Η άμυνα του φάρου ήταν σημαδιακή. Κι όλοι όσοι την είχαν ζήσει δεν μπορούσαν πια να την ξεχάσουν. Δεν ήταν μόνο μία ανάμνηση, όπως συνήθως, αλλά μια μνήμη μέλλοντος που καθοδηγούσε τους αγωνιστές όταν έβλεπαν νέες συννεφιές. Τα σπασμένα σπαθιά δεν είχαν αφήσει μόνο ενθύμια στους εχθρούς. Έτσι και αυτοί δυσκολεύονταν να τα ξεπεράσουν κι αν κάποτε έκαναν δήθεν ότι είχαν ξεχάσει την αποτελεσματικότητά τους, πάντα υπήρχε ένα άλλο σημάδι για να τους τα υπενθυμίσει. Ήταν το στίγμα της δικαιοσύνης, η σφραγίδα του ήλιου. Με αυτό τον τρόπο οι μαθητές αναγνώριζαν τα ίχνη του έργου των υπηρετών της Ανθρωπότητας που δεν ήταν παρά οι χαμαιλέοντες, τα τέρατα γνώσης που πάλευαν διαχρονικά ενάντια στην βαρβαρότητα, όπου προσπαθούσε να πληγώσει την Ανθρωπότητα με τα εγκλήματά της. Και μόνο όταν δεν υπήρχε πολεμική φάση άρχιζε η παράξενη διδασκαλία των δασκάλων της Ανθρωπότητας. Αυτός ο συνδυασμός υπήρχε εδώ και αιώνες, όπως γινόταν με τις εκκλησίες και τα κάστρα αλλά μόνο στις επαναστάσεις οι άνθρωποι ανακάλυπταν αυτές τις ιδιότητες των δικών μας κι είχαν κάθε φορά την εντύπωση ότι ζούσαν μια αποκάλυψη. Έτσι οι άλλες περίοδοι ονομάζονταν η εποχή των αγνώστων, αφού το αόρατο ήταν ο μόνος χώρος όπου ο χρόνος μπορούσε να δράσει δίχως να γίνει αντιληπτός από την κυριαρχία του χώρου των κοινωνιών. Εκείνη την εποχή η Βίβλος και τα βιβλία μάθαιναν στους δικούς μας την αξία του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού για την αντίσταση στους κατακτητές. Και τα κρυφά σχολειά γέμισαν ακόμα και τα σπήλαια για να παραδώσουν τα μαθήματα τους μέσω του ιερέα και του αγωνιστή. Έτσι οι επόμενοι άνθρωποι αυτοί που ήταν ακόμα μικροί εκείνη την περίοδο μαθαίνουν για το όραμα της ελευθερίας μέσω του αδιανόητου και της ουτοπίας και προετοιμάζονταν για την πράξη που θα δημιουργούσε μια νέα τάξη πραγμάτων που θα ονομαζόταν στη συνέχεια, η πραγματικότητα.
