«Το πιο μεγάλο σκοτάδι είναι πριν χαράξει η αυγούλα»Αράβικη παροιμία
Μακρύ στο χρόνο το ταξίδι του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά όσον αφορά την Ελλάδα, έχει αφετηρία την 10/ετία του 1980, μόνον που ο τρόπος λειτουργίας του έχει ρίζες στο παρελθόν.
Η γραφειοκρατικοποίηση του Σ.Κ. με άρωμα πολιτικών σχημάτων, είχε ως συνέπεια την αποδυνάμωση και συρρίκνωση του από τη μία, ως σκαλοπάτι επίδοξων μνηστήρων για βουλευτική έδρα και από την άλλη, η μη ενιαία φωνή, που (εξ) υπηρετούσε τα ιδιαίτερα συμφέροντα λίγων.
Σήμερα όποιος κατέχει την πολιτική εξουσία, απλώς την διαχειρίζεται και η επέλαση των πολυεθνικών, «προωθεί» την μηδενική αντίσταση και την ατομικότητα.
Η συλλογική δράση αποτελεί ενίοτε κακουργηματική πράξη και διώκεται ποινικά.
Η συλλογικότητα της 10/ετίας του 1960 με τα κινήματα αμφισβήτησης, η μαζικότητα του Σ.Κ. μετά την μεταπολίτευση και η διεκδικητικότητα του, έφεραν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, που το καταξίωσαν στην συνείδηση των εργαζομένων.
Στην πορεία, η ενσωμάτωση του ως ένα σημείο, στο «καθεστώς» και η εξέλιξη του σε πόλο εξουσίας, παράλληλα με την «διασπορά του» σε μικρο-σωματεία, το κατέστησαν ανίσχυρο και ουρά του συστήματος.
Η κοινωνική πραγματικότητα σήμερα δείχνει τα προβλήματα να μην κατευνάζονται με την μονόπλευρη συναίνεση και ως μόνη λύση να φαίνεται η συνένωση όλων σε μεγάλες, δυναμικές ενώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι Δήμοι και Περιφέρειες συνενώνονται, για την αντιμετώπιση «έκρυθμων» καταστάσεων. Είναι «σημεία» των καιρών!
Συλλογική πολιτική και ενωτική συνδικαλιστική δράση, για να μην καταρρεύσει και το τελευταίο σκαλοπάτι αντίστασης. Ένα ενωτικό μέτωπο αντίστασης και ρήξης, γατί το συνδικάτο πρέπει να ξαναγίνει κίνημα και όχι σούπερ μάρκετ λιανοπωλητών!
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ!
Αυτό δεν σημαίνει πως απαξιώνονται αγώνες του παρελθόντος, παρά μόνο οι κακές στιγμές, συνειδητοποιώντας πως μόνον συνθέτοντας μπορούμε να είμαστε αυτό που μπορούμε να γίνουμε.
Οι συνθήκες στον εργασιακό χώρο όπως διαμορφώνονται σήμερα, δεν ευνοούν οργανωτικές μορφές του παρελθόντος και η οργανωτική πρόταση δεν μπορεί να είναι άλλη από το «η ισχύς εν τη ενώσει».
Ομάδες και οργανώσεις που επένδυσαν σε προσωπικά τάλαντα δεν έχουν θέση στην σημερινή κοινωνία, και δη την συνδικαλιστική.
Συνδικάτο δεν είναι παράταξη η ομάδα του ίδιου του χρώματος, έστω και αν έχει άρωμα «Πολιτικής Άνοιξης». Ομάδες και οργανώσεις που επένδυσαν σε κλειστά «ιδεολογικά κλάμπ»,χωρίς όρους και αρχές, μοιραίο είναι να μείνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μοιραία η «συνδικαλιστική τους δράση» θα εξαντλείται σε δελτία τύπου για την «παγκόσμια ημέρα της αρκούδας», θα ενδύονται άμα και όποτε χρειαστεί το μαύρο μανδύα του ZORO, αλλά θα τους λείπει το άλογο! Για σπαθί δεν γεννάται λόγος, αφού στις μάχες είναι μονίμως θεατές από τηλεοράσεως!
Οι «ασυνδικάλιστοι» είναι ένα σοβαρό ζήτημα και αυτό παρατηρείται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Στις ΔΕΚΟ και Δημόσιο η συμμετοχή είναι ικανοποιητική, αλλά και εδώ παρατηρούνται σημεία κάμψης. Τα φαινόμενα αυτά πρέπει να προβληματίσουν και να γίνεται η σύγκριση με τη μεγάλη συνδικαλιστική πυκνότητα που παρατηρείται σε χώρες όπως Δανία, Σουηδία, Βέλγιο, Φιλανδία! Είναι χώρες με χαμηλό δείκτη ανεργίας, υψηλούς μισθούς, ικανοποιητική κοινωνική προστασία, αλλά μεγάλες συνδικαλιστικές ενώσεις.
Η πολυδιάσπαση στο χώρο της ΔΕΗ είναι κατάλοιπο του παρελθόντος, με ότι αυτό συνεπάγεται, κυρίως για το λεκανοπέδιο Κοζάνης-Πτ/δας-Φλώρινας-Αμυνταίου. Ίσως η ώρα της ενότητας να άργησε, ποτέ όμως δεν είναι αργά. Ενότητα που θα οδηγεί και θα καθοδηγεί και όχι ουραγός των εξελίξεων.
Προσπάθειες για ενότητα έγιναν στο παρελθόν, αλλά σκοπιμότητες ήταν η αιτία της ακύρωσης. Η διαχρονική «διαφορά» στο συνδυασμό της έκφρασης των εργαζομένων στο Εργατικό Κέντρο της αρεσκείας τους, σήμερα θεωρείται ξεπερασμένο και άρα αντίλογος δεν υπάρχει. Έχει δοθεί λύση!
Με το άρθρο-4- στο καταστατικό του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ, το «σημείο τριβής», ακυρώνει στην πράξη και την όποια αντίδραση για ένα συνδικάτο.
Να σημειώσουμε πως την θέση αυτή τίμησαν με την υπογραφή τους σε ανακοίνωση του Ε.Κ. Κοζάνης (1996), όσοι σήμερα αποτελούν διοικήσεις μικρών συνδικάτων.
ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ-ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΡΟΦΗ!
Υπογράφω σημαίνει πως βάζω την υπογραφή μου στο τέλος ενός κειμένου, δείχνοντας ότι εγκρίνω το περιεχόμενο του.
Επικυρώνω κάτι με την υπογραφή μου και ιδιαίτερα μια συμφωνία που έγινε.
Αν «κάποιοι» δεν τιμήσουν την υπογραφή τους, που σημαίνει ενότητα κάτω από κάποιες διαδικασίες, δεν μένει άλλο, αυτήν την ενότητα να την υπογράψουν οι εργαζόμενοι. Αυτοί σε μεγάλο βαθμό το έχουν ήδη πράξει!
Ενότητα στην βάση, χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος, κάτι που θα οικοδομήσει νέες συλλογικές εγγυήσεις!
Η «παγκόσμια ημέρα της αρκούδας» μπορεί να περιμένει την γιορτή της μετά! Αφού πρώτα μπουν σε προτεραιότητα η αντιμετώπιση των αρνητικών εξελίξεων στην ΔΕΗ.
…ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΒΑΣΗ!
Διαμαντης Θ. Βαχτσιαβάνος
