Προσωπικά: Στο κινηματογράφο έχουμε διάφορα κινήματα όπως του Νεορεαλισμού, μοντερνισμού (AVANT-GARDE, NOUVELLE VAGUE ), Ντανταϊσμού, Σουρεαλισμού, Εξπρεσιονισμού, Δόγμα 95 κ.α. Εγώ θα προσθέσω και του Ατομικού όπου ο καθένας από μας γίνεται σκηνοθέτης. Στην εποχή μας η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να κινηματογραφούμε εύκολα και ανά πάσα στιγμή π.χ. με τα κινητά τηλέφωνα, μικρές κάμερες κτλ. Όλοι μας από πολύ μικρή ηλικία αρχίζουμε να έχουμε υλικό και στην ουσία ένα αρχείο από στιγμές της ζωής μας. Αν αυτό το αρχείο το επεξεργαστούμε στην ουσία έχουμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε ένα οπτικό βιογραφικό. Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε κομμάτια μυθοπλασίας και να δημιουργήσουμε ένα υβριδικό αποτέλεσμα μεταξύ ρεαλισμού και μυθοπλασίας. Εδώ είναι η ταινία που δημιούργησα με την χρήση προ υπάρχοντος υλικού το 2010, ελπίζω να σας αρέσει, ο “ατομικός” μου κινηματογράφος.
Ιστορικά: Στη Γαλλία στη δεκαετία του 1920 υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και θεωρητικού Louis Delluc αρχίζει να εμφανίζεται το φαινόμενο που σήμερα θα ονομάζαμε σινεφιλία. Στη Γαλλία εμφανίζονται πολλά θεωρητικά και κριτικά κείμενα στα οποία χαρακτηρίζουν το σινεμά ως 7η τέχνη. Όπως και στη Σοβιετική Ένωση που αναδείχθηκε ο παιδαγωγικός και επιμορφωτικός χαρακτήρας του κινηματογράφου, έτσι και στη Γαλλία οι θεωρητικοί αντιμετωπίζουν τον κινηματογράφο όχι σαν ένα μέσο ψυχαγωγίας αλλά σαν μια πραγματική τέχνη που δεν υπολείπεται σε τίποτα από τις άλλες.
Στη Γαλλία εμφανίζεται ο θεσμός των Κινηματογραφικών Λεσχών – Cineclub. Πρόκειται για ερασιτεχνικές λέσχες όπου προβάλλονταν ταινίες δυσεύρετες, σπάνιες, απαγορευμένες, πειραματικές, δύσκολο να βρεθούν στο εμπορικό κύκλωμα των συνηθισμένων αιθουσών. Μετά από την προβολή ακολουθούσε διάλεξη, παρουσίαση των συντελεστών και συζήτηση με το κοινό.
Αυτές οι Λέσχες άρχισαν να πολλαπλασιάζονται στο Παρίσι και αργότερα στην επαρχία της Γαλλίας, δημιουργώντας ένα παράλληλο κύκλωμα προβολής ταινιών εκτός πλαισίου εμπορικού κινηματογράφου, και εκπαιδεύοντας με αυτόν τον τρόπο ένα απαιτητικό και καλλιεργημένο κοινό κινηματογραφόφιλων, οι οποίοι αντιμετώπιζαν το σινεμά σαν μια σοβαρή τέχνη και επεδίωκαν την επαφή με εναλλακτικές μορφές κινηματογράφου.
Παράλληλα με τις λέσχες ιδρύονται μικρές κινηματογραφικές αίθουσες που ονομάζονταν «κινηματογράφοι τέχνης» -αυτό που θα ονομαστεί σε όλο τον κόσμο art- house- και κινηματογραφικά περιοδικά που απευθύνονται σε αυτό το κοινό. Λίγο αργότερα για πρώτη φορά το σινεμά μπαίνει στα προγράμματα των μουσείων, ενώ κινηματογραφικές ταινίες συμμετέχουν σε σημαντικές εκδηλώσεις, όπως στη Διεθνή Έκθεση Μοντέρνας Τέχνης το 1925. Η τάση αυτή θα επεκταθεί και στη Γερμανία, στη Βρετανία και στην Αμερική, βοηθώντας στο να γίνουν γνωστές τα εναλλακτικά κινήματα, π.χ. ο Σοβιετικός κινηματογράφος. Για πρώτη φορά εμφανίζεται τόσο έντονα ο διαχωρισμός μεταξύ κινηματογράφου τέχνης και εμπορικού σινεμά, ο οποίος δε σημαίνει μόνο διαφορετικές ταινίες, αλλά και διαφορετική αίθουσα, διαφορετικό πλαίσιο διανομής και διαφορετικό κοινό. Οι λέσχες αυτές θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως οι πρόδρομοι των Ταινιοθηκών και της αναγκαιότητας συντήρησης και διατήρησης των ταινιών σε μουσεία.
Είμαι πολύ χαρούμενος που στην πόλη μας υπάρχει η κινηματογραφική ομάδα και μας φέρνει σε επαφή με ταινίες που δύσκολα θα βλέπαμε σε κάποιον κινηματογράφο. Με την παράδοση του πνευματικού κέντρου της πόλης μας και τις προβολές πάλι εκεί νομίζω ότι θα υπάρξουν πολλές συγκινήσεις.
Box office choice: The Hunger Games: Mockingjay – Part 1
ατάκα: “ο κινηματογράφος είναι μία μορφή τέχνης, που έχει σκοπό να σε πλησιάζει μέσα από ένα ανοικτό φάσμα αισθήσεων, σκέψεων και συναισθημάτων, και όχι να σου πει μια ιστορία. Η ιστορία υπάρχει, είναι εκεί, μπροστά στα μάτια σου, αλλά είναι ακρωτηριασμός της τέχνης να ζητάς από τον δημιουργό να την διηγηθεί με τον τρόπο που έχεις συνηθίσει. Γιατί δεν απαιτούμε πια από τον κινηματογράφο να έχει βάθος και πολυπλοκότητα; Γιατί αυτό να είναι προνόμιο π.χ. της ποίησης, της ζωγραφικής και όχι του κινηματογράφου;” David Lynch
