Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρή. Εξαιρετικά σοβαρή θα έλεγα για να υποτιμηθεί έναντι των εθνικών εκλογών.
Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος των ζωών μας να καθορίζεται από τις πολιτικές της κεντρικής κυβέρνησης, αλλά το ποιος θα είναι αύριο Δήμαρχος ή Περιφερειάρχης ορίζει τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας και κατ΄ επέκταση της «συμπεριφοράς» του κεντρικού κράτους για τις πόλεις και τα χωριά μας.
Και για να μην παρεξηγηθώ, η «συμπεριφορά» δεν έχει να κάνει με το αν μας αγαπάνε, αν φοράμε το ίδιο κοστούμι ή κρατάμε τα ίδια σημαιάκια στις κομματικές συγκεντρώσεις.
Φανταστείτε ένα μπαούλο με λεφτά κάπου στην Αθήνα(δυστυχώς) αλλά και στις Βρυξέλες(ευτυχώς), όπου η πρόσκληση είναι ανοιχτή για όλους αρχικά.
Μια πρόσκληση ενημερωτική, με πλήρη οδηγό, συγκεκριμένο «ταξίδι», ημερομηνίες κλπ.
Σκεφτείτε τώρα ότι κάποιοι μπορούν να πλησιάσουν το «μπαούλο» και κάποιοι να κοιτάνε από το facebook ή το Instagram όσους ήξεραν ή διεκδίκησαν τον τρόπο να φτάσουν ως εκεί.
Βάλτε στο μυαλό σας ανθρώπους οι οποίοι κάθονται σε μια καρέκλα και αδιαφορούν για το τι άφησαν πίσω τους. Δουλειές, οικογένειες, σκυλιά, γατιά κλπ…
Αντιληφθείτε ποιοι και ποιες μπορούν να λειτουργήσουν ως οι άνθρωποι της καθημερινότητας, των οραματικών επιλογών, της ανάληψης και όχι μετάθεσης ευθυνών, ποιοι έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν την αυτοδιοίκηση από ιδεολογία και όχι για να διασφαλίσουν την επαγγελματική, κοινωνική ή πολιτική τους αποκατάσταση.
Είναι καλό να συμμετέχει αρκετός κόσμος σε αυτή τη διαδικασία, εκθέτοντας τον εαυτό του, αλλά είναι προφανές πως εμείς οι ψηφοφόροι οφείλουμε να έχουμε κριτήρια τα οποία έχουν βάση την ικανότητα, την προσφορά και τη γνώση. Όχι τη γνωριμία, την υποχρέωση, τη συγγένεια ή τη συμπάθεια.
Την Κυριακή πάμε κάλπη για να εκλέξουμε όσους με ρεαλισμό, όρεξη και αντίληψη της πραγματικότητας μπορούν να κρατήσουν στα χέρια τους τις τύχες των πόλεων, των χωριών μας, του τόπου που επιλέξαμε να ζούμε και να εργαζόμαστε.
Την Κυριακή δεν πάμε επίσκεψη στον ξάδερφο για τραπέζωμα…
