Το κορίτζ’ έν κρύον νερόν,
τα ψήα ‘θε μελένια,
οπίσ’ ατς χίλιοι νοματοί
σκοτούνταν κι απομέν’νε.
Την κάρδια μ’ γεραλάεψες
κι αρρωστικά ‘κι δίς ‘με,
νέ φίλεμαν, νέ μανουσάκ’,
και ν από παν’ κλαινίεις ‘με.
Την κάρδια μ’ εκόμπωσες,
την κάρδια μ’ εκόλτσες,
και με τα βούρας το φαρμάκ’
’ς σα χείλοπα μ’ επότσες.
Την κάρδια μ’ και τη χαρά μ’
κι όλια εγώ, ντο τάζω,
‘ς σ’ εσέν, την αναράευτον,
τη γην ‘κι μεταλλάζω.
Την καρδίτσα μ’ επέρανε
‘ς σα ξένα τα χωρία,
κ’ εμέν η βρούλα εσάρεψεν
κι η παραγρανεμία.
Το παραθύρι σ’ άνοιξον.
‘ς σα φεγγαροφωτάδια,
‘ς ση κάρδια σ’ τ’ εξώπορτον,
άφσο ‘με τ’ ανοιγάρια.
Το γεσιαλίν, το άλογον
ας σο γομάρ ‘κι σκούται,
άμον τ’ εμόν το κάρδοπον,
τα τέρτια όλα φορτούται.
Την καρδια μ’ και το ψόπο μου
κι όλεν τη γην πα τάζω,
μ’ όλεν τον κόσμον πολεμώ
κ’ εσέν ‘κι μεταλλάζω..
Το κάρδοπο μ’ ,πώς τραγωδεί,
κάθκα κι ολίγον άκ’σον,
κι αν ‘κι γουεύς α’ ,σκύλλ’ κουτάβ’,
με τα βαμπάκια σπάξον…
Εσύ τη γης το ευρημάτ’
και τη Θεού τ’ αμνάδ’ι,
πώς εκομπώθες κ’ έρουξες
‘ς σ’ εγάπς ιμ’ το υφάδ’ι..
Έρθες ερούξες εμπροστά μ’
αγγελ’ εμπρολασία,
τ’ έρημον το καρδόπο μου
εδέκες α’ φωτίαν..
Όντες θα ίνεσαι άγγελος
κι αφτέρωτον πουλόπον,
ατότες έλα με τ’ εμέν’
‘ς σ’ έναν ησύζκον τόπον..!
Εσέν τη Θέου το πουλίν
κι αν έχνε ‘σε ταμένον,
τη μάνα σ’ και τον κύρη σου
θα κρούω τογραεύω..
Το κορτσόπον, ντ’ εγάπεσα,
κ’ έγκα ‘ς σ’ εμέν μερέαν,
η κεμεντζέ έντον σεπέπ’
τ’ εγάπς η τοξαρέα.
