Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που στηρίζεται στην ισονομία, ισοτιμία των πολιτών και τους δίνει το δικαίωμα να αμυνθούν εναντίον των επεμβάσεων του Κράτους στους τομείς της ατομικής έκφρασης και δραστηριότητας. Δηλαδή ο πολίτης έχει δικαίωμα να εκφραστεί, να υπερασπίσει τον εαυτό του, αφού κυρίαρχο όργανο της εξουσίας είναι ο λαός στη δημοκρατία ο άνθρωπος υπολογίζεται σαν αξία, ενώ στην ουσία της επιβεβαιώνουν τα ιδανικά της αλληλεγγύης και του σεβασμού. Κανείς όμως δεν μας είπε πως θα αμυνθεί η δημοκρατία στο κύμα της βίας και της εγκληματικότητας που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις σ’ όλες τις χώρες με Δημοκρατικά πολιτεύματα. Πολύ πιθανόν να δικαιολογηθούν ότι οι μορφές αυτές βίας είναι ξενόφερτες και δεν ταιριάζουν με τα ήθη του Έλληνα. Αυτό είναι μια φθηνή δικαιολογία να τα φορτώνουμε όλα στους ξένους που διαμένουν στον τόπο μας, αλλά τα γεγονότα μας διαψεύδουν, αφού μεταξύ των συλλαμβανομένων πλεονάζει το ελληνικό στοιχείο. Είναι όμως αλήθεια ότι η βία προϋπήρχε στην Ευρώπη, αλλά εμείς οι έλληνες δε φροντίσαμε να θωρακίσουμε τη νέα γενιά και την αφήσαμε ανυπεράσπιστη βορά στα ξενόφερτα ψυχοφθόρα ρεύματα.
Ένας επιφανής Γάλλος διανοούμενος ο Μωρίς Ντρυόν, μέλος της Ακαδημίας της Γαλλίας αντικρίζοντας αυτά τα εγκληματικά φαινόμενα έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο: «Να αναπλάσουμε τη Δημοκρατία», όπου έκαμνε επισημάνσεις και προτάσεις για τα θεμελιώδη ζητήματα και τα προβλήματα ανάμεσα στα οποία, ιδιαίτερη σημασία είχε το ζήτημα της βίας και της εγκληματικότητας που έγινε πανανθρώπινο στις χώρες με τα φιλελεύθερα και δημοκρατικά καθεστώτα. Για μας τους έλληνες εστιάζεται στον άνθρωπο, που δεν είναι όπως ο Μένανδρος τον ονειρεύτηκε στην ανθρωπότητα, ούτε όπως η διδασκαλία του Ναζωραίου τον έπλασε. Οι σημερινοί άνθρωποι σκληροί και ανάλγητοι, ψυχροί και αδιάφοροι, εγωϊστές και συμφεροντολόγοι, πορεύονται στη ζωή όχι από τη φωτισμένη λεωφόρο, αλλά από το δρόμο της εγκληματικότητας, της διαφθοράς, του εύκολου πλουτισμού, της εκμετάλλευσης κ.λ.π. Δεν νοιάζονται για ότι συμβαίνει γύρω τους και δεν ευαισθητοποιούνται με τα συμβαίνοντα στην Κοινωνία.
Μερικοί για να δικαιολογήσουν τις παρεκτροπές των, επικαλούνται διάφορα αίτια όπως η ανεργία, η ύπαρξη μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, ο υλιστικός χαρακτήρας της σημερινής κοινωνίας, η ηθική κρίση, η παράλυση τω θεσμών, η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και η κρίση του οικογενειακού θεσμού.
Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός υποστηρίζει ότι ένα από τα αίτια αύξησης της εγκληματικότητας είναι τα μέσα πληροφόρησης που δίδουν στο έγκλημα μια δημοσιότητα που πολλές φορές μετασχηματίζουν τον εγκληματία σε επικό ήρωα, αντί να εξαίρουν την τιμωρία, προτιμούν να μετριάσουν το έγκλημα.
Ένα άλλο αίτιο που επισημαίνει ο Μωρίς Ντρυόν είναι η επιείκεια της Δικαιοσύνης έναντι των κακοποιών. Κάτι παράλληλο παρατηρεί κανείς και στην Πατρίδα μας με τα παραδικαστικά κυκλώματα που αθωώνουν πολλές φορές εμπόρους ναρκωτικών, αλλά και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου προκαλούντες με αυτό τον τρόπο το υγιές τμήμα της Κοινωνίας
Αναμφίβολα η Δημοκρατία οφείλει να δείξει μεγαλύτερη αυστηρότητα στην πάταξη της βίας και της εγκληματικότητας και τα μέσα ενημέρωσης οφείλουν να αντιμετωπίζουν το έγκλημα ως έγκλημα, να το στιγματίζουν με συνέπεια, γιατί διαφορετικά φέρνουν κι αυτά ευθύνες απέναντι στους θεσμούς της Δημοκρατίας.
Ασφαλώς το πρόβλημα της εγκληματικότητας είναι μεγάλο ζήτημα και χρήζει ριζικής αντιμετώπισης και είναι θέμα μακράς πνοής.
Η σημερινή κοινωνία δεν αντιμετωπίζει μόνο τις κλοπές, τη βία, τις διαρρήξεις και εγκλήματα κάποιων που ρέπουν προς το κακό. Έχει να κάμει και με το ψυχρό, μεθοδικό έγκλημα που είναι οργανωμένο και εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Έχει να κάμει με ομάδες νεαρών κουκουλοφόρων που επιδίδονται σε πράξεις βίας διότι δεν έχουν ηθικούς χαλινούς, δεν πήραν από το σχολείο και την οικογένεια σωστά θεμελιωμένη αγωγή, δεν τους βοήθησε να σχηματίσουν ορθή εικόνα της ζωής και του κόσμου, το μεγάλο σχολείο της λαϊκής ή κοινωνικής πραγματικότητας. Επίσης έχει να κάμει και με τη χειρότερη μεθοδική δράση των οργάνων της πολιτικής τρομοκρατίας, τα οποία δρουν ως τυφλά όργανα του σκότους, της απανθρωπιάς και ξένων κατά κανόνα συμφερόντων, για να δημιουργήσουν στη χώρα προβλήματα ανασφάλειας.
Το ζήτημα είναι να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα και να κάνουμε αυτό που πρέπει, ξεκινώντας από τη ριζική αναδιοργάνωση της Παιδείας και τον φρονηματισμό της νέας γενιάς με βάση τους αξιολογικούς θησαυρούς του Γένους και της Ορθοδοξίας και τα μεγάλα και ωραία πρότυπα της Ελληνικής παράδοσης.
Παράλληλα η Πολιτεία και η Κοινωνία οφείλουν να ενθαρρύνουν τις διωκτικές αρχές στην επίμοχθη και επικίνδυνη προσπάθεια της καταδίωξης των κακοποιών στοιχείων, ενώ η Δικαιοσύνη χωρίς να παύσει να διακρίνεται από πνεύμα ανθρωπισμού πρέπει να ενισχυθεί και να οπλισθεί με νόμους περισσότερο αυστηρούς, όπου χρειάζεται για να μπορεί απερίσπαστη να εκπληρώσει την αποστολή της.
Χρειάζεται όμως και τα μέσα ενημέρωσης να αντιμετωπίζουν με αίσθημα ευθύνης και συνέπειας το όλο πρόβλημα. Δε μας χρειάζονται ξένα πρότυπα, μας χρειάζεται όμως η αντικειμενική πληροφόρηση, ο καυτηριασμός της βίας και του εγκλήματος, η αναβάθμιση των μέτρων και των σταθμών με τα οποία θα κρίνουν και θα αξιολογούν κάτω από την αύρα της ελευθερίας τα σχετικά συμβάντα.
Το ποδοβολητό της ζούγκλας που πλησιάζει πρέπει να ανακόψει την αδιαφορία, την ασυνέπεια, την ανευθυνότητα που μας διακρίνει πριν είναι αργά. Χρειάζεται αναβάθμιση της κοινωνίας που πολλές φορές καλύπτει υποθάλπει και ενθαρρύνει τέτοιες παρεκτροπές. Όταν η Κοινωνία ανταποκριθεί σωστά στα σαλπίσματα της σημερινής εποχής όσο γρηγορότερα αντιδράσει και βοηθήσει στην πάταξη της βίας και της εγκληματικότητας, ώστε ο ήλιος της δικαιοσύνης να λάμπει για όλους το ίδιο.
Όλοι μας γνωρίζουμε τα ευεργετικά αποτελέσματα της Δημοκρατίας, γιατί όπως έγραφε σχετικά ο Μ. Πλωρίτης «ανακαλύπτοντας ξανά τη δημοκρατία οι σημερινοί πολιτικοί ομιλούν για επανάσταση των ελπίδων». Και πολύ δίκαιο βέβαια αφού «η πολιτεία είναι οι πολίτες» διότι όπως είχε πει ο Σοφοκλής και Θουκιδίδης «άνδρες γαρ πόλις» και ο πολίτις που δε βιώνει ελεύθερα και δημοκρατικά καταντά αδρανής, απαθής, απών άχρηστος. Και αχρηστεύει την πολιτεία όλη.
Γεννάται όμως ένα μεγάλο ερώτημα. Ποια Δημοκρατία θα διαφυλάξει την υπερήλικη χήρα γριά από την μανία του νεαρού χρήστη ναρκωτικών ληστή, ποια δημοκρατία θα προστατεύει τα κοριτσάκια εννέα ετών που κακοποιούνται βάναυσα από ανθρωπόμορφα κτήνη, ποια δημοκρατία θα εξασφαλίσει την περιουσία των κατοίκων που κάθε χρόνο τη ρημάζουν οι αντεξουσιαστές, ποια δημοκρατία θα εξασφαλίσει ασφαλή τρόπο ζωής όταν πριν νυχτώσει διπλοκλειδωνόμαστε μέσα στα σπίτια μας, ποια δημοκρατία θα μας προστατεύει από τους τοκογλύφους, τους εκβιαστές, τους νονούς, τους εκμεταλλευτές εκτελεστές, τους καιροσκόπους, τους πληρωμένους δολοφόνους.
Μόνο η Δημοκρατία που θα αναπλαστεί και θα θωρακισθεί με αυστηρούς νόμους θα μας προστατέψει όλους.
Εμπρός λοιπόν εσείς οι 300 όχι του Λεωνίδα αλλά της Βουλής να πράξετε και μια φορά το χρέος σας.
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ