του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Εκείνοι τότε, η γενιά του 1821, η προ του 21 της προεπαναστατικής περιόδου, και η κατά την περίοδο της συνεχόμενης δουλείας στον ηπειρωτικό, μακεδονικό, και θρακικό χώρο, γενιά, τροφοδοτούμενοι με το αδούλωτο ήθος του Χριστού, που συντηρούσαν ακοίμητα το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Νέας Ρώμης, της Πόλης του Κωνσταντίνου, οι τοπικές Επισκοπές, Ενορίες και Μονές, έκαμαν το χρέος τους απέναντι στη συνείδησή τους και απέναντι στην ιστορία του Γένους: έδωσαν μαρτυρία ήθους θυσιαστικού για την ελευθερία την ατίμητη της πατρίδας και για του Χριστού την πίστη την αγία. Έτσι ξεκίνησαν και έτσι τελείωσαν τον αγώνα τους. Και ενώ ο αγώνας τους εκτυλίχτηκε σε κρατικά εθνικά όρια, ωστόσο περιείχε το σπέρμα της συναδέλφωσης, σύμφωνα και με την επαναστατική χάρτα του Ρήγα Βελεστινλή, που ήθελε συναδελφωμένους, όχι μονάχα τους Έλληνες, μα όλους τους λαούς των Βαλκανίων, σε υπόδειγμα συνεργασίας, συναδέλφωσης και συνύπαρξης, με το έξω από κάθε ορθολογιστικό σύγχρονο δυτικότροπο υπολογισμό σύνθημα ζωής: ελευθερία ή θάνατος.
Είναι μια απτή απόδειξη ότι αυτός ο λαός σε τόσο μακρά διάρκεια αιώνων, πριν και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας είχε μεταφυσικούς άξονες, τον ενδιέφερε το νόημα της ζωής, η αιτία και ο σκοπός. Δεν επαναπαυόταν σε θρησκευτικές παρηγόριες, ή σε ανούσιες θρησκευτικές συναισθηματικότητες, ούτε στον ηθικισμό, δεν υπήρξε ποτέ-ο λαός στο σύνολό του-ρατσιστής, παρά την έντεχνη διαμορφούμενη από θύλακες εραστών του νοσηρού φαινομένου επινόηση επικαλυμμένων παγίδων, αλλά γύρευε εναγώνια και θυσιαστικά πολλές φορές, με τα ‘’εθελόθυτα θύματα’’ τους Νεομάρτυρες, απαιτούσε νόημα ζωής και διεξήγαγε πάλη και γιγαντομαχία περί της ουσίας.
Ενωμένος ο λαός πήρε με το σπαθί του την ελευθερία της πατρίδας, ενωμένος (πρέπει) και πάλι και συσσωματωμένος στην καθολική ιστορική του σάρκα, χωρίς σύγχρονες Λακεδαιμόνιες αποσκιρτήσεις, να γιορτάζει και να συμπανηγυρίζει τη χαρισθείσα από τους θυσιασθέντες συνέλληνες αδελφούς, την ενοποιητική, χαροποιό και δημιουργική λευτεριά του, όχι μόνο σε ελλαδικό κρατικό επίπεδο μα και σε εθνικό πέρα από τα κρατικά σύνορα, απλωμένο σαν ευώδες άνθος, μετάδοσης της μαχόμενης, ωστόσο πραγματοποιούμενης ελπίδας για αποτίναξη από τους μικρούς λαούς των ορατών και αοράτων τυραννιών και τυράννων τους, υπερασπιζόμενος τη θεοπαράδοτη ελευθερία για τα πρόσωπα και τις κοινωνίες τους, για τη συν-κοινωνικότητα, τη συν-χωρητικότητα, (σε τούτη τη γη, χωράμε όλοι, δε χωρούν μόνο τα υψωμένα τείχη και τα συρματοπλέγματα και οι κάθε είδους κοινωνικο-εθνο-πολιτικές δολοπλοκίες και ίντριγκες), την εν Χριστώ οικουμενικότητα, πέρα από κάθε εθνοφυλετική υπεροχή και μεριστική της ενότητας διάκριση τάχα ιδιαίτερης ανθρώπινης αξίας.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος
12-10-2011
