Μετρώντας ένα χρόνο πια από την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας, η έναρξη της πρώτης καραντίνας, μοιάζει τόσο μακρινή σαν να πέρασε πολύ περισσότερος καιρός, γεγονός που έρχεται ως φυσικό επακόλουθο από τη στιγμή που η μία δυσκολία διαδέχεται την άλλη, ενώ ταυτόχρονα η δύναμη και οι αντοχές του πληθυσμού και ιδιαίτερα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού αρχίζει να εξασθενεί.
Σήμερα, σε μια τόσο κρίσιμη Παγκόσμια συγκυρία έχουμε να κάνουμε με έναν ιό που διατηρεί τις δυνάμεις του σε αντίθεση με τις δικές μας και μας αντιμετωπίζει ο ίδιος ισότιμα χωρίς διαχωρισμούς. Αναπόφευκτα το γεγονός αυτό απαιτεί κρίσιμες αποφάσεις με σαφή κατεύθυνση, που σημαίνει πως βαδίζουμε είτε με την κοινωνία όρθια είτε με την ίδια καταρρακωμένη.
Σε μια περιοχή σαν τη δική μας, με το καθεστώς της απολιγνιτοποίησης να βάζει στον αέρα τόσες θέσεις εργασίας, γεγονός που δημιουργεί από μόνο του πολύ σοβαρά επιμέρους προβλήματα, αλλά και το ισχυρό και παρατεταμένο lockdown που φτάνει επιχειρήσεις και πολίτες στα όρια τους, πόσο μάλλον όταν δεν φαίνεται στον ορίζοντα ένας σοβαρός προγραμματισμός για τον μέλλον των πολιτών μιας περιοχής, που τα προηγούμενα χρόνια παρείχε συντεταγμένα τη δυναμική της σε ολόκληρη τη χώρα από τη στιγμή που εδώ χτυπάει ακόμα η καρδιά της ενέργειας. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ακόμα και εκτός των ορίων της πανδημίας, ένα σοβαρό πρόγραμμα που θα λειτουργεί σαν αντίβαρο για μια περιοχή που αξίζει τον σεβασμό και έχει πληγωθεί τόσο. Αντί για αυτό η μία απαγόρευση έρχεται να προστεθεί στην άλλη, τις περισσότερες φορές ακόμα και με και θεωρητικά επιχειρήματα να καταρρέουν από λογικές σκέψεις των πολιτών που αγωνιούν για το μέλλον.
Οι επιχειρηματίες της περιοχής, οργανώνουν τη διαμαρτυρία τους τηρώντας με συνέπεια όλα τα απαραίτητα μέτρα, για τη συνεχόμενη παράταση που τους θέτει σε αδράνεια τόσους μήνες και αυξάνει την ανασφάλεια τους μέρα με τη μέρα. Η μόνη λύση να ακουστούν επιτέλους τα δίκαια αιτήματα τους. Οι λύσεις που θα μπορούσαν να επουλώσουν σε ένα βαθμό το τραύμα, είναι εδώ και περιμένουν. Ένα παράδειγμα αποτελεί η διαγραφή σημαντικών υποχρεώσεων τους προς το κράτος για το διάστημα που αναπόφευκτα δεν μπόρεσαν να δουλέψουν αλλά και ο σαφής προγραμματισμός για να τεθούν σε τροχιά λειτουργίας παρέχοντας τους ασφάλεια με ότι αυτό συνεπάγεται.
Την ίδια στιγμή, αντί να εισπράττουμε τον σεβασμό της πολιτείας, στεκόμαστε παρατηρητές σε ένα σενάριο που γράφεται για εμάς, χωρίς εμάς, με νομοσχέδια που κατατίθενται τη νύχτα, όπως για παράδειγμα αυτό που αφορά την Ανώτατη εκπαίδευση και προβλέπει τη μείωση των εισακτέων αλλά και την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ένα νομοθέτημα που αντί να επουλώσει τις πληγές στην εκπαίδευση επιχειρεί τη διόγκωση τους την ώρα που θα έπρεπε να εξετάζονται οι συνθήκες που θα τίθενται σε ασφαλή λειτουργία σχολεία και πανεπιστημιακά ιδρύματα εν μέσω πανδημίας και σε δημοκρατικά πλαίσια.
Το δημόσιο σχολείο είναι αυτό που θα οδηγήσει ισότιμα τα παιδιά σε σπουδές και λύσεις που στοχεύουν σε αυτήν την κατεύθυνση είναι εδώ και περιμένουν ανταπόκριση και σε αυτήν την περίπτωση. Αυτές δεν είναι άλλες από την μείωση των μαθητών ανά τάξη, τα συνεχόμενα τεστ σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, η αύξηση του προσωπικού σε όλους τους τομείς της εκπαίδευσης, το επιπλέον προσωπικό σε υπηρεσίες καθαριότητας, ο εμβολιασμός των εκπαιδευτικών άνω των 50 και πολλές λύσεις ακόμα που μπορούν να συνθέσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τα σχολεία το οποίο θα υλοποιηθεί ουσιαστικά προς όφελος της κοινωνίας ολόκληρης.
Μπορεί λοιπόν σήμερα κάποιοι να δουλεύουν νύχτα εμμονικά νομοθετήματα, αλλά το ξημέρωμα ανήκει στον νομό της Κοζάνης και θα το αποφασίσουν οι πολίτες της οι οποίοι έχουν μάθει να αγωνίζονται.
Μιχελάκη Έφη
Μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Κοζάνης
Υπεύθυνη του τμήματος παιδείας
