Τον Μάρτιο του 1944 άρχισαν οι μεγάλες σφαγές
στο Μεσόβουνο και στους Πύργους.
Οι Γερμανοί τις ονόμασαν ΄΄ εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ΄΄.
Η ιστορία τις χαρακτήρισε ειδεχθές έγκλημα
κατά της ανθρωπότητας.
Τα περισσότερα θύματα ήταν γυναικόπαιδα,
ακόμα και βρέφη βυζαχτάρια.
Η πολιτική έδωσε συγχωροχάρτι… Η ποίηση ανάθεμα…
Τέσσερα χρόνια κατοχήν
επέρασεν ο τόπον,
λοιμούς, θανάτους, βάσανα
υπόφερεν ο κόσμον
Κρέμιτσα και Κατράνιτσα
πρώτοι ‘ς σην ιστορίαν,
πολλά αίμαν εδέκανε
για την ελευθερίαν.
Εποίκανε οργάνωσιν
είπαν α’ ΄΄ελευθερία΄΄
κι απ’ ένας ένας έβγωναν
‘ς ση Βέρμιου τ’ ορμία.
Εντούναν τον κατακτητήν
κι όλους τους συνεργάτες,
με τους Ναζί, ντ’ επένανε,
κ’ ίνουσαν τρομοκράτες.
‘Σ σο μαύρον, την Κατράνιτσαν,
‘ς σην Κρέμιτσαν, το τσόλ’ ι,
εκεί ο χάρον ‘κόνεψεν
‘ς σ’ εμέτερον το στόλ’ ι
Είνας μανίτσα έτονε
κι είχεν πέντε παιδία,
αγγέλ πα επαλάλωσαν
‘κι διν’ παρηγορίαν .
Άλλο πουλίν ‘κι κελαηδεί,
μαύρον χαπέρ’ ‘κι λέει
κι ατέ ,τα μαύρα ντο φορεί,
τίναν τερεί και κλαίει.
Άντσαχ κουρούνα κουρουνίζ’
και τσαναβάρ’ ουρνάται.
Ικράχ εποίκαν τον κόσμον
ντο κλαίει και καταράται.
Ο χάρον πα εγύλεψεν
να κουβαλεί παιδία.
Ατοίν, τη σκήλλ’ οι Γερμανοί,
γουτουρεμένα ψήα.
Εκεί η χαρά ελείφτασεν,
η ζωή εκουράεν,
εκεί οι ανθρώπ’ ενθρώψανε
κι ο κόσμον εθαμάεν.
Ατό έν η Ελλάδα μουν
τον χάρον ‘κι φοάται
πιγονατί ‘κι κάθεται,
‘κι προσκυνά, ‘κι χάται.
