Ως άνθρωπος που ασχολείται ενεργά με τα κοινά και ζει καθημερινά τον παλμό της κοινωνίας, τελευταία, ακούω όλο και περισσότερο πολιτικούς του τόπου μας να μιλούν για «ομόνοια». Η επίκληση αυτής της λέξης επαναλαμβάνεται τόσο συχνά, που ένιωσα την ανάγκη να εξετάσω τι πραγματικά σημαίνει. Γιατί άλλο η ειλικρινής επιδίωξη ενότητας και άλλο η αλαζονική επιβολή της άποψης. Έτσι, αισθάνθηκα την ανάγκη να διαχωρίσω την ομόνοια από την σιωπηρή απαίτηση για υποταγή.
Ομόνοια δεν είναι χειροκρότημα. Είναι ευθύνη και λογοδοσία.
Στη δημόσια ζωή, ορισμένοι μιλούν για «ομόνοια» όταν αυτό που πραγματικά αναζητούν είναι σιωπή. Επικαλούνται την ενότητα, αλλά απαιτούν υποταγή. Προβάλλουν την προσφορά, αλλά μετρούν την αξία της από το πλήθος των «ναι» γύρω τους. Όμως η κοινωνία δεν πορεύεται με πιστούς ακολούθους, πορεύεται με ελεύθερους πολίτες.
Ομόνοια δεν σημαίνει να συμφωνούν όλοι μαζί μας. Σημαίνει να αποδεχόμαστε ότι δεν είμαστε αλάνθαστοι. Η εμμονή σε μια αδιαμφισβήτητη προσωπική αλήθεια δεν είναι αρετή πολιτικού λόγου αλλά δείγμα εγωισμού και πολιτικής αλαζονείας. Όταν η διαφωνία παρουσιάζεται ως εχθρός, τότε ο δημόσιος διάλογος πνίγεται και η κοινωνία καλείται να χειροκροτεί αντί να σκέφτεται.
Υπάρχουν εκείνοι που απαιτούν πίστη αντί για επιχειρήματα. Που δεν αντέχουν την αντίθετη άποψη, γιατί την εκλαμβάνουν ως προσβολή και όχι ως ευθύνη. Θέλουν να βαφτίσουν την κριτική «διχασμό» και την αμφιβολία «πόλεμο». Μα έτσι δεν υπερασπίζονται την ενότητα, προστατεύουν το προσωπικό τους βόλεμα.
Η πραγματική προσφορά φαίνεται στην αντοχή στον διάλογο. Στο να σταθείς μπροστά σε εκείνους που σε εξέλεξαν και να τους ακούσεις, όχι να τους φιμώσεις. Στο να χτίζεις γέφυρες με επιχειρήματα και όχι να υψώνεις τείχη αυτοεπιβεβαίωσης. Γιατί έργο δεν είναι οι δηλώσεις αυτοεγκωμιασμού, αλλά οι πράξεις που αντέχουν στον αντίλογο.
Η Δημοκρατία δεν γεννήθηκε για να υπηρετεί προσωπικές αυταρέσκειες. Γεννήθηκε για να φέρνει διαφορετικές φωνές σε κοινή πορεία. Όποιος ζητά μόνο συμφωνούντες, δεν ηγείται, επιβάλλεται. Και στην πολιτική, η διαφορά ανάμεσα σε ηγεσία και επιβολή κρίνεται ακριβώς στο πώς αντιμετωπίζεις την αντίρρηση.
Η ομόνοια δεν είναι σιωπή. Είναι η δύσκολη, επίπονη, αλλά έντιμη διαδικασία του να ακούς και να απαντάς. Όλα τα άλλα είναι ρητορική για μικροφωνικές, όχι πολιτική για κοινωνία.
Γιατί ο τόπος δεν χρειάζεται άλλες φωνές επιβολής, αλλά πραγματική ομόνοια και φωνές ευθύνης.
Με τιμή
Γιώργος Τσιρώνης
Αντιπρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Αμυνταίου