‘-Έλα, Γιώργο. Θα κάτσεις μαζί μας;
-Να κάτσω, Χάμπο. Τι λέει;
-Να, καθόμαστε εδώ με τον Γιάννε και συζητάμε, αλλά καλό ειν να υπάρχει και ένας νέος άνθρωπος μαζί, να πει τη γνώμη του.
-Καταρχάς… Πετράκη…ένα καφέ για το Γιώργο.
-Ευχαριστώ, Γιάννε. Και ποιο είν’ το θέμα σας;
-Το θέμα μας, Γιώργο, είναι τα τρία επίπεδα της γνώσης: “η άγνοια, η ημιμάθεια και τέλος η γνώση”.
-Άαα μάλιστα. Σωστός ο διαχωρισμός. Γιατί άλλοι νομίζουν πως πάει: “ξέρω, δεν ξέρω”.
-Ενώ υπάρχει και η τρίτη η περίπτωση. Να “μισοξέρεις”.
-Ναι, Χάμπο. Μη νομίζεις πως η ημιμάθεια είναι σε αξία ανάμεσα από την άγνοια και τη γνώση. Καμία φορά η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την άγνοια.
-Μπράβο, Γιώργο. Σωστά τα είπες. Για μένα ημιμάθεια μπορεί να είναι και επικίνδυνη.
-Για εξήγησε το αυτό, βρε Γιάννε.
-Έεε, να Χάμπο, ο ημιμαθής επειδή νομίζει πως γνωρίζει, πως έχει όλη την εικόνα, ενώ στην πραγματικότητα δε ξέρει ούτε τα μισά, μπορεί, εύκολα, να κάνει το λάθος. Μπορεί να ενεργήσει απερίσκεπτα. Ενώ αν γνωρίζει την άγνοιά του, τότε μπορεί και να συγκρατηθεί στο τι θα πει και τι θα κάνει.
-Πολύ ωραία τα λες, Γιάννε.
–Έεε Γιώργο, είπαμε. Δάσκαλος για!
-Να σου πω, όμως, Γιάννε, και η άγνοια κρύβει κινδύνους.
-Ναι, Γιώργο. Συμφωνώ.
-Παράδειγμα, λέω, άκουγα εναν Έλληνα ανταποκριτή στην Τουρκία να λέει για τον τουρκικό λαό, για το τι καταλαβαίνει απ’ αυτά που συμβαίνουν τώρα στη Συρία.
-Και τι λένε οι Τουρκοι, Γιώργο;
-Η πλειοψηφία καταλαβαίνει πως η Τουρκία πήρε εδάφη. Αυτό καταλαβαίνουν, Χάμπο. Τέλεια και παύλα!
-Επικίνδυνο. Έχεις δίκιο τελικά, Γιώργο. Και η άγνοια είν’ επικίνδυνη!
-Ο κόσμος,μέσα στην άγνοιά του, εύκολα παρασύρεται από την εξουσία, ιδίως αν αυτή είναι πονηρή.
-Να δώσω κι εγώ ένα επίκαιρο παράδειγμα για την ημιμάθεια. Επειδή το θέμα με απασχόλησε, διάβασα από δω κι από εκεί στοιχεία και απόψεις. Μάζεψα πληροφορίες.
-Δηλαδή, γνώση, Γιάννε.
-Ας το πούμε έτσι. Το θέμα είναι τα δέκα κορίτσια που παρέλασαν με εκείνο το τρικυμισμένο το βήμα. Το “χαζό βάδισμα” αν το μεταφράσεις από τα αγγλικά.
-Κατάλαβα, Γιάννε. Αυτό, ανακοίνωσαν οι ίδιες, το δανείστηκαν από τους Άγγλους σαρκαστές – δημιουργούς, τους Μόντι Πάιθονς που το έκαναν σε μια σειρά στην τηλεόραση.
-Ναι, Γιώργο. Για αυτό διάβασα, για να καταλάβω. Οι Άγγλοι, λένε αυτοί που ξέρουν από σινεμά, το έκαναν για να κάνουν ένα αντιπολεμικό σχόλιο για το σύνδρομο shell shock. Shell στα αγγλικά είναι η οβίδα. Αυτό το σύνδρομο οδήγησε σε νευρικό κλονισμό πολλούς Άγγλους πολεμιστές του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.
-Τι λες τώρα, Γιάννε;
-Ναι, Χάμπο. Πολλοί βετεράνοι, λέει, αντιμετώπισαν σοβαρά κινητικά προβλήματα, ακαμψία της σπονδυλικής στήλης, τρέμουλο και σπασμούς στα χέρια και στα πόδια. Μέχρι και παράλυση.
-Αυτο, όμως, είναι διαφορετικό. Δηλαδή, άλλο να παρελαύνεις με ένα “χαζό βήμα” σε μια παρέλαση προς τιμήν των πολεμιστών και άλλο να σχολιάζεις τη φρίκη και τα πρόβληματα που δημιουργεί ο πόλεμος.
-Ναι, Γιώργο. Άλλο είναι η Λωζάνη κι άλλο είναι η Κοζάνη!
