Όταν η φύση μάς σιγομιλά,
οι λέξεις είναι βουβές
Τραντάφυλλο μ’, χιλιάφυλλο μ’,
‘κ’ εντρέπεσαι το ήλον,
‘ς σ’ ομμάτια απές τερείς ατόν
κ’ εμέν κι τσούεις ολίγον…!
Τρανόν κακόν, τρανόν πελιάν,
τρανόν τυριαννισίαν,
τρανόν φωτίαν κι άψιμον
έσυρες ‘ς σην καρδία μ’….
Τραντάφυλλο μ’, θα κόφτω ‘σε,
τ’ αχάντια σ’ ‘κι φογούμαι,
‘ς σο κάρδοπο μ’ θα θέκω ‘σε
κ’ εν ας καταματούμαι…
Κόκκινον ανθοτσίτσεκο μ’,
και πράσινον κλαδιάρ’ ιμ’
φοούμαι, γιάμ τσακώνω ‘σε
και παίρω ‘σε ‘ς σο χέρ’ ιμ’..
Ροδόμηλο ν’ εγένουσνε
και ποίος θα σερεύ ‘σε;
Ποίος θα τρώει και τσουρουφίζ’
και κατακλιμιδεύ’ ‘σε;
Τσιτσέκ’ ιμ’, κι ηλιοτσίτσεκο μ’,
θα καίω την καρδία σ’,
θα χουλαίνω το πρόσωπο σ’
και χαντσεύω τα ψήα σ’.
Τσιτσέκοπον χιλιάφυλλον
κι απόθεν να κρατώ ‘σε;
Πόθεν ‘κεικα ν’ ελέπω ‘σε
και πόθεν να θωρώ ‘σε;
