Τη παρχαρί ανθόνερον,
άνοιξης τσιτσεκόπον,
ας σ’ ανεμοφυσέματα σ’
‘σκουντούλτσεν το ραχόπον.
Τη μάνας είσαι λαλασάρ’,
τη κυρού σ’ παινεψία,
κ’ εγώ ,τη καρύπ’ το παιδίν ,
σύρω τη μαναχίαν.
Τη νερομάνας νυφόπον ,
‘ς σο κοτσορρύμ’ εξέβεν,
είδα ‘τό και παλάλωσα,
έμπρια μ’ όντες εδιάβεν.
Τη παραδείσ’ τσιτσέκοπον
και τη Θεού πουλόπον,
η πούλια έν ‘ς σον ουρανόν
κ’ εσύ απές ‘ς σο ψόπο μ’.
Τη χωρισίας τ’ άψιμον ,
ακόμαν αψιμένον,
αρνόπο μ’, ‘κ’ έκοψα τ’ ομούτ’ ,
πάντα εσέν περ’μένω.
Τη χωρισίας τ’ άψιμον,
φωτίαν συγκρεμένον,
ατό το κάρδοπο μ’ θα καίει
κ’ εγώ εσέν περ’μένω.
Τη ψης ιμ’ τα παράπονα,
τη κάρδιας ιμ’ τα πόνια,
ερρούξαν κ’ εσοϊλέτεψαν
‘ς σο κιφαλόπο μ’ χιόνια.
Τη ψης ισ’ τα χαρίσματα,
τη κάρδιας ισ’ τα χάρεις,
‘ς σην εμορφάδα σ’ ίεψαν,
κ’ έσκωσαν τ’ εχτιπάρ’ ισ’.
Τη ψης ισ’ το σκουντούλιμαν
από πάν ισ’ ‘κι χάται,
άμον εκείν’ τα ‘μάραντα,
τη Παναϊας δάκρυα.
Την δίπαντρον εγάπεσα,
την χέραν ‘πεγιανεύτα,
και με τ’ εσέν, την άπιστον,
σεβντάν σεβνταλανεύτα.
Την εφτωχίαν μη τερείς ,
τα πλούτια μη ζελεύεις,
έπαρ’ εμέναν, τον καρύπ’,
να ζεις και βασιλεύεις…
