Η χθεσινή βραδιά ήταν Κινηματογραφική για την Πτολεμαΐδα
Η πόλη που το έχουμε πει πολλές φορές δεν έχει σινεμά κτλ. Έζησε όμως στιγμές θερινού κινηματογράφου με πλήθος των πολιτών της. Είναι ένας μικρός άθλος που κατορθώθηκε εκεί στο πάρκο του παλιού Οικοτροφείου, δεν θα περάσω σε λεπτομέρειες για την διαδικασία. Θα εστιάσω στην στιγμή που ο κόσμος στο τέλος βοήθησε στην περισυλλογή των καρεκλών. Ήταν μια συγκινητική στιγμή να προσφέρουν όλοι μαζί αυτή την βοήθεια ώστε να επιτρέπει στα μέλη της ομάδας να ξεστήσουν το όλο σκηνικό σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Η βραδιά τα είχε όλα άστρα, φεγγάρι, πράσινο, δροσιά, όμορφη ταινία και για το κερασάκι στην τούρτα κάποια ατυχηματάκια. Για την ομάδα το πιο εύκολο θα ήταν να προβάλει στο θεατράκι εκτάκτων αναγκών. Δεν θα χρειαζόταν ούτε κουβαλήματαα από καρέκλες (πολλά παιδιά είχαν πρόβλημα με την μέση τους), ούτε να τραβηχτεί καλώδιο 100 μέτρα και παραπάνω, πάραυτα θεωρήσαμε ότι ο χώρος του πάρκου του παλιού οικοτροφείου είναι κατάλληλος και έπρεπε να του δοθεί ζωή. Βλέποντας πόσο σκοτεινό ήταν το βράδυ, είπαμε ότι η τέχνη του σινεμά είναι σκοτεινή άρα ταιριάζει γάντι.
Η επόμενη προβολή είναι και η τελευταία προγραμματισμένη. (Υπάρχει περίπτωση η ομάδα να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις σε διάφορα χωριά της Εορδαίας μετά τον 15 Αύγουστο).
Ραντεβού την Τετάρτη 29 Ιουλίου στο Πάρκο του Παλιού Οικοτροφείου ώρα 10 το βράδυ με είσοδο ελεύθερη!
Το τρέιλερ της ταινίας:
https://www.dailymotion.com/video/xsw4i2_kiss-kiss-bang-bang-trailer_shortfilms?start=1
Λίγα λόγια για την ταινία:
Ο Shane Black χρησιμοποιεί γρήγορες εναλλαγές σκηνών, από μέρος σε μέρος, αλλά και στις λίγο πιο μακροσκελείς του, του αρέσει να πηδάει από πλάνο σε πλάνο, παρουσιάζοντας πότε-πότε σχεδόν μια ταυτόχρονη δράση των χαρακτήρων που εμπλέκονται στην κάθε σκηνή.
Κεντρικός άξονας της ροής της ταινίας είναι ο ‘παντογνώστης’ (‘omnipotent’ για να μαθαίνουμε και κάτι) αφηγητής Harry Lockhart, ο οποίος κατευθύνει ουσιαστικά την κάμερα μεταξύ των γεγονότων, είτε αυτά διαδραματίζονται στο παρόν είτε στο παρελθόν.
Έχει μάλιστα τη ‘δύναμη’ να τα προβάλει ανάλογα με το αν γίνεται κατανοητός στη διήγηση του, πχ στην αρχή που διηγείται την εφηβική του ηλικία με τη Harmony και όταν ξεχνιέται κάνει ‘rewind’ ή όταν μας υπενθυμίζει ότι το αγοράκι (Indio Falconer Downey) στο πρελούδιο της ταινίας είναι αυτός. Δεν έχει μεγαλοπρεπή πλάνα, με περίτεχνες γωνίες λήψης ή τονισμένη προοπτική. Λίγα είναι τα πιο πανοραμικά πλάνα, εκ των οποίων ένα καυτηριάζεται από τον αφηγητή.Αντίθετα, ο Black προτιμά τα πιο απλουστευμένα πλάνα με αρκετά κοντινά, ώστε ο θεατής να μπαίνει και λίγο στη θέση του Harry, βλέποντας περίπου ότι βλέπει κι αυτός, ή έστω σαν να είναι ένας κοντινός παρατηρητής. Το σενάριο, τώρα, δε βασίζεται τόσο στη δράση, αν και υπάρχουν μπόλικοι πυροβολισμοί, που απορείς που βρίσκουν τα λεφτά αυτοί οι άνθρωποι για τόσες σφαίρες (πρέπει να δικαιολογήσουμε και το ‘Bang Bang’). Υπάρχει μια κεντρική υπόθεση που διατηρεί την ταινία συνεκτική και δεν ξεφεύγει η προσοχή του θεατή.Και λέω ‘δεν ξεφεύγει’ επειδή πιστεύω ότι ο θεατής θα δώσει ίσως περισσότερη βάση στις ατάκες που βγαίνουν από το στόμα των δύο κύριων πρωταγωνιστών και λίγο λιγότερο στο ξεδίπλωμα της υπόθεσης. Επίσης, μου αρέσει που το σενάριο τρόπον τινά παρωδεί κάποιες καταστάσεις ή σταθερές που ενίοτε βλέπουμε – ή έστω περιμένουμε να δούμε – στον κινηματογράφο, όπως τα πλάνα μέσα στα οποία υπάρχουν εμπόδια ή το τέλος, όπου μετά από αλλεπάλληλους πυροβολισμούς, βγαίνουν όλοι ζωντανοί και δεν τρέχει τίποτα.Θα μπορούσα να πω ότι καμιά φορά, μέσα από τις συμπτώσεις και τις περίεργες καταστάσεις, αυτοπαρωδείται η ίδια η ταινία, χωρίς όμως να γίνεται γελοία. Απλά εκπλήσσει, σε φάση να λες «όχι ρε, δε γίνεται αυτό!» Ίσως αυτά τα σημεία, οι πιο ρεαλιστές του είδους να μην τα εκτιμήσουν.
Το screenplay επιμελήθηκε επίσης ο Shane Black και το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο του Brett Halliday “Bodies Are Where You Find Them”. Από πλευράς υποκριτικής, ποιος είμαι εγώ, ο ταπεινός, ο ασήμαντος, που θα μιλήσω για τον έναν, τον μοναδικό, τον ιδιοφυή Robert Downey τον νεότερο? Καταφέρνει απίστευτα να υποδυθεί έναν τύπο, ο οποίος δεν ξέρει τι του γίνεται εκεί που βρέθηκε, από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά τίποτα δεν τον εμποδίζει να το παίξει άνετος και ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο. Κάνει το χαρακτήρα του να είναι αμήχανος, χωρίς να φαίνεται βλάκας ή καρικατούρα, ο οποίος σιγά-σιγά όσο χώνεται πιο πολύ στην πλεκτάνη εξελίσσεται σε έναν πιο θαρραλέο και αποφασισμένο τύπο. Οι ατάκες του είναι πιο πνευματώδεις, οι οποίες θα βγάλουν γέλιο σε συνάρτηση με τους μορφασμούς ή τις πράξεις του.Δεν είναι τόσο καυστικές όσο του Val Kilmer, οποίος έχει ήδη αρχίσει και παίρνει τα κιλάκια με τη σέσουλα, οπότε αφού δεν πάει για ‘όμορφος’, πάει για ‘ατακαδόρος’. Ναι, δε θα δούμε τον γοητευτικό Bruce Wayne του Batman Forever, αλλά έναν gay τύπο, οποίος δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο και αρέσκεται στο να καταδεικνύει εμμέσως – ή και στο να διατυπώνει ευθέως – ότι ο δείκτης νοημοσύνης του ‘συνεργάτη του στο έγκλημα’ είναι σαν θερμόμετρο στο Νευροκόπι.Κυρίως, είναι άνετος και εύστροφος και μπορεί να διαχειριστεί τις περίεργες καταστάσεις, αλλά μπορεί να χάσει και την ψυχραιμία του. Αν και δεν διαθέτω την ικανότητα του fearless leader Κωνσταντίνου να διαβάζει τόσο καλά τα μάτια του ηθοποιού (και δε νομίζω να καταφέρω να την αποκτήσω στο μέλλον), ο Kilmer εμένα με έπεισε. Είναι άνετος και φαίνεται ότι μπορεί να κινηθεί μεταξύ του ατσαλάκωτου και του εκνευρισμένου. Η Michelle Monahan, από την άλλη, με παίδεψε λίγο.
Στις σκηνές που φαίνεται πιο συναισθηματική πιστεύω ότι το ‘χει, όταν δηλαδή πρέπει να είναι πιο εκφραστική. Όταν ο χαρακτήρας της είναι πιο αμήχανος, φαίνεται κι αυτή πιο αμήχανη σαν να μη της βγαίνει τόσο πολύ. Θα μου πείτε ‘πως τα πρόσεξες όλα αυτά’ όταν υπάρχουν σκηνές που εστιάζουν στο ντεκολτέ της και στο φιδίσιο κορμί της?
Ομολογώ πως ήταν ένα εμπόδιο.
Παρόλα αυτά, κρατώ τα καλά στοιχεία από την εμφάνιση της και το πως δεν προσπαθεί να βγαίνει σέξι στο φακό, αλλά της έρχεται φυσικά και ανεπιτήδευτα. Θα μπορούσα να σας πω και για τους άλλους ηθοποιούς του cast, αν είχαν εμφανιστεί αρκετά στην ταινία.Είπαμε, το narrative ακολουθεί κυρίως το Harry, οπότε στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του έργου παίζουν οι τρεις πρωταρχικοί χαρακτήρες. Εν κατακλείδι, θέλω να πιστεύω ότι είναι μια ταινία που κάποιος ή κάποια θα τη βάλει στην ταινιοθήκη του/της και θα την προτείνει με υπερηφάνεια, όταν έρθει η στιγμή να διαλέξει κάτι για να συνοδεύσει την πίτσα και τις μπύρες.
Είναι μια ταινία που θα άξιζε το εισιτήριο σε ένα θερινό σινεμά, περνώντας ένα καλό και μεστό μιαμισάωρο και όχι απλά, αν το πετύχει στην τηλεόραση, να περάσει αβίαστα το βράδυ, μην έχοντας κάτι καλύτερο. Για τους fans του RDJ, ούτε λόγος.
Φαντάζομαι ότι το Kiss Kiss Bang Bang θεωρείται textbook, όταν θέλει κανείς να φέρει τον Downey και την υποκριτική του ως παράδειγμα. Ελπίζω να σας έπεισα για την αξία της ταινίας.
(Αργύρης Σταματόπουλος).