“Πόσο έχω επιθυμήσει
δεμένη στο ένα έστω φτερό
κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού
ξαπλωτή όχι ανάσκελα
γιατί τα υπεράνω μου
όλα σχεδόν τα έχω δει
μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό
να φωτογραφίσω
αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες
οι σκεπές μας
και συ με ταπεινώνεις, μου λες
ότι κανένα πουλί
με αχρηστευμένο το ένα φτερό του
από το βάρος μου
δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι
λάθος κάνεις
έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει
στο βάρος μου δεμένη.”
Το είχα βρει στην ποιητική Της συλλογή «Τα εύρετρα» και σου το έστειλα στις 5 Ιουνίου.
Η Δημουλά μου, η αγαπημένη μου, με όλο το «άκυρο» του κτητικού
-μου- , αλλά την έχω προίκα μου, από σένα και αυτή.
Η Δημουλά μου, που πάντα με έβγαζε από το κόπο να βρω τις λέξεις, για να σου μιλήσω, δεν ξέρω αν η ποίηση της με οδήγησε πιο βαθιά σε σένα ή εσύ με έστρεψες στο μαγικό κόσμο μιας ποιήτριας .
Σου είχα χαρίσει και το «Φιλοπαίγνων Μύθο» της , εκεί μέσα είχα βρει το
«Έχω προνοήσει να είμαι επαρκώς φοβισμένη γι΄ αυτό το μέγεθος της ευθύνης…»
Έγινε χρέος και άλλοθι μου αυτή η φράση, δεν πειράζει να είσαι φοβισμένη, αρκεί ν’ αναλαμβάνεις την ευθύνη!
Αυτό έκανα αυτό θα συνεχίσω να κάνω , θα είμαι «επαρκώς φοβισμένη», αλλά θα αναλαμβάνω την ευθύνη, καμιά φορά και την ευθύνη που δεν μου αναλογεί!
