Του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Καλό φωτισμό, παιδιά, στο σχολείο και στη ζωή! Με την ευχή αυτή κατευοδώσαμε τους μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου του χωριού μας, της περιοχής και όσων τα ονόματα, μας δόθηκαν για ‘’διάβασμα’’, αλλά και του συνόλου του μαθητικού κόσμου της πατρίδας μας, που διαγωνίζονται στις προαγωγικές και πανελλαδικές εξετάσεις, από την Παράκληση με Αρτοκλασία, που τελέσαμε την Παρασκευή, 18 Μαΐου 2012, στον Ιερό Ενοριακό Ναό του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Βελβεντού.
Εννοούμε το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και επιθυμούμε την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών και μαθητών μας. Ας είναι πρώτα γερά, φωτισμένα και χαρούμενα τα παιδιά, μεταφέροντας την αγνότητα και την αυθορμητικότητα της καρδιάς τους στον ‘’βεβαρυμμένο’’ κοινωνικό ιστό, εμποτίζοντας με το γλυκύ έαρ της ανοιχτής, άδολης κοινωνικότητας, όλες τις επί γης υπάρξεις, χωρίς υψωμένα τείχη και αναπτύσσοντας την αίσθηση της ευθύνης για τον άλλον. Για να αλλάξει ο κόσμος, συν Θεώ.
Είμαστε στο ‘’συμποιμανθήναι’’, (Μαρτυρικό, Εσπερινού Πέμπτης μετά την της Σαμαρείτιδος), είμαστε στην ίδια οικογένεια με τους Μάρτυρες της Εκκλησίας, (Γεώργιο, Δημήτριο, Αικατερίνη, Γλυκερία, Παρασκευή κ.ά.) και συμποιμανόμαστε από τον ίδιο Ποιμένα, που νοιάζεται και φροντίζει για όλους και για όλα. Πληθαίνει τα αγαθά και μας τα μοιράζει για να έχουμε όλοι. Και εμείς ως συνεργοί του, (οφείλουμε να) κάνουμε το ίδιο. Να μοιράζουμε τα παραγόμενα από την πνευματική και χειρωνακτική εργασία μας αγαθά, όχι να τα στοιβάζουμε για ατομική ή ταξική χρήση.
Στο ‘’συμποιμανθήναι’’ οι πάγοι λιώνουν, οι άνθρωποι ζεσταίνονται και γνωρίζονται κι απλώνουν τα χέρια για να συνεργαστούν, να θωπεύσουν τον πληγωμένο, να σηκώσουν τον πεσμένο, να πλύνουν τον λερωμένο, να φροντίσουν τον αδύνατο, να δώσουν χαρά στο θλιμμένο και αφοβία στο φοβισμένο, να συγκλίνουν τους ατομικούς πόνους στο συλλογικό σώμα, κοινωνώντας με αίσθημα ανεπιτήδευτης αλληλεγγύης.
Το ‘’συμποιμανθήναι’’ είναι όρος που μπορεί να γίνει σχολή μελέτης και επεξεργασίας του οράματος για τις κοινωνίες των λαών στην οικουμενική κοινωνιοκεντρική συνύπαρξη, στον αντίποδα της παγκοσμιοποίησης του ‘’καπιταλισμού της καταστροφής’’ που ομογενοποιεί και πολτοποιεί.
Στο ‘’συνποιμανθήναι’’ ορίζεται και διαμορφώνεται το περιεχόμενο μιας άλλης αντίληψης για την Παιδεία και την Πολιτική σκέψη και δράση, δυο σημαντικών αξόνων του συλλογικού βίου σε εθνική και διεθνή διάσταση.
