Ν. Λυγερός
Στο Σύνταγμα.
Μυρσίνη: Συνάντησα τη φίλη του πιανίστα…. Χρόνος. Είδες;
Μιχάλης: Είναι πανέμορφο το καπέλο σου.
Μυρσίνη: Αλήθεια, σου αρέσει;
Μιχάλης: Είναι φτιαγμένο για σένα.
Μυρσίνη: Το ίδιο μου είπε κι η Αγαθή.
Μιχάλης: Τι άλλο να προσθέσω τότε;
Μυρσίνη: Κάτι πιο δικό σου.
Μιχάλης: Με τη σκιά του, φαίνεται η φωτεινότητά σου.
Μυρσίνη: Όχι, κάτι άλλο. Σ’ αυτό αναγνωρίζω το ύφος του da Vinci.
Μιχάλης: Χαμογελώντας. Σωστά. Χρόνος. Θα ΄πρεπε να ντρέπομαι.
Μυρσίνη: Γελώντας. Δεν σου ζητώ τόσα πολλά. Χρόνος. Ένα γλυκόλoγο μόνο.
Μιχάλης: Είσαι το χάδι της ζωής μου.
Η Μυρσίνη κάθεται πάνω στα γόνατά του.
Μυρσίνη: Τι έγραφε ο φιλόσοφός μου;
Μιχάλης: Κάτι σημειώσεις για ένα δοκίμιο.
Μυρσίνη: Γιατί δεν βλέπεις τι όμορφη μέρα έχουμε σήμερα;
Μιχάλης: Βλέπω την καλοσύνη της.
Μυρσίνη: Την καλοσύνη; Θέλω να δεις την ομορφιά της!
Μιχάλης: Της πιάνει το χέρι. Εσύ πλάθεις τις μέρες μου…
Μυρσίνη: Παίζοντας με τα ματόκλαδά της. Κι εσύ τις νύχτες μου!
Μιχάλης: Μυρσίνη!
Μυρσίνη: Τι είπα; Γελά.
Μιχάλης: Τι δεν είπες! Γελά κι αυτός.
Μυρσίνη: Αλλάζοντας ύφος. Μη μου πεις ότι γράφεις για την ανθρωπότητα;
Μιχάλης: Για ποια άλλη;
Μυρσίνη: Κοίταξε γύρω σου! Δείχνει την πλατεία. Πού βλέπεις την ανθρωπότητα;
Μιχάλης: Μέσα στο χρόνο!
Μυρσίνη: Μα εδώ υπάρχουν μόνο στιγμές.
Μιχάλης: Δεν είναι στιγμές αθανασίας.
Μυρσίνη: Ξέρω. Χρόνος. Είναι κομμάτια χρόνου, όπως οι άνθρωποι. Το έλεγες σε μια διάλεξη. Χρόνος. Σωστά;
Μιχάλης: Ναι.
Μυρσίνη: Και η χαρά;
Μιχάλης: Ποια χαρά;
Μυρσίνη: Η χαρά της ζωής.
Μιχάλης: Κάθεται πάνω μου!
Μυρσίνη: Δεν είμαι η ζωή σου…
Μιχάλης: Κι όμως…
Μυρσίνη: Είσαι τρελός!
Μιχάλης: Πειράζει; Τη σφίγγει στην αγκαλιά του.
Μυρσίνη: Με το χαμόγελο στα χείλη. Όχι, βέβαια.
Μιχάλης: Σώθηκα!
Μυρσίνη: Εσύ μ’ έσωσες!
Μιχάλης: Από τι;
Μυρσίνη: Από τη λήθη. Είσαι η μνήμη μου. Με σένα υπάρχω και ζω.
Μιχάλης: Τι είναι αυτά που λες;
Μυρσίνη: Δεν υπερβάλλω. Χρόνος. Το σκέφτηκα πολλές φορές. Χρόνος. Πριν ήμουν απλώς περαστική.
Μιχάλης: Έτσι δεν είμαστε όλοι;
Μυρσίνη: Εσύ, με την ανθρωπιά και το χρόνο, μου έδειξες ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε.
Μιχάλης: Γι’ αυτό ζωγραφίζεις;
Μυρσίνη: Γι’ αυτό ζωγραφίζω έτσι.
Μιχάλης: Πώς δηλαδή;
Μυρσίνη: Με σένα! Χρόνος. Κάθε έργο μου ανήκει στην ανθρωπότητα, γιατί είσαι δίπλα μου. Του δίνει ένα φιλί.
Μιχάλης: Είσαι η ομορφιά της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό σε θέλω…
Μυρσίνη: Εδώ; Γελάνε και οι δύο.
