Αναφέρομαι στη μητέρα του Λοχία που έχουν απαγάγει οι Τούρκοι, όταν στην άκρως ελεγχόμενη συνάντηση με το «νεοφώτιστο» αναπληρωτή άμυνας ρώτησε το αυτονόητο «Αν ήταν δικά σας παιδιά τι θα κάνατε;»
Και όχι μόνο δεν πήρε απάντηση εκείνη τη μέρα, αλλά κάποιος θέλησε να βγάλει από την δύσκολη θέση τον υπουργό και με αγενή τρόπο την επέπληξε, για την αυτονόητη ερώτηση μιας μάνας που ανησυχεί για το παιδί της.
Οι μέρες πέρασαν προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν ήταν ένα συνηθισμένο γεγονός ή ένα σοβαρό ζήτημα με τους «γείτονες». Δυστυχώς όμως δεν ορίζουμε εμείς τις σχέσεις μας με την Τουρκία, δυστυχώς η ιστορία δεν μας δίδαξε τίποτα, σε διπλωματικό επίπεδο είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω.
Οι δυο στρατιωτικοί μας βρέθηκαν «εγκλωβισμενοι» μέσα στο πολιτικό παιχνίδι που παίζει η Τουρκία με την Ευρώπη, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται συνεννόηση και συναίνεση όλων των πολιτικών παρατάξεων, συνολικά η εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι προϊόν συναίνεσης και συνεννόησης.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, που δεν έχει την πολυτέλεια να διασπά τις δυνάμεις της, αντίθετα θα μπορούσε να παίζει ρόλο ουσιαστικού ρυθμιστή στα Βαλκάνια και να χρησιμοποιεί υπέρ της, τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Οι διεθνείς σχέσεις είναι ολόκληρη επιστήμη, θέλει μελέτη της ιστορίας και ταλέντο όχι στολές παραλλαγής και δηλώσεις γραμμένες από τον κύριο Καρανικα.
Θέλει συμμαχίες και μπορεί να καταφέραμε την υποστήριξη των συμμάχων μας, γιατί αυτή την στιγμή δεν πουλάνε όπλα στην Τουρκία και μπορεί το αίτημα όλων να ήταν η αποφυλάκιση των δυο στρατιωτικών μέχρι το Πάσχα, αλλά το Πάσχα πέρασε και τα δύο παιδιά δεν γύρισαν.
Μπορεί μια μάνα να περιμένει 10 χρόνια για να γυρίσει το παιδί της; Μπορεί επιτέλους κάποιος να αναλάβει την ευθύνη ;
Αν ήταν δικό σας παιδί εσείς τι θα κάνατε;
Δημοτική Σύμβουλος Εορδαίας
Πίστη Κρυσταλλίδου Σιάχου
