεργασία και επιμιξία με τους αλλόπιστους Οθωμανούς: Με τον Τούρκον αλλισβερίσ’ ‘κ’ ίνεται.
Στην μεταπολιτευτική πραγματικότητα οι πόντιοι πρόσφυγες, αποκομμένοι μέχρι και το 1981 από κεντρικές διοικητικές θέσεις, βρήκαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στην διευρυμένη κομματική κρατική διοίκηση.
Το΄΄ σοσιαλιστικό ΄΄ ΠΑΣΟΚ δημιουργώντας στην πρώτη περίοδο κάποιους αποκεντρωμένους διοικητικούς μηχανισμούς υιοθέτησε την προσφυγική εκπροσώπηση στους νέους κρατικούς μηχανισμούς διατηρώντας όμως σε κεντρικά πόστα τους ίδιους μηχανισμούς του παρελθόντος.
Έτσι από τις μοναδικές έως τότε εκπροσωπήσεις των αείμνηστων Λ. Ιασωνίδη, υπουργού και του αντιπρόεδρου της βουλής, Ισαάκ Λαυρεντίδη, είδαμε για πρώτη φορά τους ποντίους να παίρνουν για κάποιο μικρό διάστημα και υπουργικά θυλάκια: Ακριτίδης, Καστανίδης, Κεφαλίδης, Λωτίδης.
Οι πόντιοι αντιμετωπίστηκαν πάντα ως πρόσφυγες χωρίς να τους επιτραπεί ποτέ να καλοκαθίσουν στην καρέκλα της εξουσίας. Πάντοτε κάθονταν ΄΄ μισόκωλα ΄΄,
συνήθως τους έδιναν δύο υφυπουργεία που ισοδυναμούσαν με ένα υπουργείο.
Οι πόντιοι πολιτικοί από όποια θέση κατήχαν ενσωματώθηκαν στα πολιτικά στάτους της εποχής, γιατί γνώριζαν το: Ποι αποστρατίζ’ πάντα οξοπίσ’ απομέν.
Δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να εφαρμόσουν τις παραδοσιακές ποντιακές αξίες στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Η άσκηση εξουσίας με δανεισμό θύμιζε την ποντιακή παροιμία :
Δανεικά δός ‘με και γυρευόν πέει ‘με…
Σήμερα στα πολιτικά δεδομένα της χώρας και παρά την παρατεταμένη οικονομική κρίση, επιβεβαιώνεται, ότι οι κυβερνήσεις πέραν της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, εξακολουθούν να διέπονται από τις ίδιες λογικές και νοοτροπίες.
Ο λύκον το πόστν ατ’ αλλάζ’ , το χούι ν ατ’ ‘κ’ αλλάζ’…
Αποδεικνύεται ότι αυτές είναι ανέτοιμες και απρόθυμες να χτυπήσουν την προηγηθείσα διαφθορά: Ο σκύλον τον σκύλον ‘κι τρώει…
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις αντί να προτάξουν ένα εθνικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, εφαρμόζουν την πολιτική του Ναστραντίν Χότζα με το γάιδαρό του, που αφού προσπάθησε να τον μυήσει στη λιτότητα, στο τέλος το δυστυχισμένο ζωντανό απεβίωσε..
Η φορολογική πολιτική, που ασκείται, είναι βαθύτατα αντισυνταγματική, γιατί δεν πληρώνει ο καθένας σύμφωνα με τον πλούτο, που κατέχει, αλλά εξακολουθούν να επιβαρύνονται οι μη έχοντες. Η αριστερή φρασεολογία αποδείχθηκε ασυνεπής.
Εκεινού τα λόγια μη τερείς, το έργον ατ’ τέρεν.
Το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας θα πρέπει να επιλυθεί στη βάση της αναδιανομής των εισφορών και όχι του κεφαλαιοποιητικού διαμοιρασμού, που είναι άδικος και κλεπτοκρατικός, όπως μας λέει το ποντιακό γνωμικό: Εύραμε τα παλαλά χωρία να κερδίζομε φλωρία.
Το ασφαλιστικό ξαναμπαίνει στο ράφι και επιδιώκεται μία ακόμα θνησιγενής πρόσκαιρη κομματική λύση . Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συμπεριφέρονται ωσάν να μην τους ενδιαφέρει το πρόβλημα ακολουθώντας τη λογική : ας βγάλει ο άλλος το φίδι από την τρύπα. Έτσι κωφεύουν συνειδητά μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα της χώρας: Ο κοφόν εγάμεσεν τον παλαλόν..
Ο νέος πρωθυπουργός, αστικομεγαλωμένος, δεν έχει την κουλτούρα του καινοτόμου επαναστάτη. Προσπαθεί να διαχειριστεί τα αδιέξοδα της χώρας με τα όπλα, που του προσφέρουν οι ανάλγητοι δανειστές μας. Δεν μπορεί να κατανοήσει, ότι οι σύμμαχοί του τον εμπαίζουν: Έδεσαν το ταούλ’ ‘ς ση ράχιαν ατ’ κι ατοίν κρούν τα κοπάλια.
Το πολιτικό σύστημα μπροστά στα διαφαινόμενα αδιέξοδα θα πρέπει να συνεργαστεί πάνω σ’ ένα κοινό σχέδιο εθνικής διάσωσης της χώρας, γιατί κατά την κοινή ομολογία το χρέος είναι μη βιώσιμο: τ’ οχτώ όντες ‘κ’ επορείς να δίς, τ’ ενέα ‘κ’ επορείς να παίρτς..
Το οικονομικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε, είναι πρωτόγνωρο με εθνικές και υπαρξιακές παραμέτρους και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί συναινετικά: Όταν καίεται τ’ αχερόν τη γειτονά, έπαρ’ την βέτραν και τρέξον.
Εάν δεν μπορούν να το επιφορτισθούν και να το επιλύσουν οι πολιτικοί, τότε κάποιες άλλες δυνάμεις θα κληθούν να το κάνουν…! Η έλλειψη πολιτικής συνείδησης για τα αδιέξοδα της χώρας θα δικαιώσει την επερχόμενη καταδίκη τους από το λαό και την ιστορία…
Τον λύκον ετραυαγγέλιζαν κ’ εκείνος έλεεν: Τη ποπά τα πρόατα μέρ’ είναι.
Η άρνηση ανάληψης της πολιτικής ευθύνης από τα σημερινά κόμματα της βουλής, θυμίζει μια ιστορία που μου έλεγε ο αείμνηστος παππούς μου, Αντώνης.
΄΄ Μια φορά ο πρόεδρος του χωριού του, ο Αδάμ’ Κιαάς, πήγε να διαμαρτυρηθεί στον δήμαρχο της πόλης για τις καταπατήσεις των ελληνικών χωραφιών από τους τούρκους συγχωριανούς του.
Τότε ο δήμαρχος, εξαγριωμένος και αρνούμενος να επιλύσει το πρόβλημα ,είπε στον πρόεδρο, ότι ,όποτε τον επισκέπτεται, του προκαλεί μεγάλο πονοκέφαλο…
Αμέσως ο Έλληνας πρόεδρος του απάντησε με θάρρος και παρρησία : ΄΄ αφέντη μου ,τον πονοκέφαλο δεν στον έφερα εγώ, αλλά η απόφασή σου να γίνεις δήμαρχος…΄΄
