Ας μιλήσουμε για ακόμα μία φορά. Έχουμε τα παρακάτω. Στην βουλή των Ελλήνων είδαμε πάλι αυτούς που με σφίξιμο στην καρδιά, στο στομάχι και δάκρυ στα μάτια να ψηφίζουν νέο μνημόνιο. Μάλωσαν και λιγάκι προ ημερών… Κλασική καταδίκη μετά, ξέρετε των αντιδημοκρατικών αυτών καταστάσεων. Ναι, κατά τα άλλα θα μου πείτε πήξαμε στην δημοκρατία. Την λαβωμένη βαριά δημοκρατία κιόλας, μας την υπενθυμίζουν άνθρωποι που πιστεύουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα κουνώντας μας και το δάχτυλο. Εδώ θέλω εξήγηση δεν καταλαβαίνω το οξύμωρο. Στην Περιφέρεια της Αθήνας παρόμοιες καταστάσεις επικράτησαν. Εκεί είχαμε μονόπλευρη καταδίκη γιατί φαίνεται καθαρά πως δεν μπορούμε να είμαστε δίκαιοι στην κρίση μας γιατί τα κόμπλεξ μας είναι αγιάτρευτα. Το τεκμήριο της αλήθειας και της αξιοπιστίας γέρνει προς μία κατεύθυνση πάντα στην Ελλαδίτσα ασχέτως με αυτά που βλέπουμε. Δεν έχει καμία σημασία αυτό! Θέλουμε να εφαρμόζουμε τους νόμους(ποιους;)όπως μας συμφέρει και όταν αγγίζουμε την αλήθεια η μπάλα πετιέται πάντα στην εξέδρα. Μυαλό για τέτοιες λεπτομέρειες δεν υπάρχει. Προσθέτουμε τους βιασμούς, το μπαράζ ληστειών, τις καταστροφές σε καθημερινή βάση δημόσιας περιουσίας, τις ριπές σε ζωντανή σύνδεση από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών, τις απόπειρες αρπαγής παιδιών και τον αντάξιο των προσδοκιών μας (sic) πρόσφατο τελικό του κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, για να επιβεβαιωθεί η διαπίστωση πως διολισθαίνουμε σε παρεκτροπές πολύ άγριες. Και διολισθαίνουμε σε αυτές διότι όταν ένας τόπος παρουσιάζει σημάδια παραμέλησης, παρακμής και σηψαιμίας όπως ο δικός μας, οδηγείται σταδιακά σε ολοένα περισσότερες και βαρύτερες εγκληματικές καταστάσεις, που αν δεν καταπολεμηθούν εν τη γενέσει τους ή στο αρχικό στάδιο τους ,αφεθούν και συνεχίσουν το έργο τους είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν ακόμα μεγαλύτερες αποκλίνουσες συμπεριφορές, νέες αξιόποινες πράξεις, αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού και αύξηση της ανασφάλειας των πολιτών. Ας μείνω λίγο στον τελικό. Στον τελικό που μας χάρισε σκηνές που τρομάζουν. Καφρίλα, σπασίματα, μαχαιρώματα, φωτιές, ξύλο. Νεκροί δεν υπήρξαν από καθαρά θέμα τύχης. Ο χρόνος όμως μετράει αντίστροφα για να έχουμε πολλούς σε ανάλογα περιστατικά. Τι και αν ο έρμος ο διοικητής της αστυνομίας του Βόλου φώναζε πως δεν πρέπει να γίνει ο τελικός στην πόλη γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί η κατάσταση. Ποιος είσαι όμως εσύ που θα πεις ότι δεν θα γίνει ο τελικός στο Πανθεσσαλικό Στάδιο, του αντιμίλησε ο γίγαντας Μπέος. Συν τοις άλλοις ο πρόεδρος της ΕΠΣ Θεσσαλίας, ανέφερε πως το πανθεσσαλικό είναι έτοιμο και μετά τον τελικό μάλιστα, θα μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και αγώνα Champions League!!Ούτε να γελάσεις δεν μπορείς πλέον. Οι ανίκανοι και ηλίθιοι που δεν μπορούν να διοργανώσουν ούτε διπλό σε αγώνα καλαθοσφαίρισης χωρίς να γίνει το παραμικρό έκτροπο, γίνονται «large» και εκφράζουν μεγαλοστομίες. Άντε αυτοί είναι άμυαλοι, οι γονείς τώρα με τι σκεπτικό πήραν τα παιδιά τους και πήγαν σε αυτήν την αρένα θανάτου όταν τα επεισόδια ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα γίνουν;; Επίλογος. Θα ακουστούν τα γνωστά, να κάτσουμε να σκεφτούμε γιατί φτάσαμε ως εδώ, κάτι πρέπει να γίνει μπλα, μπλα, μπλα. Αυτό το δακρύβρεχτο κάτι πρέπει να γίνει είναι απλά για το θεαθήναι. Θα συνεχιστεί κανονικά ο αστερισμός της παράνοιας σαν να μην συμβαίνει τίποτα, γιατί η παραίνεση στην αντιληπτικότητα του μέσου Έλληνα είναι μάταιη σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Οι μεγαλύτεροι έχασαν την αντίληψη τους κρυβόμενοι πίσω από το θεό τους, τα «μουρμούρια» τους και η επαφή τους με την πραγματικότητα είναι ακατόρθωτη. Και οι απόγονοι τους όμως ασπάστηκαν την ιερή παρακαταθήκη τους. Ειδικά σε αυτούς δεν δίνω ελαφρυντικά και δικαιολογίες για αυτή τους την επαναλαμβανόμενη έλλειψη κρίσης. Είσαι απαισιόδοξος, θα με ρωτήσετε; Είμαι αισιόδοξος όχι όμως αισιοδοξώντας ηλιθιωδώς. Ένας τόσο βιασμένος τόπος από προβατόσχημους λύκους δεν σώζεται με ανόητα ευχολόγια. Όσο αντί για την αηδία-βρώμα που εκλύεται στην ατμόσφαιρα νομίζουμε πως μυρίζουμε ακριβό γαλλικό άρωμα τόσο η δίνη της αφέλειας μας, θα μας νανουρίζει! Δύο γεγονότα ίσως μας ξυπνήσουν. Το ένα είναι φυσικό φαινόμενο και το άλλο είναι θέμα ανθρώπινης επεμβάσεως που μακάρι να μην συμβούν ποτέ, αλλά…
