Τραγουδώντας την Αφροδίτη της Μήλου, ίσως αφουγκραστεί
το σεβντά της αναστάσιμης ποντιακής λύρας.
Ανέξερον κι ανέβγαλτον
και ν άχραντον, αρνόπο μ’,
αούτο το πογιόπο σου
ας έτον με το ψόπον…!
Κ’ εν ατά τα ξερόχερα σ’
ας έταν δύο γάτια,
ίντιναν εγκαλίαζαν
ας ίνουσον κομμάτια..
Αρνόπο μ’, όλια σ’ έμορφα,
το ταπιάτ’ σ’ αγροίκον,
εσύ τιναν ομοίασες
κ’ εξέβες ατζ’αϊπκον;
Ας έξερνα,ντο έπαθες,
κι ας σην οδό μ’ εξέβες,
‘ς ση τουσμανίων τα χέρια,
γιαμ’ ερρούξες κ’ επέμνες.
Εγώ εμέν λυπάσκουμαι ,
εσέναν καταρούμαι,
άμον εσέν ‘κ’ ευρίεται
‘ς σον κόσμον να βουκούμαι.
Εσύ, τη τσούνας το κουτάβ’,
τη σκύλλ’ η θεγατέρα,
τα συντελέα μ’ έκοψες
και άνασμαν ‘κ’ επέρα.
Τα φαρμάκια, ντ’ επότσες με,
δέκα νομάτς σκοτών’νε,
εκατόν μανασεύκουνταν
και χίλ’ πελελεγκών’νε.
Εσέν πη ετορνάεψεν
ερρούξεν εσκοτώθεν,
Ο κόσμον εμελέσσεψεν,
και ΄ς ποδάρ’ εσκώθεν,
Εγώ εμέν λυπάσκουμαι ,
εσέναν καταρούμαι,
άμον εσέν ‘κ’ ευρίεται
‘ς σον κόσμον να βουκούμαι..
