Κάποια στιγμή, σ’ ένα από μέσα που συνεργαζόμουν (πάντα ως χόμπι), διανύοντας προεκλογική περίοδο μου ζητήθηκε να κάνω συνεντεύξεις με υποψήφιους βουλευτές.
Γνωστό το ψώνιο μου με τα κοινά, δέχθηκα. Εκεί άρχισαν οι ξερόβηχες και τα κομπιάσματα της φωνής. Ήμασταν και στην περίοδο όπου εγώ λάβρος έγραφα για το αντιαισθητικό της πόλης, την άναρχη δόμηση και το λακουβαριό…. Αν θυμάμαι καλά, λίγες εβδομάδες πριν είχα αποκαλέσει τον κ. Κουκουλόπουλο (αιώνιο δήμαρχο τότε ακόμη) Λακουβόπουλο. Επίσης το βιογραφικό μου το εμπλούτισα και με την κ. Τιποτοπούλου. Έτσι είχα αποκαλέσει την κ. Νανοπούλου μετά τις συνεχείς αποτυχίες της να εκλεγεί σε ότι και αν έθετε υποψηφιότητα.
Καταλαβαίνετε λοιπόν το άγχος, στρες και αγωνία που είχε η ιδιοκτησία του σταθμού. Σου λέει: Εντάξει, αλλά μη μας κλείσει και τον σταθμό με τις ερωτήσεις του.
Μην είσαι και τόσο απότομος, έτσι; Μη ρωτάς τώρα για την μόλυνση της ΔΕΗ, θα ήταν καλύτερα να μην ρωτήσεις για μετεγκαταστάσεις και τέτοια. Οι παραινέσεις έδιναν και έπαιρναν. Οι φιλικές μου σχέσεις με την ιδιοκτησία και η γνώση της επίπτωσης που μπορεί να έχει στα διαφημιστικά έσοδα του μέσου μια επιθετική μου (ως οφείλει κανονικά ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος) στάση καθώς το ραδιόφωνο ήταν το βασικό μέσο βιοπορισμού της ιδιοκτησίας, καλμάρισα
Το επιτελείο (της συμφοράς) του ενός τόλμησε να στείλει κατάλογο ερωτήσεων. Απερρίφθη πανηγυρικά. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης(να την έκανε ο Θεός),ο συνομιλητής μου ήταν λίγο πιο σαφής από τον Χάρυ Κλυνν στο άσμα του ‘Ουγκα-γκα-μπουμ-μπουμ-χι,γκαγκα μπουμ-πιρλιγκαγκα……κακαλακουμγκαγκα!’
Η ομάδα του δεύτερου ήρθε λίγο νωρίτερα και με ψάρευε για τις ερωτήσεις.
Το τρίτο άτομο είχε την καλοσύνη να μου πει ‘μόνο σε προσωπικά θέματα μη επεκταθούμε’.
Ο τέταρτος όταν του είπα από ευγένεια 2,3 θέματα στα οποία θ’ αναφερθώ αποκρίθηκε ‘Ρωτάς τα πάντα, μη μασάς, χώσε μου πράγμα’.
Οι πρώτοι δύο μ’ έκαναν να λυπηθώ για εμάς. Στέλνουμε κάτι ελάχιστους για να μας αντιπροσωπεύσουν, σκέφτηκα, ποιος μας φταίει μετά; Τώρα βέβαια τα συναρτώ με το σημερινό μας χάλι και εξηγώ πολλά.
Ο δεύτερος καλός κυριούλης που πήρε και θέση από το κόμμα του, ήταν αυτό ακριβώς, Ένας καλός κυριούλης. Καλός για να πεις τα 2-3 απλά του στυλ ‘’Πω πω ζέστη και σήμερα, τι θα κάνουμε;’, ‘Που θα πάτε διακοπές; Ααα ναι; Ωραία η Πάργα’. Κούνια που μας κούναγε, είπα μέσα μου, που πάμε ρε οι Καραμήτροι με αυτούς;
Ο τρίτος συνεντευξιαζόμενος ήταν επαρκής, κατιρτισμένος, γνώστης, με λόγο που είχε αρχή, μέση και τέλος. Πολιτισμική παιδεία, ευγενέστατος και ακομπλεξάριστος.
Το ίδιο στο πολλαπλάσιο και ο τέταρτος.
Για να μη μακρηγορώ δύο πρώτοι εκλέχθηκαν,ο τρίτος όχι.
Ο τέταρτος και ο καλύτερος εκλέχθηκε αλλά μάλλον τώρα το έχει μετανιώσει.
Μάλισταααα, γιατί έγραψα αυτό το κείμενο τώρα;
Νομίζω πως η Τσίπρια στάση στην περίφημη συνέντευξη σε Γερμανό δημοσιογράφο, μου έφερε στο μυαλό όλα αυτά.
Απόσπασμα από άρθρο του Τάκη Μίχα στο Protagon:
‘’….Η επιστολή που έστειλε ο κ. Τσίπρας στον διευθυντή της γερμανικής εφημερίδας με την όποια απαιτούσε -ούτε λίγο, ούτε πολύ- το δικαίωμα να επιλέγει αυτός ποιος δημοσιογράφος θα του κάνει συνέντευξη!
2) Το αίτημα που διατύπωσε η συνεργάτιδα του κ. Τσίπρα προς τον Γερμανό δημοσιογράφο να του «αποκαλύψει» τα ονόματα των συνεργατών του στην Ελλάδα….’’
Ιωάννης Γ. Κοσμίδης
