Τὴν ἴδια μέρα μνημονεύουμε τὴν Δευτέρα καὶ ἀδέκαστη Παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στίχοι: Ὅταν καθίσης νὰ κρίνης τὴν γῆ, σὺ ποὺ εἶσαι ὁ Κριτὴς τῶν πάντων,
Σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ κρίνης ἄξιο νὰ ἀκούσω τὴν φωνή σου ποὺ θὰ πῆ «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι…».
Μετὰ ἀπὸ τὶς δύο παραβολὲς ποὺ προηγήθηκαν, οἱ ἅγιοι Πατέρες μας ὥρισαν νὰ διαβάζεται αὐτὴ τῆς Κρίσεως. Ὥστε ἂν κάποιος δὲν ἔμαθε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ποὺ λένε ἐκεῖνες καὶ ζῆ ἀμελῶς λέγοντας, ὅτι «Ὁ Θεὸς εἶναι φιλάνθρωπος. Ὅταν θὰ ξεφύγω ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, εἶμαι ἕτοιμος νὰ πράξω τὰ πάντα».
Αὐτὴν τὴν φοβερὴ ἡμέρα κατέταξαν οἱ Πατέρες, ὥστε μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν προσδοκία τῶν μελλοντικῶν δεινῶν, προσεπάθησαν νὰ φοβήσουν ὅσους ζοῦν ἀμελῶς καὶ νὰ τοὺς ἐπαναφέρουν στὴν ἀρετή. Νὰ μὴν ξεθαρρεύουν δηλαδὴ προσβλέποντας μόνο στὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ προσέχουν στὸ ὅτι εἶναι καὶ δίκαιος Κριτής. Καὶ ὅτι θὰ ἀποδώση στὸν καθένα ἀνάλογα μὲ τὰ ἔργα του. Ἄλλωστε, ἀφοῦ προηγήθηκαν ὅλες οἱ ψυχές, ἔπρεπε νὰ παρουσιασθῆ καὶ ὁ Κριτής.
Κατὰ κάποιον τρόπο ἡ παροῦσα ἑορτὴ σὰν νὰ βάζη τέλος σὲ ὅλα τὰ ἐπίγεια. Κι ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι τὸ τέλος τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Πρέπει δὲ νὰ σκεφτοῦμε ὅτι στὴν ἑπόμενη Κυριακὴ τοποθέτησαν τὸ ξεκίνημα τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἔξωσι τοῦ Ἀδὰμ ἐκ τοῦ Παραδείσου. Στὴν παροῦσα ἑορτὴ τῶν Ἀπόκρεω τοποθέτησαν τὸ τέλος ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καὶ τοῦ παρόντος κόσμου.
Νομίζω ὅτι θεσπίσθηκε, γιὰ νὰ καταστείλη τὴν τρυφηλότητα καὶ τὴν ἀδηφαγία μὲ τὸν φόβο τῆς ἑορτῆς. Ἐπίσης μᾶς προσκαλεῖ καὶ σὲ συμπάθεια πρὸς τὸν πλησίον. Μιὰ ἄλλη ἑρμηνεία εἶναι, ἐπειδὴ τρυφήσαμε μὲ τὴν βρῶσι καὶ ἐξωσθήκαμε ἀπὸ τὴν Ἐδὲμ καὶ εἰσπράξαμε ποινὴ καὶ κατάρα, γιαὐτὸ καὶ θεσπίσθηκε αὐτὴ ἡ Ἑορτή. Διότι πρόκειται κατὰ τὴν ἑπόμενη Κυριακὴ τοῦ Ἀδὰμ νὰ προσκληθοῦμε κατὰ τὸν τύπο τῆς Ἐδέμ. Μέχρις ὅτου δηλαδὴ ξανάρθη ὁ Χριστὸς καὶ νὰ μᾶς ἐπαναφέρη στὸν Παράδεισο.
Λέγεται δὲ καὶ Δευτέρα Παρουσία, διότι τὴν πρώτη φορὰ ἐπεδήμησε ἀνάμεσά μας σωματικῶς. Ὅμως ἦλθε ἤρεμα καὶ χωρὶς λαμπρότητα. Τώρα θὰ ἔλθη μὲ ἀπερίγραπτα θαύματα καὶ ἔνδοξη λαμπρότητα ἀπὸ τὸν οὐρανό. Θὰ ἔλθη μὲ σῶμα, ὥστε νὰ ἀναγνωρισθῆ ἀπὸ ὅλους ὅτι εἶναι Αὐτός, ποὺ εἶχε ἔλθη καὶ πρῶτα. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ λύτρωσε τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἀλλὰ ποὺ πρόκειται νὰ τὸ κρίνη, ἂν κράτησε καλὰ ὅσα ἔδωσε.
Πότε λοιπὸν θὰ γίνη ἡ Δευτέρα Παρουσία; Αὐτὸ δὲν τὸ γνωρίζει κανένας. Αὐτὸ τὸ ἀπέκρυψε ὁ Κύριος καὶ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους. Ὅμως ἀποκάλυψε κάποια σημεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ προηγηθοῦν. Αὐτὰ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας τὰ ἑρμήνευσαν πλατύτερα. Λέγεται ὅτι θὰ ἔλθη μετὰ τὴν παρέλευσι ἑπτὰ χιλιάδων χρόνων. Πρὶν δὲ ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία του θὰ ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος καὶ θὰ γεννηθῆ, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος Ρώμης, ἀπὸ μιαρὴ καὶ ἐπιφανειακὰ παρθένο γυναῖκα…
Μετὰ δὲ ἀπὸ αὐτὰ τὰ σημεῖα, ποὺ θὰ προηγηθοῦν, ξαφνικὰ σὰν ἀστραπὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ θὰ γίνη ἡ Παρουσία τοῦ Κυρίου. Θὰ προπορεύεται Αὐτοῦ ὁ Τίμιος Σταυρὸς καὶ πύρινος ποταμὸς κοχλάζων, ποὺ θὰ καθαρίζη ὅλην τὴν γῆ ἀπὸ τὰ μιάσματα. Ἀμέσως θὰ συλληφθοῦν ὁ Ἀντίχριστος καὶ μὲ τοὺς ὑπηρέτες του θὰ παραδοθοῦν στὸ αἰώνιο πῦρ. Μὲ τὰ σαλπίσματα τῶν Ἀγγέλων θὰ συναχθῆ ἀμέσως ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν Ἱερουσαλήμ, διότι εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου. Ἐκεῖ θὰ στηθοῦν θρόνοι γιὰ τὴν Κρίσι. Ὅμως θὰ προσέλθουν ὅλοι μὲ τὰ σώματα καὶ τὶς ψυχές τους, ἀφοῦ θὰ γίνουν ἄφθαρτοι.
Τότε μὲ ἕνα λόγο Του ὁ Κύριος θὰ ξεχωρίση τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς. Καὶ θὰ πορευθοῦν οἱ ἐργάτες τῶν ἀγαθῶν εἰσπράττοντας τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ θὰ εἰσπράξουν τὴν αἰώνια βάσανο. Αὐτὰ τὰ δύο οὐδέποτε θὰ ἔχουν παῦσι.
Ἂς γνωρίζουμε ὅμως, ὅτι τότε ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ζητήση οὔτε νηστεία, οὔτε κακοπάθεια, οὔτε θαύματα. Διότι ἀσφαλῶς κι αὐτὰ εἶναι καλά, ἀλλὰ τὰ καλλίτερα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ συμπάθεια.
Θὰ πῆ στοὺς δικαίους καὶ στοὺς ἁμαρτωλοὺς ἕξι πράγματα.
Πείνασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάγω.
Δίψασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ πιῶ.
Ξένος ἤμουν καὶ μὲ περιμαζέψατε.
Γυμνὸς ἤμουν καὶ μὲ ἐνδύσατε.
Ἀσθενὴς ἤμουν καὶ μὲ περιθάλψατε.
Φυλακισμένος ἤμουν καὶ μὲ ἐπισκεφθήκατε.
Ἀφοῦ κάνατε αὐτὰ σὲ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τιποτένιους, εἶναι σὰν νὰ τὰ κάνατε σὲ μένα. Ὅσα δηλαδὴ μπορεῖ νὰ κάνη καθένας μὲ τὴν δύναμί του.
Τότε ὅλοι θὰ δοξολογήσουν καὶ θὰ ποῦν ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός.
Ἡ κόλασι τὴν ὁποία μᾶς παρέδωσε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο θὰ εἶναι αὐτή. Ἐκεῖ θὰ εἶναι κλαυθμός, βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, σκώληξ αἰώνιος καὶ πῦρ ἄσβυστο. Βάλετε αὐτὸν στὸ σκότος τὸ ἐξώτερο. Ὅλα αὐτὰ τὰ δέχεται λαμπρῶς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Θεωρεῖ ἀπόλαυσι καὶ βασιλεία οὐρανῶν τὴν συνύπαρξι τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἁγίους. Τὸ Φῶς ποὺ θὰ γίνη σαὐτοὺς θὰ εἶναι ἔλλαμψι καὶ ἀνάβασι παντοτινή. Βάσανο δὲ καὶ σκότος καὶ τὰ ὅμοια, τὴν ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ τὸν πόνο τῶν ψυχῶν ἀπὸ τὴν συνείδησι. Διότι ἐξ αἰτίας τῆς ἀμελείας καὶ τῆς προσκαίρου ἀπολαύσεως στερήθηκαν τὴν θεϊκὴ ἔλλαμψι.
Μὲ τὴν ἀμέτρητη φιλανθρωπία σου, Χριστὲ Θεέ μας, καταξίωσέ μας, νὰ ἀκούσουμε τὰ λόγια σου ποὺ εὐχόμαστε καὶ νὰ μᾶς συναριθμήσης μαὐτοὺς ποὺ θὰ εἶναι στὰ δεξιά σου καὶ νὰ μᾶς ἐλεήσης. Ἀμήν.
μετάφρασι ἀρ.νι.μα.
