Τρία χρόνια μετά την επιβολή του μνημονίου και των εφαρμοστηκών νόμων είναι σαφές ότι η ζωή μας είναι χειρότερη, τα οικονομικά μας σε οριακό σημείο και η εθνική οικονομία δεν ανέκαμψε. Ακόμα χειρότερα, οι τράπεζες έχουν πρόβλημα ρευστότητας, δεν μπορούν να περάσουν τα “στρες τεστς” και αναγκάζονται να συγχωνεύονται ή/και να εξαγοράζονται. Τα οικονομικά του ταμείου που δημιουργήθηκε με την βοήθεια Ευρώπης και Δ.Ν.Τ. με σκοπό να στηρίξει τις αδύναμες οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου, φαίνεται ότι δεν θα αντέξουν. Αρχικώς σχεδιαζόταν να υποστηριχθούν δύο μικρές σχετικά οικονομίες, η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Όμως μετά τα προβλήματα στην Ιταλία και την Ισπανία, το ταμείο δεν θα έχει τα αποθέματα να στηρίξει τόσο μεγάλες οικονομίες.
Τα κράτη και οι οικονομίες που στηρίζουν το ταμείο, κάτω από την πίεση των λαών τους και των κοινωνιών αρνούνται να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα των φτωχών και σπάταλων κρατών, που από ότι φαίνεται, όσο χρήμα και να δώσουν, θα θέλουν συνεχώς περισσότερο. Συζητήθηκε, λοιπόν, τις εθνικές οικονομίες των κρατών που χρειάζονται βοήθεια, να τις χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι οι πολίτες της. Ήδη έχουμε το παράδειγμα της Κύπρου. Έχουμε βοήθεια ενός ποσού, το οποίο το μισό προήλθε από το εξωτερικό και το μισό από το εσωτερικό, δηλαδή με κούρεμα των καταθέσεων. Το πείραμα πέτυχε. Είναι λοιπόν σειρά των επόμενων, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Δεν είναι αναγκαίο να γίνει με κούρεμα των καταθέσεων, αλλά με εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης του προϋπολογισμού, όπως πχ πληρωμή μέρους μισθών με ομόλογα του κράτους που θα λήγουν μετά από 20 χρόνια. Εσωτερική πτώχευση μέσα στο ευρώ, χωρίς να επηρεασθούν οι σχέσεις του κράτους με άλλα κράτη.
Στην Ελλάδα, μιας και έχουμε ήδη κατοχυρώσει ρευστότητα με τα μνημόνια που έχουμε υπογράψει δεν αντιμετωπίζουμε τέτοιο ενδεχόμενο. Τι θα γίνει, όμως, όταν θα κλιθούμε να επιστρέψουμε τα δανεικά; Θα μας κάνουν κούρεμα των καταθέσεων; Και γιατί ο τρόπος που θα πληρώσουμε να υπαγορευθεί από ξένες χώρες και να μην αποφασίσουμε μόνοι μας;
Ηλίας Γ. Σιδέρης
Δικηγόρος
