Tι θέλουμε επιτέλους; – Γράφει ο Μιλτιάδης Α.Ηλιάδης

Πέρασε καιρός από την πρώτη φόρα που το χιόνι έκανε την εμφάνιση του στα μέρη μας  και είδαμε άσπρη μέρα! Από την πρώτη φορά, γιατί είχαμε και δεύτερη με εντονότατη παγωνιά, θυμάστε. Από τότε βέβαια χιόνισε και άλλες φορές. Ας αναφερθώ αρχικά στην πρώτη. Τέθηκε αμέσως επί τάπητος το “Αll Time Classic” θέμα του κλεισίματος των σχολείων. Μάλιστα μαθητές γυμνασίου της Πτολεμαΐδας πήγαν στο δημαρχείο και εξέφρασαν έντονα παράπονα στον πρώτο δημότη της πόλης γιατί δεν τα έκλεισε(sic).Μας έγραψαν  οι εφημερίδες. Άλλοι μαθητές και γονείς ήθελαν να ανοίξουν μία ώρα μετά από την προκαθορισμένη. Ως δια μαγείας εξήντα λεπτά μετά λιώνουν οι πάγοι  με τα χιόνια, και ανεβαίνει η θερμοκρασία κατακόρυφα. Άμα είχαμε δηλαδή τα καιρικά φαινόμενα του Καναδά, των Η.Π.Α, της Φινλανδίας, της Ρωσίας και πάει λέγοντας, φαντάζομαι δεν θα πηγαίναμε ποτέ σχολείο. Ρωτήστε τους μεγαλύτερους με τι καιρό πήγαιναν σε αυτά, αν δεν το κάνατε ήδη και αναρωτηθείτε τι κάνει η νέα γενιά .Την εξ’ολοκλήρου διαφορετική νοοτροπία που μας διακατέχει στο θέμα αυτό, την δείχνει ένα βίντεο που «κυκλοφορεί» στο διαδίκτυο όπου σε δημοτικό της Ρωσίας τα παιδάκια κάνουν σάουνα και μετά μαζί με τις δασκάλες τους  βγαίνουν από αυτό μόνο με το εσώρουχο τους, παίζουν και  κυλιούνται στα χιόνια.Μάλλον οι δασκάλες δεν θα έκαναν του κεφαλιού τους, θα συμβουλεύτηκαν και έναν γιατρό βρε αδερφέ. Κάπου αποσκοπεί αναμφίβολα αυτό. Όλο αυτό με την συγκατάθεση ασφαλώς και των γονέων τους οι οποίοι αποτυπώνουν την όλη διαδικασία στις φωτογραφικές μηχανές  και στις κάμερες τους. Εικόνες επιστημονικής φαντασίας για τους εδώ παροικούντες, τέτοιες σκηνές.Ανησυχία να υπάρχει για τα παιδιά αλλά η υπέρμετρη φέρνει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουμε.Ειρήσθω εν παρόδω,διαβάστε με την πρώτη ευκαιρία το άρθρο -Η μαλθακοποίηση των αγοριών-.Θα καταλάβετε το γιατί.Φυσικά αυτό το γεγονός του χαλασμού για το αν θα λειτουργήσουν οι αίθουσες διδασκαλίας όταν χιονίζει και κάνει παγωνιά, πέρα από το λογικό και ανθρώπινο,  εντάσσεται σε ένα γενικό πλαίσιο άρνησης. Ένα μεγάλο Δεν πλανάται πάντα από πάνω μας. Εδώ να θέσω ένα ερώτημα προς την μαθητιούσα νεολαία:Παιδιά θα αντιμετωπίσετε δυσκολίες στη ζωή σας.Θα παραιτήστε τόσο εύκολα;Θα χρειαστεί να πάτε στην δουλειά σας με παρόμοιες συνθήκες.Θα λέτε στον εργοδότη σας, χιόνισε λιγάκι, δεν έρχομαι; Δε νομίζω. Την επόμενη φορά που οι νιφάδες του χιονιού  μας επισκέφθηκαν, το έκαναν με πολικό ψύχος μαζί. Τότε προέκυψαν τεράστια προβλήματα με το θερμικό φορτίο που μας χορηγεί η Δ.Ε.Τ.Η.Π μέσω της Δ.Ε.Η, λόγω μεγάλης βλάβης στη 3^η και 4^η μονάδα του Α.Η.Σ Καρδιάς.Δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες φωνές με κραυγές έγιναν ένα. Πιστά εναρμονιζόμενοι με το απόφθεγμα,ζήσε το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο,βρεθήκαμε απροετοίμαστοι για το ακραίο αυτό γεγονός. Αυτή τη φορά για την εναλλακτική λύση θερμικής ενέργειας. Αυτοί που είχαν προνοήσει για αυτήν «σώθηκαν».Πολλές όμως οικογένειες αδυνατούν να έχουν την δεξαμενή τους γεμάτη με πετρέλαιο και ξύλα στην άκρη για τον καυστήρα ή για το τζάκι τους και έτσι δυστυχώς «ξύλιασαν».Η Δ.Ε.Τ.Η.Π έπρεπε ή δεν έπρεπε, μπορούσε ή δεν μπορούσε να εξασφαλίσει μία άλλη λύση; Τα ψιλά γράμματα των συμβάσεων που υπογράφουμε μαζί της απαντούν στο ερώτημα μου, μα… νίπτεις τας χείρας σου τόσο εύκολα αγαπητή επιχείρηση; Πρωτοποριακό αγαθό η τηλεθέρμανση για τον τόπο μας, καλό θα είναι όμως να μην μας «αφήνει» στα δύσκολα.Τεχνολογικά όσο είναι  δυνατόν να μπορούσαν να αποτραπούν τέτοιες «κρύες» καταστάσεις διαβάζοντας το αναπάντεχο, θα ήταν ότι το καλύτερο.Τι έβγαλε πάλι στην επιφάνεια η κατάσταση αυτή; Ότι στην  Ελλάδα είμαστε απροετοίμαστοι σχεδόν για τα πάντα και προετοιμασμένοι για το… τίποτα ή κοντά σε αυτό! Αυτές οι δύο καταστάσεις που ανέφερα με έκαναν να σκεφτώ πρώτον, πως οι λέξεις πρόνοια, ετοιμότητα,σχέδιο, αύριο,έκτακτο, άλλη λύση, κρύβονται καλά στις κρυψώνες τις αφασίας μας και σπάνια ξετρυπώνουν.Από την άλλη, το δεν θέλουμε το ένα,δεν θέλουμε το άλλο,μας κουράζει το παράλλο ,δεν θέλω να πάω στο σχολείο και ούτω καθεξής, δημιούργησαν την κατάσταση μακαριότητας στην οποία ξεκουραζόμαστε χρόνια! Το επιμύθιο ποιο είναι; Πως είναι  αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε να αναρωτηθούμε, επιμόνως, τι θέλουμε επιτέλους. Έχουμε την επιθυμία οι μαζεμένες λέξεις που είδατε πιο πάνω να γίνουν πραγματικότητα που απαραιτήτως πρέπει να τις εντάξουμε στην καθημερινότητα μας  ως μονάδες,ως κοινωνικό σύνολο αλλά κυριότερα ως κράτος ή…; Έπειτα, μας «φτιάχνει» να ξεπουλάμε τον κόσμο μας ως συνήθως στην ακατάσχετη γκρίνια και στην επαιτεία εύκολων και πρόσκαιρων λύσεων μα η λογική αυτή, ο Θεός να την κάνει λογική, δημιούργησε γάγγραινα που μας  έχει αφήσει μισούς. Δεν είναι ορατή ακόμα;