Του Μιχάλη Πιτένη
Η συμμετοχή του Πάρι Κουκουλόπουλου στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ είναι μια λογική πολιτική εξέλιξη. Για ένα κόμμα, το οποίο διεκδικεί την εξουσία, είναι περιττή πολυτέλεια να κρατά ως εφεδρεία ένα στέλεχος απ΄ αυτά που, λόγω ικανοτήτων και προσόντων, παίρνουν θέση από μόνα τους στην πρώτη γραμμή της μάχης. Και όχι μόνο τώρα που όλα φαντάζουν πιο εύκολα, αλλά και σε εποχές πραγματικά δύσκολες.
Για πολλούς, η συμμετοχή αυτή άργησε. Όλοι όμως συμφωνούν πως δεν θα μπορούσε να γίνει αργότερα. Το πολιτικό βιογραφικό του επί σειρά ετών Δημάρχων Κοζάνης, αλλά και μέλους του Εκτελεστικού Γραφείου και μετέπειτα Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, οδηγούσε στο ασφαλές συμπέρασμα πως ο επόμενος σταθμός του θα ήταν η κεντρική πολιτική σκηνή.
Με πλούσια εμπειρία 19 χρόνων απ΄ τη διοίκηση ενός μεγάλου Δήμου και έχοντας κρατήσει το τιμόνι της τοπικής αυτοδιοίκησης, ως εκλεγμένος Πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, για δύο δημοτικές θητείες, αλλάζει πολιτικό πεδίο διαθέτοντας κάτι που, δυστυχώς, λείπει από πολλούς πολιτικούς σήμερα. Τα ένσημα ενός μάχιμου πολιτικού με λόγο αλλά και έργο.
Το ερώτημα και, υποθέτουμε, το μεγάλο στοίχημα για τον ίδιο θα είναι, εφόσον εκλεγεί, το πώς θα λειτουργήσει στο καινούργιο πεδίο που έχει μπροστά του.
Είναι αλήθεια ότι η ελληνική πολιτική σκηνή δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες της. Με πολλούς πολιτικούς να «ψαρεύουν σε θολά νερά», τα οποία οι ίδιοι φροντίζουν να… θολώνουν, δικαίως μεγάλη μερίδα των πολιτών καταλήγει στο συμπέρασμα πως «είναι όλοι ίδιοι». Η έλλειψη ξεκάθαρων θέσεων και νέων ιδεών, οδηγεί αναπόφευκτα σ΄ αυτή την εξέλιξη. Μια εξέλιξη που θα επιδεινώνεται όσο οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν αποφασίζουν, ή δεν μπορούν, να εκφράσουν συγκεκριμένο και δομημένο πολιτικό λόγο, που θα αποτελεί εν τέλει και την πολιτική τους ταυτότητα.
Μια ταυτότητα που έχει ο Κουκουλόπουλος, κάτι το οποίο αποδείχτηκε πολλές φορές μέχρι σήμερα και εκτιμήθηκε, όπως τουλάχιστον έδειξαν τα εκλογικά αποτελέσματα, απ΄ τους πολίτες. Γιατί αν θα θέλαμε να του αναγνωρίσουμε ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο απ΄ την ημέρα που ασχολήθηκε με τα κοινά, είναι πως πάντα εκφράζει ένα συγκεκριμένο σκεπτικό και μάχεται με πάθος για τις ιδέες του.
Αυτό το πάθος που στην τελευταία εσωκομματική μάχη του κόμματος του, του στοίχισε πολλά και πίκρανε ορισμένους υποστηρικτές του, αλλά και αρκετούς συντρόφους του. Όσοι όμως τον γνωρίζουν καλά, και είναι πάρα πολλοί πλέον αυτοί, πιστεύουν πως έδωσε την εσωκομματική μάχη με τέτοιο πάθος, όχι γιατί μάχονταν τα πρόσωπα, όπως πολλοί πίστεψαν, αλλά διότι υπερασπιζόταν τις ιδέες του και τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος πίστευε πως θα έπρεπε να εξελιχθούν τα πράγματα στο κόμμα του.
Αυτό έκανε ως Δήμαρχος, αυτό έκανε ως Πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ αλλά και ως μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου. Εξέφρασε τη γνώμη του, κοντραρίστηκε και δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω απ΄ τη λογική του πολιτικού κόστους.
Με τον πολιτικό Κουκουλόπουλο μπορεί κάποιος να συμφωνήσει, ή να διαφωνήσει. Να τον λατρέψει ή να τον μισήσει. Να σταθεί στο πλευρό του, ή να πάει απέναντι του. Κανείς όμως δεν θα μπορέσει να τον κατηγορήσει πως δεν εξέφρασε αυτό που πιστεύει. Πώς δεν στάθηκε απέναντι σε όλους ένα ανοιχτό βιβλίο. Και τα βιβλία, όσο και αν συμφωνείς ή διαφωνείς με το περιεχόμενο τους, δεν μπορείς να αρνηθείς πως είναι πάντα χρήσιμα.
