“Πιστεύω βαθιά ότι αυτό είναι το πιο κρίσιμο έργο που καλείται να υλοποιήσει (η Κυβέρνηση): να κάνει πράξη τη δίκαιη ανάπτυξη. Κι είναι το πιο κρίσιμο γιατί αυτό θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στην έξοδο από την κρίση. Βάσει αυτού θα κριθούμε από τους πολίτες σε βάθος τετραετίας”. Με αυτά τα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας οριοθέτησε στην τελευταία συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου την κεντρική στόχευση της Κυβέρνησής του. Οι δύο φράσεις- κλειδιά είναι “δίκαιη ανάπτυξη” και “βάθος τετραετίας”.
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη φράση. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί τον όρο “δίκαιη ανάπτυξη”. Ήταν τον Ιούνιο του 2016 όταν την εξήγγειλε από το Μουσείο της Ακρόπολης.
Είναι πιθανό το επίθετο “δίκαια” να αποτελεί το αντίβαρο στο ουσιαστικό “ανάπτυξη”, διότι η σκέτη ανάπτυξη είναι δεξιά, στη γλώσσα της Ελληνικής Αριστεράς. Σχετίζεται, άλλωστε με μαρξιστικές θεωρίες που μιλούν για επιχειρηματική εκμετάλλευση επί της εργατικής τάξης. Σε αυτές τις θεωρίες αποδίδεται και η στάση της Κυβέρνησης απέναντι στην επιχειρηματικότητα, που είναι από φοβική ως εχθρική.
Το ζητούμενο τους δεν είναι να παράγεται μεγαλύτερος πλούτος, αλλά όσος πλούτος παράγεται να φορολογείται σκληρά, ώστε να χρηματοδοτούνται τελικά οι κρατικοί μποναμάδες προς επιλεγμένες κοινωνικές ομάδες και να συντηρούνται οι στρατιές των μετακλητών.
Δεν είναι δίκαια λοιπόν. Είναι όμως ανάπτυξη;
H δίκαιη ανάπτυξη που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2016 αποδείχθηκε άδικη ύφεση πριν ακόμη ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Τη στιγμή που πανηγύριζε για τη δήθεν επιστροφή της οικονομίας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ τον διέψευσαν εξίσου πανηγυρικά. Η οικονομία επέστρεψε το 2015 και παρέμεινε το 2016 σε ύφεση, ενώ το Α.Ε.Π. δεν έχει φτάσει εκεί που ήταν το 2014.
Στον οργουελικό κόσμο της Ωκεανίας του 1984 “ο πόλεμος είναι ειρήνη”, “η ελευθερία είναι σκλαβιά”, στον εξίσου οργουελικό κόσμο της Ελλάδας του 2017 η δίκαιη ανάπτυξη, έρχεται να προστεθεί δίπλα στην κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο, στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, στο κλείσιμο της Αμυγδαλέζας, στην 13η σύνταξη, στην υπερήφανη διαπραγμάτευση, στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ κ.λπ. ως όροι που σημαίνουν πλέον το ακριβώς αντίθετό τους.
Και από τη δήθεν δίκαιη ανάπτυξη, περνάμε στη δεύτερη φράση – κλειδί, στο “βάθος της τετραετίας”, και πως μπορεί να μεταφράζεται για τον Αλέξη Τσίπρα. Αναζητώντας τα επόμενα βήματα του Πρωθυπουργού μετά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου βρήκαμε στο πρόγραμμά του ότι την επόμενη μέρα συμμετείχε στη συνεδρίαση της Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Τη μεθεπόμενη o Πρωθυπουργός μετέβη στη Θεσσαλονίκη, όπου παραχώρησε ένα στρατόπεδο στον Δήμο Παύλου Μελά
Κάθε μέρα βλέπουμε την αναβίωση μιας παλαιότερης πρωτοβουλίας. Την πρώτη η δίκαιη ανάπτυξη, τη δεύτερη η Συνταγματική Αναθεώρηση, την τρίτη ημέρα το Γραφείο Θεσσαλονίκης. Και έτσι θα προσπαθήσει ο Αλέξης Τσίπρας να συνεχίσει μέχρι το βάθος της τετραετίας. Με Ώρα του Πρωθυπουργού κάθε εβδομάδα, Θεσσαλονίκη κάθε 15 ημέρες, τον Ξυδάκη να μιλά για τη δραχμή, τον Σκουρλέτη για τους 180 βουλευτές, τον Φίλη να επιτίθεται στον Καμμένο, τον Τζανακόπουλο να διαψεύδει τους προαναφερθέντες. Που και που παρουσιάζεται και ένα σκάνδαλο που ανασύρεται 15 χρόνια μετά. Αλλά όλα αυτά εξαντλούνται, όπως και τα προς παραχώρηση στρατόπεδα της Θεσσαλονίκης.
Στην ίδια οργουελική γλώσσα που η “δίκαια ανάπτυξη” γίνεται “άδικη ύφεση” το “βάθος της τετραετίας” σημαίνει “όσο αντέξουμε”. Κανένας ουσιαστικός σχεδιασμός και κανένα όραμα, αλλά μια αέναη διαπραγμάτευση με δημιουργία και εκτόνωση κρίσεων. Και με τον Αλέξη Τσίπρα της άδικης ύφεσης, να τριγυρνά στο Μαξίμου, μόνος σαν την άδικη κατάρα.
* Ο κ. Δημήτρης Σ. Παπαγγελόπουλος είναι Σύμβουλος Στρατηγικής & Επικοινωνίας, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας
Άρθρο από το www.capital.gr
