Σκηνές απείρου κάλλους διαδραματίσθηκαν την 3η Ιουλίου, έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Αφορμή ήταν η απόφαση των εργατοπατέρων της κλαδικής ΠΟΣΠΕΡΤ, να τιμήσουν τους ….23 νεκρούς, «εργαζόμενους και αλληλέγγυους», που «έπεσαν στον αγώνα για να μην κλείσει η ΕΡΤ». Συνεπείς εργάτες στο ραντεβού με το ανιστόρητο διαχρονικά και θέλοντας ορισμένοι εξ αυτών να φανούν αριστερότεροι του γ. γραμματέως, μάτωσαν και πάλι την φανέλα, παραγγέλνοντας ένα μνημείο στον γλύπτη Κυριάκο Ρόκο.
Φυσικά, ενώ είθισται οι εκδηλώσεις τιμής να γίνονται σε ημέρες αργίας, η δημοσιοϋπαλληλική αλληλεγγύη της Λαϊκιάς Δημοκρατίας της Ελλάδας άλλα επιτάσσει: να τελούνται τα παρόμοια events σε εργάσιμες ημέρες και συχνά Δευτέρες, κολλητά στο ΠΣΚ. Ε, μην μας πέσει και βαριά η πρώτη μέρα της δουλειάς, μετά τις ξαπλώστρες του Αργοσαρωνικού. Δουλειά βέβαια και όχι εργασία, γιατί και σε αυτό μας δουλεύουνε ψιλο-γαζί.
Για την ιστορία να θυμίσουμε πως επί οικουμενικής κυβερνήσεως Σαμαρά, στα προαπαιτούμενα των δόσεων ήταν και η απόλυση ενός αριθμού εργαζομένων του δημοσίου τομέα. Δεδομένου, όμως, πως συνταγματικά αυτό δεν θα περνούσε, μόνη λύση της υλοποίησης ενός τέτοιου μέτρου, υπήρξε η κατάργηση ενός Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου ή μιας ΔΕΚΟ, Α.Ε. κ.τ.λ. Τότε θα μπορούσε, ίσως, να γίνει αποδεκτή η απόλυση μονίμου υπαλλήλου στο Δημόσιο. Το πρώτο το οποίο από την εποχή GAP επιχειρήθηκε να εφαρμοσθεί, σχετικά, ήταν το μέτρο της διαθεσιμότητας σε στελέχη που συμπλήρωναν 33 χρόνια υπηρεσίας. Αργότερα ακολούθησε κάποια στιγμή και η κατάργηση συγκεκριμένων ειδικοτήτων στην εκπαίδευση. Στην περίπτωση της ΕΡΤ, προτιμήθηκε να κλείσει ο Εθνικός Φορέας Ραδιοτηλεόρασης. Το σκεπτικό ήταν απλό: οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ανανεωτικής αριστεράς στην ΕΡΤ, ήταν πολλοί περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Κοινώς θα εκπλήρωναν ένα προαπαιτούμενο, με το μικρότερο άμεσο πολιτικό κόστος. Έτσι πίστευαν τουλάχιστον. Το μέτρο ήταν χωρίς αμφιβολία, η μεγάλη αποτυχία του Σαμαρά, ακολουθώντας ούτως ή άλλως ένα πλαίσιο και μια άδικη φιλοσοφία του τύπου «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». Ασφαλώς ήταν ένα αντιδημοκρατικό μέτρο. Δεν αντιλέγω πως από εποχής GAP, υπήρχαν στην ΕΡΤ «αντικειμενικοί δημοσιογράφοι», οι οποίοι την «επόμενη τηλεοπτική ημέρα» βρεθήκαν διευθυντές ή με εκπομπή «Στο Κόκκινο» (Κ. Αρβανίτης, Βαξεβάνης κ.α.) ή εξαργύρωσαν τον μεγάλο αγώνα της ΕΡΤ, με βουλευτικές έδρες στο ΣΥΡΙΖΑ: Ανέττα Καββαδία, Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης κ.α. «Ε, τώρα γίνεσαι κακός» θα μου πεις. Για να μην είμαι άδικος, οι πριν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσεις το ίδιο έκαναν: έδιναν θέσεις και εκπομπές σε μπόσικους δημοσιογράφους, του ΔΟΛ κατά προτίμηση ή αντίστοιχα δεξιών ΜΜΕ, για να κάνουν έγκριτη, δηλαδή φτηνή κυβερνητική προπαγάνδα.
Δεν παραγνωρίζω το γεγονός, πως πέρα από ένα διαπιστωμένο βίαιο θάνατο ο οποίος είναι μετρήσιμο μέγεθος, υπάρχουν σε περιόδους μαζικών απολύσεων και άλλοι θάνατοι. Θάνατοι οι οποίοι επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό, από την πίεση της απώλειας της εργασιακής θέσης. Το έζησα και στα χρόνια της ΑΕΒΑΛ εδώ. Στα χρόνια κατά τα οποία άρχισαν οι απολύσεις, η υγεία πολλών εργαζομένων επιδεινώθηκε άσχημα. Πολλοί εξ αυτών κατέληξαν, χωρίς κανείς να μπορεί να τους μετρήσει ως αγωνιστική ή εργατική απώλεια. Αλλά αυτό είναι άλλο, από το να αναγνωρίζουμε νεκρούς από το πουθενά, σαν τα χρόνια του Πολυτεχνείου, που οι σύντροφοι τους ανέβαζαν έως και 300, περίπου 10πλάσιους από το πόρισμα Τσεβά.
Πολύ περισσότερο το να συγκρίνουμε έμμεσα το Πολυτεχνείο με την ΕΡΤ, φθάνει στα όρια της ύβρεως. Αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την Ραχήλ Μακρή, την είδαν σαν το πολυβολητή Κ. Πρέκα στο «Όχι», για την ακρίβεια φοιτήτριες στη Πύλη του Πολυτεχνείου την ώρα που έμπαινε το Τανκς και το σουηδικό συνεργείο απαθανάτιζε το γεγονός, κάποιος ας τις ξυπνήσει. Θα μας γράψει, βέβαια, ο Μάνος Ελευθερίου «Μη χτυπάς / να σ ανοίξουνε μη χτυπάς / σ ένα σπίτι κλειστό / που κανείς δεν σ ακούει». Και κυρίως ακατοίκητο. Εν τέλει είναι πολύ σουρεάλ αλλά και γελοίο, να βλέπω τον Τσακνή επικεφαλής της ΕΡΤ, όταν έκανε καριέρα τραγουδώντας «στα κόμματα γατζώθηκαν / και εγώ δεν ξέρω τι να πω» («Νοέμβρης 90΄»). Προφανώς άλλο «στα κόμματα» και άλλο «στα κάγκελα» και «στα κόκκινα». Ένα ήταν το Κόμμα στις Λαϊκές Δημοκρατίες, τα κόμματα αφορούν τις ξεπερασμένες από το λαό αστικές δημοκρατίες. Όχι, δεν με πείραξε τόσο το «Σκάσε επιτέλους», αυτά τα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού. Πολύ περισσότερο, που αν σήμερα υπερασπιστείς μια γυναίκα από ανδρικό βρίσιμο, κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για σεξισμό. Πάντως αν έχεις απέναντι την Ρ. Μακρή να σε γανιάζει ζητώντας αναγνώριση «συντάξιμων» για τα «κάγκελα» της ΕΡΤ, μια αναγνώριση ελαφρυντικού την κερδίζεις, έστω μια δικαστική κατανόηση. Έλειπε πάντως και ένα σχετικό τραγούδι, κάτι σαν το «Προσκύνημα», από το «Μεγάλο μας τσίρκο». Τα «Καγγέλια» ίσως; Ζούμε την αναβίωση του Αριστοφάνη και του Ιονέσκο αντάμα !
