Γνωστοποιήθηκε πρόσφατα η συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης για τη χάραξη της γραμμής των ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών ερήμην της Ελλάδος και της Κύπρου. Μάλιστα ανακοινώθηκε ότι είναι έτοιμο προς υποβολή στον ΟΗΕ το σχέδιο της συμφωνίας! Η είδηση τάραξε τους κυβερνητικούς κύκλους. Εκλήθη ο Τούρκος πρεσβευτής να δώσει εξηγήσεις και επανελήφθη για πολλοστή φορά, σαν να μην έχει καταστεί κουραστικό, ότι η Τουρκία οφείλει να σεβαστεί, επί τέλους, το δίκαιο της θάλασσας, που, ας τονιστεί, δεν έχει αποδεχθεί μέχρι τώρα, όπως και οι ΗΠΑ. Ο υπουργός μας έστειλε τελεσίγραφο στη Λιβύη να δώσε εξηγήσεις για την ενέργεια τονίζοντας ότι απέναντί της θα βρει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η μείζων αντιπολίτευση έσπευσε να καταγγείλει τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ωσάν αυτή να είχε χειριστεί κατά τρόπο άψογο ανάλογα ζητήματα. Η ελάσσων αντιπολίτευση κατηγόρησε τους δύο προαναφερθέντες συνδυασμούς και η συγκρουσιακή αντιπαράθεση διατηρείται σε υψηλή στάθμη, ενώ ο ρυθμός εισόδου μεταναστών στη χώρα μας εντείνεται και πλέον έχει καταστεί ανησυχητικός για κάθε εχέφρονα πολίτη.
Πολύ απέχει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος από του να συναισθάνεται έστω και αυτή την ύστερη ώρα τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα μας, καθώς αναλώνεται σε αντιπαράθεση για τις «καρέκλες»! Η συμφωνία δεν προκάλεσε έκπληξη μεγάλου μεγέθους, όπως οι κυβερνητικοί κύκλοι αφήνουν να θεωρηθεί. Η Τουρκία προκαλεί επί δεκαετίες και ουδείς μέχρι σήμερα την ανακάλεσε σε τάξη. Η πολιτική Βενιζέλου αποδείχθηκε ολέθρια στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς θεμελιώθηκε στο ιδεολόγημα της ελληνοτουρκικής φιλίας. Απαραίτητο είναι στο σημείο αυτό να εξηγήσουμε ότι επιθυμητή ήταν και θεωρείτο και εφικτή η φιλία μεταξύ των ηγεσιών των δύο λαών και όχι των ίδιων των λαών, οι οποίοι παρά τις μακραίωνες πολεμικές αντιπαραθέσεις και τους ποταμούς αίματος που χύθηκε, κυρίως ελληνικού, παραμένουν φίλοι. Το μαρτυρεί η διαρκής επικοινωνία με ταξίδια προς τους γενέθλιους τόπους των προγόνων, η εγκάρδια υποδοχή και η φιλοξενία εκατέρωθεν, ακόμη και σε περιόδους όξυνσης των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Πώς όμως θα μπορούσε να προκύψει φιλία μεταξύ των ηγεσιών; Η ελληνική, όπως γράψαμε κατ’ επανάληψη, είναι πλήρως υποταγμένη σε ξένους παράγοντες και απολύτως προβλέψιμη, για οποιονδήποτε νηφάλιο παρατηρητή, κατά τις ενέργειές της. Το ερώτημα είναι αν είναι εξ ίσου δεδομένη και η αντίστοιχη τουρκική. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Υποταγμένη στον ξένο παράγοντα η ελληνική ηγεσία με την υποταγή ενταθείσα μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, οδήγησε τη χώρα σε πλείστες εθνικές ταπεινώσεις, όχι λόγω της τουρκικής επιθετικότητας και αυθαιρεσίας πρωτίστως, αλλά λόγω του άκρως εχθρικής κατά των δικαίων μας στάσης των «συμμάχων» και «εταίρων» μας, στη βοήθεια των οποίων αφρόνως προσδοκούμε και σήμερα, αναμένοντας την προσεχή σύνοδο των χωρών του ΝΑΤΟ! Η Τουρκία κήρυξε τον διωγμό των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης κατά τη διάρκεια του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα, τότε που ερωτοτροπούσε με τους ναζιστές. Εξόντωσε πολλούς από αυτούς οικονομικά και κάποιους βιολογικά. Ουδεμία δικαίωση των Ελλήνων επήλθε από τους νικητές «συμμάχους» μας, που απάλλαξαν από κάθε ενοχή την Τουρκία, τροφοδότη της Γερμανίας, αφού τελικά δεν τάχθηκε και στρατιωτικά στο πλευρό του Χίτλερ. Ακολούθησε η τρομακτική λεηλασία των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης το 1955. Δεν ήταν εμπνευστές αυτής οι Τούρκοι, όπως δεν ήταν και της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Άγγλοι ήσαν οι υποκινητές το 1955, όπως Γερμανοί κατά το διάστημα 1914-1922. Οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ μας «δικαίωσαν» απαιτώντας από τους Τούρκους να χαιρετίσει η σημαία τους τη δική μας στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη! Ακολούθησε περίοδος εξαντλητικής αιμορραγίας για αμυντικές δυνάμεις προς αντιμετώπιση του από βορράν δήθεν εχθρού, των χωρών του συμφώνου της Βαρσοβίας, ενώ και στον πλέον άσχετο περί την στρατηγική ήταν εμφανής καθημερινά η προκλητικότητα της «συμμάχου» Τουρκίας! Είναι γνωστό σε όλους πλέον ότι η Τουρκία δεν θα εισέβαλε ποτέ στην Κύπρο χωρίς την προτροπή, ναι προτροπή, των «συμμάχων», οι οποίοι προετοίμασαν το έδαφος εγκαθιστώντας δικτατορική κυβέρνηση στην Αθήνα και προτρέποντας αυτή σε πραξικόπημα για ανατροπή της κυπριακής κυβέρνησης. Τέλος οι «σύμμαχοί» μας και οι «εταίροι» μας άσκησαν πίεση, ίσως όχι και πολύ έντονη, καθώς οι κρατούντες στη χώρα μας πάσχοντες από βαρύτατης μορφής σύνδρομο διεθνισμού, φάνηκαν όχι μόνο πρόθυμοι, αλλά και υπερήφανοι για την εκχώρηση τμήματος της ιστορίας μας στους προς βορράν γείτονες!
Στη Λιβύη οι δυτικοί «σύμμαχοί» μας προκάλεσαν τρομακτική καταστροφή με τους ανελέητους βομβαρδισμούς για άθλια συμφέροντα και όχι βέβαια για να απελευθερώσουν τον λιβυκό λαό από την τυραννία. Την επιχείρηση καταστροφής υπηρετήσαμε και εμείς με συνέπεια παραχωρώντας τη βάση της Σούδας στα βομβαρδιστικά. Ακολούθησε το χάος, το οποίο είναι ακόμη εξαπλωμένο επάνω από τη δύσμοιρη χώρα. Αυτή έχει διαμελιστεί μεταξύ δύο διεκδικητών της εξουσίας, πίσω από τους οποίους ασφαλώς κρύβονται οι ισχυροί της γης. Εκεί δίνει και αγώνα οπισθοφυλακής ο καταδικασμένος πλέον ISIS, του οποίου όμως τον ταχύ αφανισμό μάλλον δεν επιδιώκουν ακόμη οι ισχυροί. Και είναι πλέον πασίγνωστες οι διασυνδέσεις μ’ αυτόν τόσο της Τουρκίας, όσο και, αρχικά, των ΗΠΑ! Ποια άραγε είναι η επίσημη κυβέρνηση της χώρας για τους δυτικούς; Ασφαλώς η της πρωτεύουσας, προς την οποία δείχνουν την υποστήριξή τους οι ΗΠΑ. Γράφηκε ότι τον άλλο διεκδικητή στηρίζει η Ρωσία. Ας θυμηθούμε τη δύσμοιρη Μπιάφρα της Νιγηρίας. Άραγε χωρίς έγκριση των ΗΠΑ η υποστηριζόμενη κυβέρνηση της Λιβύης προχώρησε στην υπογραφή της συμφωνίας με την Τουρκία; Πικρή η αλήθεια και σκληρή η πραγματικότητα, αλλά οι στην υπηρεσία των ξένων ασκούντες την εξουσία στη χώρα μας, εξακολουθούν να καθησυχάζουν τον λαό μας με τη διαβεβαίωση ότι έχουμε ισχυρούς φίλους, συμμάχους και εταίρους. Λοιπόν, προφανώς δεν έχουμε. Το έδειξαν με την μέχρι τώρα παθητική στάση έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Μάλιστα η Αγγλία ελάχιστα απέχει από του να τη δικαιώσει. Ποια άραγε να είναι τα σχέδια των ισχυρών; Σύντομα θα αποκαλυφθούν. Εκείνο που είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι ότι κάθε τι που κατεργάζονται αποβλέπει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Τώρα πόσο αίμα θα χυθεί γι’ αυτά, οι λεγόμενες παράπλευρες απώλειες, δεν τους απασχολεί! Και φυσικά ας μη περάσει από το νου μας ότι οι ισχυροί είναι τουρκόφιλοι. Αν πράγματι ο Ερντογάν είναι υπερφίαλος και αλαζόνας ηγέτης, που στη μέθη της εξουσίας υποτιμά τα αφεντικά του πλανήτη, έχουν αυτά τη δύναμη όχι μόνο να τον ανατρέψουν, αλλά και να αιματοκυλίσουν τον τουρκικό λαό. Αρκεί να συμφωνήσουν στη διανομή της λείας. Θα είναι όμως αυτή η νέα «επιχείρηση» χωρίς συνέπειες για τη χώρα μας και τον λαό μας; «Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, θα έρθει η φωτιά και στο δικό σου», τονίζει ο θυμόσοφος λαός μας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
