Δεν αγαπά πραγματικά όποιος δεν αγαπά για πάντα.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός
Ακεί ‘ς σο πέραν το ραχίν , τσαϊρωμένον τόπον, πέταξον κι έλα ,πούλοπο μ’, περμέν ‘σεν έναν ψόπον.
Ακόμαν πώς ‘κ’ εγίλεψες τον χαϊρσούζ’ τον κύρη σ’,ποίσον την αύλια μ’ αύλια σου, την πόρτα μ’ κατωθύρ’ι σ’.
Άλλο ‘ς σα πόνια ‘κι έρχουμαι, ‘ς σα τέρτια ‘κι διαβαίνω,για χτίσον το καρδόπο μου, νια σκύλ’ αφορισμένον.
Άλλο ‘ς σον κόσμον ‘κι λέω σεβτάς παραπονίας,τ’ εμόν τ’αρνόπον όμνυσεν κ’ εσέβεν ‘ς σην καρδία μ’.
Άλλος εκάεν ας σον ήλ’ και άλλος ας σον φέγγον, κ’ εγώ εκάγα, γιαβρόπο μ’, ας σην σεβτάν ,ντο έχω.
Αμέκια έχω για τ’ εσέν, κόπια και καμονάντας, γραμμένον έτον για τ’ εμέν, να μ’ ελέπω χαράντας.
Άμον αστρίδ’ τρικάλαμπρον, που φωτάζ’’ς ση σκοτείαν,είναι τα ψήα σ’, γιαβρόπο μ΄, ίλλιαμ’ η εμορφία σ’
Άμον εσέν ‘κι ίνουμαι, άμον εσέν ‘κ’ εφτάγω,‘ς σην χωρισίαν ‘κ’ έρχουμαι, την εγάπ κά’ ‘κι βάλω.
Άμον αέρας, ντο διαβαίν κι αφίν οπίσ’ σκουντούλα,αέτς διαβαίντς από σουμά μ’, μικρέσα τρανταφύλλα.
Άμον αστρόπα τ’ ουρανού φωτάζνε τ’ ομματόπα σ’,αίχτρια καιρός ,Θεού χαράν, είν’ απ’ απέσ’ τα ψόπα σ’.
