Έχοντας ζήσει από κοντά, μεταξύ των ετών 1956 και 1959, την κατασκευή της Πρώτης Μονάδας της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα από την Ελβετική εταιρεία Brown, Boveri & Co, της οποίας αντιπρόσωπος ήταν επί σειράν ετών ο πατέρας μου Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, θεωρώ υποχρέωσή μου να γράψω δυο λόγια για τη Μονάδα αυτή, που η ζωή της τελείωσε μ’ ένα απλό, ψυχρό, πάτημα κουμπιού, αλλά κυρίως για να αποτίσω φόρο τιμής σε όλους όσοι τότε μόχθησαν σκληρά για την κατασκευή της, από τον απλό εργάτη μέχρι και τα ανώτατα στελέχη.
Στη μνήμη όλων όσοι δεν υπάρχουν πια, αλλά και σε ένδειξη τιμής για όσους ακόμη είναι στη ζωή και έζησαν τις μέρες εκείνες γράφω αυτό το σημείωμα.
Συγχρόνως ας είναι αυτό και ένα requiem για μία Μονάδα, ιστορική όπως την χαρακτήρισαν κάποια ΜΜΕ, που κατασκευάσθηκε σύμφωνα με τις τελειότατες προδιαγραφές εκείνης της εποχής και που επί 50 χρόνια εξυπηρέτησε τον Ελληνικό λαό με την ενέργειά της.
Δεν είμαι φυσικά σε θέση να γνωρίζω αν συντηρήθηκε σωστά ή εκσυγχρονίσθηκε όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να μην μετατραπεί σε επιζήμια για το περιβάλλον. Υπενθυμίζω μόνο μία λέξη που ήταν το σύνθημα αλλά κι ο καημός του πατέρα μου: ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ! Όλα κατασκευάζονται, έλεγε, και ύστερα από λίγο, λόγω κακής συντήρησης αρχίζουν να καταρρέουν.
Ας είναι λοιπόν αυτή η λέξη μία υποθήκη για τις προγραμματιζόμενες νέες Μονάδες! Και θα κλείσω με μια αφιέρωση για τα 60 χρόνια της ΔΕΗ, μια επιγραφή χαραγμένη πάνω σε ένα λυχνάρι του 6ου π.Χ. αιώνα: ‘’Ως λύχνον ειμί και φαίνω θεοίσιν κανθρώποισιν’’ (σαν λυχνάρι που είμαι φέγγω σε θεούς και ανθρώπους).
Δέσποινα Παπακωνσταντίνου – Διαμαντούρου
Αθήνα