Ρώτησα ένα λουλούδι, ένα πουλί και έναν άνθρωπο τι είναι η αγάπη, και το λουλούδι άνθισε, το πουλί κελάηδησε και ο άνθρωπος δάκρυσε. Ανώνυμος
Αχάντια και κιντέατα, ‘ς ση στράτα σ’ να φυτρών’νε, και τα καλά ντ’ εποίκα ‘σε, να ίνταν μαύρα πόνια.
Άψον το τρανόν την σεβτάν , ντο έχω απέσ’ ‘ς σην ψην ιμ’, να λέγω εμέν έκαψεν το λαλασάρ’ τ’ αρνίν ιμ’.
Βαλσαμικά ‘ς σα χείλοπα σ’, τσιτσιάκια ‘ς σην καρδία σ’,κι ατού ‘ς σ’ ομμάτια σ’, γιαβρόπο μ’, διακρόπα παναΐας.
Βαρύν έν’ τ’ αναστέναγμαν, ντ’ εβγαίν’ ας σην καρδία μ’,ας ση σεβτάς την καμονήν την γην δίγω φωτίαν.
Γαϊλοποϊλίν,και έμορφον , για κλώστ’’ς σ’εμέν μεραίαν, εγώ είμ’ τ’ ελατόκλαδον κ’ εσύ είσ’ η οξέα μ’.
Γελάς, χαριαντερίουμαι, πονείς, καρδοπαθάνω, ζατί αν χάνω ‘σεν αρνί μ’, εγώ πα θ’ αποθάνω.
Γέλος, χαράν και μασχαρίν, τραγωδίας θα λέγω,
για τ’ έσεν τ’ άστρα θα κουρτώ, τον ήλεν θα ταλεύω.
Γιαβρί μ’, τη στράτα σ’ έκλωσες ‘ς σ’εμέτερα μερέαν, αν κλώεις και το καρδόπο σου, θ’εφτάς ‘μεν βασιλέαν .
Γιαβρόπο μ’, απαράλλαχτα είσ’ ο αυγερινόν ι,τ’ αστρόπα εζευγάρωσαν κ’ εσύ ‘σαι μαναχόν ι..
Γιαβρόπο μ’, αστρογέννητον, ‘ς σον φέγγον φεγγαρίζεις, ‘ς σου ήλ’ το μεροφώταγμαν ασημοστραυτουλίζεις.
