Του Μιχάλη Πιτένη
Δεν ξέρω αν τελικά υλοποιηθεί η «απειλή» της ΟΛΜΕ για απεργία των εκπαιδευτικών την περίοδο των εισαγωγικών εξετάσεων για τα πανεπιστήμια. Ξέρω όμως με σιγουριά τον χαμένο αυτής της υπόθεσης, ο οποίος δεν είναι ούτε το Υπουργείο Παιδείας, ούτε οι εκπαιδευτικοί. Είναι όσοι μαθητές πρόκειται να δώσουν εξετάσεις.
Το γιατί είναι αυτοί οι χαμένοι είναι προφανές και ευκολονόητο. Αν όχι για μας τους πολλούς, σίγουρα για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Ζουν τα παιδιά από κοντά, γνωρίζουν την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται εν αναμονή των εξετάσεων και άρα μπορούν να υποθέσουν πόσο μπορεί να επηρεάσει, όχι όλα, κάποια απ΄ αυτά, το γεγονός ότι ίσως μπουν στην τελική ευθεία με την απειλή της αναβολής, ή της προβληματικής διεξαγωγής, των εξετάσεων να επικρέμεται πάνω απ΄ τα κεφάλια τους. Δεν αποκλείεται μάλιστα κάποιοι εκ των σημερινών εκπαιδευτικών να βίωσαν ανάλογη εμπειρία, καθώς το «απεργούμε την περίοδο των εξετάσεων» δεν είναι μια πρωτοφανής επιλογή και απειλή του συνδικαλιστικού τους οργάνου, αλλά ένα έργο που το είδαμε και κατά το παρελθόν. Το αν και πόσο επηρέασε κάποιους απ΄ τους συμμετέχοντες στις εξετάσεις δεν έχει καταγραφεί σε κάποια στατιστική μελέτη ή σε έρευνα, αλλά το ξέρουν σίγουρα οι παθόντες.
Ωραία όλα αυτά, θα μου πείτε, αλλά τι πρέπει να γίνει; Να δεχτούν οι εκπαιδευτικοί κάθε επιλογή του Υπουργείου αδιαμαρτύρητα;
Δεν θα υποστήριζα ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά είναι σημαντικό πέρα απ΄ την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας να μπορούμε να δούμε και τα δικαιώματα των άλλων. Τουλάχιστον όσων επηρεάζονται άμεσα ή έμμεσα από δικές μας αποφάσεις και ενέργειες.
Σημαντικότερο όλων, όμως, είναι οι όποιες αντιδράσεις μας απέναντι σε ό,τι θεωρούμε πως μας θίγει να συμβαδίζουν και με όσα έχουμε κατοχυρώσει και εφαρμόζουμε, εδώ και χρόνια, προς όφελος μας.
Και για να γίνω πιο σαφής. Δεν παραγνωρίζω το γεγονός πως μια ώρα διδασκαλίας δεν είναι κάτι ούτε εύκολο, αλλά ούτε και απλό. Οπότε οι δύο επιπλέον τη βδομάδα, για τις οποίες αντέδρασε η ΟΛΜΕ, ίσως και να είναι σημαντική επιβάρυνση για έναν εκπαιδευτικό. Μήπως όμως η ίδια η ΟΛΜΕ παραγνωρίζει, ή κάνει πως, το γεγονός ότι σημαντική μερίδα μελών της, διορισμένων στο δημόσιο σχολείο, κάνει σε εβδομαδιαία βάση πολλές περισσότερες ώρες ιδιαίτερα φροντιστήρια εκτός σχολείου, εξ αιτίας των οποίων κουράζεται από αρκετά έως πολύ; Αν δεν το παραγνωρίζει, αλλά το γνωρίζει, μήπως είναι καιρός να κάνει την πρώτη της απεργία ζητώντας να σταματήσει αυτή η δραστηριότητα που επιβαρύνει συναδέλφους της όχι με δύο αλλά με πολλές περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως;
Δεν παραγνωρίζω ακόμα πως όλοι μας όταν αναφερόμαστε τις μέρες αυτές στην κόντρα Υπουργείου- ΟΛΜΕ υποθέτουμε πως το θέμα των επιπλέον ωρών είναι το βασικό σημείο τριβής, καθώς σ΄ αυτό έχουν στραφεί τα φώτα της δημοσιότητας. Προφανώς υπάρχουν και άλλα ζητήματα, καθώς κάτι τέτοιο υποδηλώνει η δήλωση του Προέδρου της ΟΛΜΕ ότι με το Υπουργείο δεν βρέθηκε κοινός τόπος σε κανένα απ΄ τα αιτήματα που έθεσαν. Δεν φταίμε όμως εμείς γι΄ αυτό. Ίσως φταίει το Υπουργείο διότι προσπαθώντας να επιβάλει τις απόψεις του, ένας τρόπος είναι να «ενοχοποιεί» στα μάτια της κοινής γνώμης το συγκριμένο αντίπαλο του.
Μόνο που αυτός ο αντίπαλος, φαίνεται και μάλλον είναι ιδιαίτερα ευάλωτος σε τέτοιου είδους «ενοχοποίηση», ως έτοιμος από καιρό.
Διότι ποιος πιστεύει στη σημερινή ελληνική κοινωνία πως καθηγητές και δάσκαλοι κοπιάζουν πραγματικά στα σχολεία μας, όταν οι ώρες διδασκαλίας τους είναι, αντικειμενικά, λίγες κάθε εβδομάδα και μειώνονται ακόμα περισσότερο όταν, για παράδειγμα, παρεμβάλλονται συνελεύσεις, εν ώρα μαθημάτων;
Ποιος πιστεύει πως γίνεται σοβαρή δουλειά στα σχολεία μας, όταν οποιοδήποτε παιδί θέλει να δοκιμάσει την τύχη του στο πανεπιστήμιο, από την 1η Λυκείου οφείλει να ξεκινήσει φροντιστήρια; Το ότι αυτά επιβαρύνουν από αρκετά έως πολύ τον οικογενειακό προϋπολογισμό, για μένα είναι το λιγότερο. Το χειρότερο είναι πως επιβαρύνουν το καθημερινό πρόγραμμα του παιδιού, εξαφανίζουν τις ελεύθερες ώρες του και τελικά κλέβουν την παιδική του ηλικία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ίδια του τη ζωή.
Δεν μ΄ αρέσει να λειτουργώ ισοπεδωτικά, ούτε δείχνοντας ενόχους με το δάχτυλο. Για το χάλι του ελληνικού σχολείου, τα τελευταία χρόνια, φταίμε όλοι ως κοινωνία. Φταίει η εκάστοτε πολιτική εξουσία, φταίμε εμείς οι πολίτες, φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Εκείνα που την πληρώνουν βέβαια σταθερά είναι τα παιδιά.
Το να την πληρώσουν ακόμα μια φορά, αν τελικά η ΟΛΜΕ αποφασίσει απεργία μες τις εξετάσεις, ίσως να μην είναι και τόσο τραγικό. Θα είναι όμως μια ακόμα τραγική επιβεβαίωση πως πάθαμε τόσα τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν μάθαμε τίποτα. Και εκείνο που κυρίως δεν μάθαμε είναι ότι δεν αρκεί να κλαίμε για τις τεράστιες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η νέα γενιά εξ αιτίας των δικών μας λαθών. Κι αν οι γονείς είναι οι πρώτοι που όφειλαν να το μάθουν, οι εκπαιδευτικοί είναι σίγουρα οι δεύτεροι, οι οποίοι μάλιστα ως δάσκαλοι είχαν υποχρέωση να μάθουν πρώτα αυτοί καλά το μάθημα τους, για να μην αναγκαστούμε να τους ρωτήσουμε: «Δάσκαλε, τι διδάσκεις;».
