Τι θα πει λείπεις;
Έτσι κι αλλιώς εσύ δεν επέλεξες να λείπεις, δεν ήταν επιλογή σου να φύγεις, είσαι
«Εξ ανάγκης απέχων απο τα πεπραγμένα»
Και στην τελική ποιος ορίζει το τελεσίδικο της απουσίας;
Ναι το ξέρω πως δεν είσαι εδώ, δεν είμαι τρελή, αλλά δεν λείπεις.
Πώς να στο εξηγήσω τώρα αυτό, να το δοκιμάσουμε με την «εις άτοπον απαγωγή»;
Λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που στριμώχνουν την παρουσία τους στη ζωή μας και είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ δίπλα μας.
Είναι εκεί να κάνουν θόρυβο, αλλά όταν τους χρειάζεσαι πραγματικά, δεν έχουν ούτε μια καλή κουβέντα να σου πουν.
Και ξέρεις κάτι, κατάλαβα πως
στις ανθρώπινες σχέσεις, η παρουσία δεν είναι απαραίτητα το αντίθετο της απουσίας.
Εσύ έχεις φύγει, εδώ και καιρό, αλλά είναι σαν να μην έλειψες ποτέ. Υπάρχεις στη ζωή μου κάθε μέρα, όχι όλη μέρα πια, αλλά κάθε μέρα, έστω για ένα δευτερόλεπτο θα περάσεις από την σκέψη μου!
Υπάρχει η παρακαταθήκη των αναμνήσεων, των λέξεων, των υποσχέσεων, των συναισθημάτων, της ουσίας δηλαδή!
Εσύ πραγματικά δεν λείπεις, έγραψες το σημάδι σου ανεξίτηλο στη ζωή όλων μας, αλλά εννοείται πως μου λείπεις!
Τα χέρια σου πιο πολύ και ο τρόπος που
μ´αγκάλιαζες!
Θα λείψεις όταν θα πάψω να σε θυμάμαι … τελεσίδικα ποτέ!
Με αφορμή τη γιορτή σου Δημήτρη μου!
