Το άρθρο γράφεται ενώ έχει καταφθάσει η είδηση ότι ο ιρλανδικός λαός αποφάνθηκε κατά το επαναληπτικό δημοψήφισμα υπέρ της συνθήκης της Λισαβόνας ανατρέποντας την προ έτους δική του ετυμηγορία. Φυσικά δεν τροποποιήθηκε η συνθήκη, αλλά δόθηκαν απλώς κάποιες εγγυήσεις τήρησης της ουδετερότητας της χώρας και σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων αυτής.
Οι Ιρλανδοί είχαν παλέψει κατά της συνθήκης ακολουθώντας τον δρόμο των Γάλλων και των Ολλανδών στηριζόμενοι στη διαίσθηση ότι κάτι κακό μαγειρεύεται για τους λαούς της Ευρώπης. Βέβαια τα κόμματα εξουσίας και τα ΜΜΕ εξουσίας είχαν σπεύσει να τους καθησυχάσουν, όπως ακριβώς είχαν πράξει και στις χώρες, στις οποίες είχαν προηγηθεί τα δημοψηφίσματα. Οι Ιρλανδοί όμως δεν πείσθηκαν αρχικά, αν και δεν έπαψαν να εμπιστεύονται τα κόμματα εξουσίας εκδηλώνοντας έντονο τον παραλογισμό.
Αναλυτές είχαν σπεύσει αμέσως μετά τις αποτυχίες να ερμηνεύσουν τη στάση των λαών, των αρκετά διαφορετικών κατά τη ψυχοσύνθεση (οι Ιρλανδοί είναι συντηρητικοί και παραδοσιακοί, οι Ολλανδοί είναι ελευθεριάζοντες και χωρίς παράδοση) στην «ανίερη» συμμαχία των πολιτικών άκρων, τα οποία είχαν ενσπείρει το φόβο για τις εξελίξεις στην ενοποιημένη Ευρώπη. Και είναι μεν γεγονός αναμφισβήτητο ότι τα πολιτικά άκρα αντιτίθενται στην ΕΕ, δεν έχουν όμως αυτά την πολιτική δύναμη να επιβάλλουν τις απόψεις τους στους ευρωπαϊκούς λαούς. Η κομμουνιστική αριστερά ποτέ δεν είχε σοβαρά ερείσματα στη μη λατινική Ευρώπη και στη Γαλλία που κάποτε είχε παραπαίει από την αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα. Η άλλη αριστερά, αν είναι πράγματι αριστερά, αποδέχεται την ενοποίηση χωρίς να διαφοροποιείται αισθητά από την πολιτική των κομμάτων εξουσίας. Η άκρα δεξιά αξιοποιεί στο έπακρο το ξενοφοβικό σύνδρομο, το οποίο υπήρξε καθοριστικό για τα αποτελέσματα στη Γαλλία και στην Ολλανδία, όχι όμως και στην Ιρλανδία κατά το πρώτο δημοψήφισμα. Το σύνδρομο αυτό θα αυξάνει με την αυξανόμενη κοινωνική αποσταθεροποίηση λόγω της δημογραφικής αλλοιώσεως του πληθυσμού. Ο Λεπέν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στον Νότο της χώρας, όπου οι μουσουλμάνοι μεταξύ του νέου πληθυσμού (κάτω των 20 ετών) ανέρχονται στο 30% και πρόσφατα μόλις απέτυχαν να εκλέξουν δήμαρχο στη Μασσαλία. Ο Σαρκοζί έχοντας με το μέρος του την άνευ προηγουμένου υποστήριξη των ΜΜΕ κατάφερε να υποκλέψει την ψήφο των Γάλλων, αφού προηγουμένως είχε υποκλέψει το πρόγραμμα του Λεπέν. Η νίκη ασφαλώς θα είναι βραχυχρόνια και η εκ νέου άνοδος της άκρας δεξιάς εκεί, όπως και στο Βέλγιο στην Ολλανδία και στην Αυστρία είναι ζήτημα χρόνου.
Γιατί ενέδωσαν οι Ιρλανδοί στο δεύτερο δημοψήφισμα; Είναι τόσο αφελείς, ώστε να θεωρήσουν ικανοποιητικές τις εγγυήσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου; Ασφαλώς όχι. Απλώς απόκαμαν να αγωνίζονται, διότι είναι ακέφαλοι. Στερούνται ηγέτου. Ας μη λησμονούμε ότι ακόμη και οι Σέρβοι, που αγέρωχοι είχαν περιβληθεί με το σχήμα του στόχου και προκαλούσαν τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ στις γέφυρες του Δούναβη και του Σάβου, ενέδωσαν μετά την απομάκρυνση του Μιλόσεβιτς και κατάντησαν να ψηφίσουν τον αμερικανοπρόβλητο Τζίντζιτς. Λίγο αργότερα μάλιστα υπό τον επίσης αμερικανοπρόβλητο Τζουγκάνοβιτς οι Σέρβοι του Μαυροβουνίου αποσχίστηκαν από τη μητέρα πατρίδα, για να πάψουν να υφίστανται τις συνέπειες εκ των δυτικών διωγμών. Έφθασαν μάλιστα στην κατάντια να αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου εκ μέρους του «ηγέτου» τους. Ας υποστηρίζουν ό,τι θέλουν οι δημαγωγοί. Οι λαοί άγονται και φέρονται από τον ηγέτη, όποιος και να είναι αυτός. Προς την αξιοπρέπεια, την τιμή και την δόξα, όταν αυτός είναι λαμπρός. Προς την αναξιοπρέπεια, την υποτέλεια και τη συμφορά, όταν είναι κατώτερος των περιστάσεων. Βέβαια δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες η θεωρούμενη ως δόξα, λόγω εφημέρων επιτυχιών, μετατρέπεται σε τραγωδία (μικρασιατική καταστροφή, κατάρρευση ναζιστικής Γερμανίας).
Κατά πρόσφατο ταξίδι μου στη γειτονική Τουρκία διαπίστωσα ότι το κεμαλικό καθεστώς συντηρεί με ένταση το εθνικό φρόνημα με τον τονισμό της υπερηφάνειας του να είναι οι κάτοικοι της χώρας Τούρκοι. Παντού κυματίζουν τουρκικές σημαίες, ακόμη και στις παράγκες των μικροπωλητών και στις υπό ανέγερση οικοδομές. Το πνεύμα δεν διαφέρει στις άλλες μουσουλμανικές χώρες της Ασίας. Οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης έχοντας επιτύχει την εθνική υπέρβαση ορθώνουν το θρησκευτικό τους ανάστημα κατά του θρησκευτικά και ηθικά ανερμάτιστου γηγενούς πληθυσμού και προβάλλουν ως οι σωτήρες της γηρασμένης, από κάθε άποψη ηπείρου. Σε διαδήλωση μουσουλμάνων, μάλλον στην Αγγλία, τη χώρα την πλέον βαρυμένη με εγκλήματα κατά των λαών του τρίτου, μεταξύ των άλλων συνθημάτων υπήρχαν και τα ακόλουθα: «Η Ευρώπη είναι καρκίνος. Το ισλάμ είναι η απάντηση». «Ελευθερία να πας στο διάβολο». Οι διαδηλωτές δεν ήσαν μόνο Ιρανοί, για την έλλειψη πολιτικής ελευθερίας των οποίων το ευρωπαϊκό διευθυντήριο τόσο κόπτεται.
Αν στα όσα αναφέραμε προσθέσουμε ότι οι Ευρωπαίοι ολοένα και περισσότερο λησμονούν να φέρουν στον κόσμο παιδιά, ενώ από την άλλη αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και των παιδεραστών, συμπεραίνουμε ότι το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο. Ακόμη και στην περίπτωση εκείνη που υιοθετήσουν το σύνθημα των μουσουλμάνων «ελευθερία να πας στο διάβολο» και επαναφέρουν στην εξουσία τους οπαδούς του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού προς αντιμετώπιση της ισλαμικής απειλής, η κοινωνική σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. Και θα είναι αυτή τόσο πιο οδυνηρή, όσο η σημερινή αδιαφορία των ηγετών και των χωρίς όραμα ποδηγετουμένων ευρωπαϊκών λαών παρατείνει την ύπνωση υπό την ψευδαίσθηση της ευτυχίας λόγω ευμάρειας. Αλλά ίσως το διευθυντήριο να προσφέρει τελικά και κάποιο καλό, καθώς έχοντας υποταγεί πλήρως στο αδηφάγο κεφάλαιο συντελεί στην επέκταση της φτώχιας σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των λαών της Ευρώπης. Αλλά θα είναι πράγματι καλή η επερχόμενη φτώχια, καθώς θα μας βοηθήσει να συνέλθουμε από τον λήθαργο, ή θα επισπεύσει τη γιγάντωση του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού; Ας περιμένουμε λίγο. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
