Ειδικότερα, για περίπου 200 χρόνια μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι απέφευγαν να καταναλώσουν ντομάτες, στις οποίες μάλιστα είχαν δώσει το παρατσούκλι «δηλητηριώδη μήλα», επειδή πίστευαν ότι προκαλούν αρρώστια και θάνατο, ένας φόβος που ήταν ακόμα εντονότερος στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.
Όπως τελικά αποδείχθηκε, η ντομάτα είχε πέσει θύμα μιας τρομερής παρεξήγησης. Οι πλούσιοι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούσαν πιάτα από κασσίτερο για να σερβίρουν το φαγητό, τα οποία έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε μόλυβδο.
Επειδή οι ντομάτες είναι από τη φύση τους όξινες, όταν τοποθετούνταν σε πιατέλες από κασσίτερο απελευθέρωναν τον μόλυβδο από το σερβίτσιο, με αποτέλεσμα να προκαλούνται πολλοί θάνατοι από δηλητηρίαση.
Κανένας δεν έκανε τότε αυτόν τον συσχετισμό, με αποτέλεσμα η ντομάτα να καταδικαστεί ως το «δηλητηριώδες μήλο».
Η κατάσταση ανατράπηκε το 1880 με την ανακάλυψη της πίτσας στη Νάπολη, καθώς η ντομάτα άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.
Έκτοτε καθιερώθηκε και έχει κυρίαρχη θέση σε κάθε κουζίνα. Κάθε χρόνο η παραγωγή της ντομάτας για εμπορική διάθεση ξεπερνά τους 1,5 δις. τόνους.
