Εκλογές και πάλι ενόψει. Και τι κάνουμε ;
Ας δούμε χοντρικά τα δεδομένα:
1. Καλλικράτης. Νέο τοπίο στην Αυτοδιοίκηση. Οικονομίες κλίμακας και ορθολογισμός, αλλά και ισχυρή μείωση της άμεσης δημοκρατίας. Μεγαλώνει η απόσταση του πολίτη από τα τοπικά κέντρα εξουσίας. Ανακαλύπτουμε όμως, θέλοντας και μη, αυτά που μας ενώνουν με τους γείτονες.
Ούτε σωτηρία λοιπον, ούτε καταστροφή. Άρα τι κάνουμε; Μένουμε κλεισμένοι πεισματικά στο καβούκι μας επειδή δε μας ρώτησαν ; (Μήπως και πότε μας ρώτησαν..) Ή δίνουμε τη μάχη στις νέες συνθήκες, προσπαθώντας να αναπτύξουμε ενωτικό αυτοδιοικητικό κίνημα και να ασκήσουμε τη δυναμική του στις καινούριες δομές. Προτιμούμε το δεύτερο. Τα αντιπροσωπευτικά όργανα, κεντρικά ή τοπικά, γρήγορα γίνονται γραφειοκρατικά αν δεν υπάρξει κίνημα. Αυτό ίσχυε και παλιότερα που δεν υπήρχε Καλλικράτης. Η εμπειρία είναι διαχρονική και επιβεβαιώνει αυτή τη διάγνωση. Π.χ τα Συνοικιακά Συμβούλια ποτέ δεν λειτούργησαν, αν και προβλέπονταν από το νόμο. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρξαν εκεί που ο κόσμος ήταν πιο «κινηματικός», απαιτητικός και ψαγμένος.
Συνεπώς συμμετέχουμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές και έχουμε το νου μας να τους γίνουμε «τσιμπούρι» μετά από αυτές. Κι αν στο γειτονικό χωριό είναι χειρότεροι από μας, τους παίρνουμε από το χέρι γιατί χρειαζόμαστε πολλά τσιμπούρια !
2. Οικονομική κρίση. «Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά». Φταίνε αυτοί που κυβέρνησαν (ναι «βάρ’τι»), αλλά και όσοι τους στήριξαν ή δεν αντιστάθηκαν στην εικονική πραγματικότητα. Υπάρχει μια διάχυση ευθυνών στον πολιτικό κόσμο, και κατά συνέπεια σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που ευνοήθηκαν δια της πλαγίας οδού. Όχι όμως με μια λογική ισοπεδωτική που λέει «τι να κάνουμε όλοι φταίμε». Αυτοί που είχαν το μαχαίρι και το πεπόνι πρέπει να τιμωρηθούν. Ποινικά και πολιτικά. Φυλακή και μαύρισμα στις εκλογές. Τελεία.
Αυτό όμως δε λύνει σήμερα το πρόβλημα της επιβίωσης, τόσο της χώρας όσο και των νέων Δήμων. «Ο Αργύρ’ς είναι άρρωστος» και πρέπει να βοηθήσουμε. Να ψάξουμε για ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις ανασυντάσσοντας παράλληλα το τελματωμένο παραγωγικό δυναμικό, αλλά και τον αραχτό δημόσιο τομέα. Να δούμε την κρίση και ως ευκαιρία. Να βγάλουμε θετική ενέργεια. Όσοι συμφωνούν με αυτή την άποψη και συγχρόνως διαθέτουν μια βιώσιμη πολιτική για τις τοπικές κοινωνίες, ανασταίνοντας παράλληλα την ξεθωριασμένη συμμετοχή, έχουν καθήκον να πορευτούν μαζί. Αυτή είναι μια καλή «διαχωριστική γραμμή» για να βάλουμε μαζί τους ενεργούς πολίτες ενός τόπου. Κι όχι το αν «αποτάσσουν το Μνημόνιο». Σάμπως είναι και κανένας που δεν το αποτάσσει ; Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ λέει ότι «δεν το ήθελε και ήταν λύση ανάγκης», ενώ και η ΝΔ, που ήταν ο έτερος συνένοχος στην κατάντια, εμφανίζεται η πιο .. αντι- μνημονική.
3. Τι παίζεται σε αυτές τις εκλογές ; Πολλά. Ποιο είναι το κυρίαρχο ; Αυτό που .. ταιριάζει στον καθένα. Τα περισσότερα κόμματα βλέπουν τις δημοτικές εκλογές ως καταγραφή δυνάμεων και αξιοποίηση του αποτελέσματος στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δευτερευόντως ασχολούνται με τα τοπικά προβλήματα. Η αλλάζουν το βιολί, αν δουν ότι τα γκάλοπ δεν είναι καλά, και δίνουν όρκους τοπικότητας καταδικάζοντας την πολιτικοποίηση. Το έχουμε δει πολλές φορές το έργο.
Υπάρχει και άλλη άποψη ; Σαφώς: Πολιτική μέσα από την τοπικότητα. Ευρύτερες συνεργασίες πολιτών με στόχο βιώσιμους και οικολογικούς δήμους, που δίνουν έμφαση στην ποιότητα ζωής και την κοινωνική αλληλεγγύη και έχουν ως σημαία τους τη διαφάνεια και την αξιοκρατία. Είναι «απολίτικο» αυτό ; Κάθε άλλο. Έχει άμεση σχέση με την ασκούμενη πολιτική στον τομέα της ενέργειας, του περιβάλλοντος, της απασχόλησης και πέραν της κριτικής απαντά με προτάσεις για το σήμερα. Ας δώσουμε λοιπόν στην πολιτική το πραγματικό της νόημα αφήνοντας στην άκρη τα κούφια και μονότονα συνθήματα.
4. Τι παίζεται στο Δήμο Κοζάνης; Το ίδιο έργο. Το κόμμα δίνει το χρίσμα στον υποψήφιο δήμαρχο μέσα από τις ίδιες διαδρομές και οι υποψήφιοι σύμβουλοι διαγκωνίζονται σε μια ψηφοθηρική διαδικασία άνευ όρων και ορίων.
Ως προς την ουσία, τα προγράμματα και οι απόψεις των τριών συνδυασμών του Δημοτικού Συμβουλίου παραμένουν περίπου στα ίδια εδώ και 20 χρόνια. Τι περιμένουμε να αλλάξει ..
Η πολιτική που ακολούθησε η Διοίκηση του Δήμου Κοζάνης απέχει αρκετά από το όραμα για μια οικολογική και βιώσιμη πόλη. Όσοι επί 23 συναπτά έτη ασχολούμαστε με την Οικολογία (και κατά συνέπεια και με το αστικό περιβάλλον) συμφωνούμε σε αυτή τη διαπίστωση. Το 1990 και 1994 που κατεβήκαμε στις δημοτικές εκλογές ως Οικολογική Κίνηση με επικεφαλής τον αείμνηστο Χ. Μπέσα είχαμε την ίδια εκτίμηση, η οποία βέβαια είχε τότε και το ρίσκο της πρόβλεψης. Σήμερα η αποτίμηση της κατάστασης ενισχύει εκείνες τις επιλογές και μας βάζει μπροστά σε νέα καθήκοντα.
Δε μηδενίζουμε τη δουλειά που έγινε στο Δήμο και στο Δημοτικό Συμβούλιο. Συνεργαστήκαμε σε όσα συμφωνούσαμε (όχι πολλά) και καταθέσαμε εποικοδομητικές προτάσεις. Μακράν από μας οι λογικές της απαξίωσης και της καταστροφολογίας. Γι αυτό και δεν αρνούμαστε το διάλογο και τη συμπόρευση με ανθρώπους των παλιών συνδυασμών. Όχι όμως κάτω από τα ίδια σχήματα και τις ίδιες πολιτικές. Μετά από 20 χρόνια εξουσίας ακόμη και ο άριστος γίνεται κατεστημένο. Οι αρχαίοι Έλληνες εξοστράκιζαν προληπτικά τους άρχοντες τους μετά από 8 έτη. Δεν πάει άλλο
Ανάγκη για ευρύτερες συγκλίσεις. Τα νέα δεδομένα, πρωτόγνωρα εν πολλοίς (Καλλικράτης, κρίση) παράγουν και νέες προσεγγίσεις. Στην Οικολογική Κίνηση συζητάμε από το Μάρτη ποιος είναι ο ρόλος μας στην πραγματικότητα των νέων Δήμων. Σε ευρείες συσκέψεις αποφασίστηκε να διερευνηθούν όλες οι λύσεις και έγιναν επαφές με στελέχη των περισσότερων παλιών συνδυασμών. Εξετάστηκε και η λύση της αυτόνομης καθόδου, όπως το 1990 και 94, αλλά κρίθηκε ανεδαφική. Στον Καλλικρατικό Δήμο Κοζάνης τα πληθυσμιακά και εδαφικά μεγέθη είναι μεγάλα και καθιστούν απαγορευτικά τέτοια εγχειρήματα για ευνόητους λόγους, (οργανωτικούς οικονομικούς κλπ). Συνεπώς η σύγκλιση και η συμπόρευση με άλλες δυνάμεις, συλλογικότητες και πολίτες είναι μονόδρομος. (Να κι ένα από τα καλά της ιστορίας: Υποχρεώνεσαι να ξεπεράσεις τη «μοναξιά» σου, αλλά και τον όποιο υποκειμενισμό σου).
Καταλήξαμε λοιπόν μετά από ανοιχτές διαδικασίες να συν-ιδρύσουμε με άλλους εταίρους τη νέα Αυτοδιοικητική Κίνηση «Κοζάνη, τόπος να ζεις». Στην Κίνηση αυτή συμμετέχουμε ως απλά μέλη της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης, σεβόμενοι το καταστατικό και την αυτονομία της οργάνωσης μας.
Μαζί μας και πολλοί άλλοι, γνώριμοι στο καθημερινό κουπί για την προκοπή του τόπου. Μόνη «διαχωριστική γραμμή» η διακήρυξη της Αυτοδιοικητικής Κίνησης. Όσοι την αποδέχονται εντάσσονται, ανεξαρτήτως αν συμμετείχαν παλιότερα σε άλλους συνδυασμούς. Ο καθένας μας κρίνεται από τον κόσμο. Και για τα θετικά και για τα αρνητικά. Ο μόνος που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που μένει στο .. όστρακο του.
Τελειώνοντας να θυμίσουμε για πολλοστή φορά ότι η Οικολογική Κίνηση Κοζάνης είναι Σύλλογος. Ούτε Δημοτική παράταξη ούτε κόμμα. Το κάθε μέλος έχει πλήρη ελευθερία επιλογών. Μπορεί να ψηφίσει όποιον συνδυασμό θέλει. Όπου και αν βρίσκεται κανείς είναι χρήσιμος. Στον αγώνα διαρκείας της οικολογίας δεν περισσεύει κανείς.
Και κάτι άλλο προσωπικό. Το ότι δεν δέχτηκα την πρόταση για επικεφαλής του Συνδυασμού δεν έχει να κάνει με διαφωνίες, όπως διαδίδεται. Οφείλεται απλά στο ότι το .. καράβι δεν αντέχει άλλο φορτίο. (38 χρόνια στα κοινά, από τα οποία τα 27 σε «άγονη γραμμή», δεν είναι λίγα). Βέβαια δεν είναι μόνο η υπερφόρτωση, αλλά και η ανάγκη για ανανέωση. Θα δουλέψουμε και στη νέα Κίνηση αλλά όχι ως επικεφαλής. Για τη θέση αυτή εκλέξαμε ομόφωνα στη Γενική Συνέλευση της Αυτοδιοικητικής Κίνησης έναν 33χρονο, το Λευτέρη Ιωαννίδη. Από τα καλύτερα παιδιά της νέας γενιάς Οικολόγων. Θα τον στηρίξουμε, αυτόν και το Συνδυασμό, με κάθε τρόπο
Στο κάτω κάτω ας βάλουμε μπροστά στην Κοζάνη μια φορά κι έναν .. «αούτο» !
Λ. Τσικριτζής
Μέλος Δ.Σ Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης
Κοζάνη 27 – 9- 2010
