Άμον αστρόπα τ’ ουρανού φωτάζνε τ’ ομματόπα σ’, αίχτρια καιρός ,Θεού χαράν, είν’ απ’ απέσ’ τα ψόπα σ’.
Άμον εκείνο το ρασίν , ‘ς σο χιόν, ντο ‘κι τσοκεύ, εμάτ’σες το καρδόπο μου, σεβτάν να υποφέρ.
Άμον εσέν’ ν’ ευρίουτον, ‘ς σον κόσμον έναν ψην, δουλείαν ‘κ’ είχεν ο Χριστόν ,να έρχουτον’ς ση γην.
Άμον εσέναν έμορφος ‘ς ση γην ‘κ’ εγενοπλάστεν, ο ήλεν εβασίλεψεν κι ο φέγγον επιάστεν.
Άμον ντο θέλτς αέτς εφτάς, νε τσούνας θεγατέρα, κρούς, ασπαλίεις τα πόρτας ι σ’, σουρουκλαεύς εμέναν..
Άμον τ’ αστρόπα τ’ουρανού συντρομάζ’ το καρδόπο μ’, όντες τερώ ‘ς σον πρόσωπο σ’, ήλιοφωταχτερόπο μ’.
Άμον τ’ ελάδ’ιν ‘ς σο καντήλ’ και το κερίν ‘ς σο μνήμαν, ας σην σεβτά σ’ θα λύουμαι , εσύ ας έεις το κρίμα μ’.
Άμον τ’ ομμάτια σ’ ,πούλοπο μ’, π’ έχνε τη ήλ’ τη λάμψην, είναι τα ψόπα σ’ τα χρυσά , το καρδόπο σ’ μετάξιν.
Άμον τ’αστρόπα τ’ουρανού στραυτουλίζνε τα κάλλια σ’, περηφανεύκομαι κ’ εγώ, ντο κείμαι ‘ς σην εγκάλια σ’.
Άμον τα κρύα τα νερά τελεμονήν, ντο ‘κ’ έχ’νε, είναι τα κάλλια σ’ ,γιάβροπο μ’, νασάν ποι γιαραεύνε.
Άμον τα κρύα τα νερά, τη γην ντο φλενικίζνε, εσύ ποτίεις τα κάρδοπα κι ας σην εγάπ’ φλουγκίζνε
