Στις καταλυτικές ατμόσφαιρες της απογευματιάτικης νημεμίας
Σε ένα λιόγερμα που η λίγη ωχρότητα της μικρής ψύχρας τονώνει.
Σε έναν δρόμο πορείας στου δρόμου που χαράζει την Κυριακή.
Διαβαίνοντας σε ένα μονότονο κοίταγμα στο κοίταγμα των τσιμεντένιων κτίριων.
Όταν με τα πόδια σαν περιδιαβαίνεις εκεί.
Άραγε θα βρείς αυτό το διάνυσμα στο ποθούμενο του?
Και να το κτίριο που περιλάμπρει στο δειλινό που γίνεται όνειρο.
Στο κυνηγητό που σε καραδοκεί της Ιεζάβελ το ανηφορικό πέρασμα.
Μα ελπίδα υπάρχει γιατί το συναπάντημα παραθέτει το μοιραίο .
Μια άνυδρη ρεματιά είσαι που μόνο γίνεσαι εφιάλτης.
Σε κατακεράυνωσε η Αβιγαία στης φωνής της το απυρόβλητο.
Μιας ιστορίας χιλιάδων πολέμων που έχετε συναπάντημα.
Η παρουσία της μέσα στην Άνοιξη προμυνήει άνθισμα γιορτής.
Το κακό συναπάντημα που και που απο Άνοιξη γίνεται χειμώνας.
Μα πάντα στου καλοκαιριού το ηλιόκαμα χαρά της φύσης.
Ο Μάρτης δεν είναι το εφαλτήριο της ολοκληρωμένης Άνοιξης.
Είναι απλά δειλινό ονειρικό.
ΝΙΚΟΣ ΤΟΠΟΥΖΗΣ
