Όταν η ματιά γίνει μειδίαμα,
και το μειδίαμα γέλιο,
τότε γεννιέται ένας έρωτας…
Εσύ τση γης το ζελεμάτ’
και τ’ ήλονος το γέλος,
‘ς σ’ αβού τον κόσμον δεν μ’ εφτάς
ποίσων τ’ εγάπς το χρέος.
Εσύ τσ’ αυγής το τερεμάτ’
τη ήλ χαραδοξία.
όντες εβγαίντς μεσουρανού
τ’ έρεν κ’ εμέν πα μίαν.
Εσύ τση γης το ευριμάτ’
Και τη θεού πουλόπον,
Εποίκεσμεν και ένουμνε,
Τη σέβτας γεσιρόπον.
Επέτανα ‘ς σον ουρανόν
αητέντς περ’φανεμένος
κι είνας τριγώνα κάρφωσεν
‘ς σο κάρδοπο μ’ το βέλος.
Τσιτσέκι μ’ ασκουντούλιγον
πότε θα σκουντουλίζεις;
πότε θ’ ανθείς και φλενικίεις
την εγάπ’ να φτουλίζεις.
Ατού ‘ς σα κάλια σ’ τ’ έμορφα
τ’ αθια – τονατεμένα
Ν’ εκλείσκουμ’ εμυρίσκουμναι
κ’ εχάμναι για τ’ εσένα.
Σ σο γιαν ‘ ισ’ εγιανάσεψα
κ’ επαίρα τη σκουντούλα σ’,
εθαρρείς εζαβλάκωσα
εχάσα και τ’ ακούλια μ’..
Αρνόπο μ’ αναράευτον
και πώς εφανερώθες;
Τ’ ομμάτια μ’ ετσινάκεψαν
εσύ πα ν εκομπώθες…!
‘Σ σην ψή μ’ εσέγκες άψιμον
και ‘κ’ επορώ να βζήνω,
τα παρχαρέτ’κα τα νερά
όλια ν απάν θα ξύνω..
Τη σέβτας το γιαγκούνεμαν
πάς κ’ έν άμον φωτείαν…
την ψην μανίζ’ και κατακαίει
και βρούλαν ‘κ’ έχ’ καμίαν
Έρθες ερούξες εμπροστάμ’
άμον αγγελικόπον…!
Τ’ ομμάτια μ’ ετογράεψες
και τ’ αρλίν το καρδόπο μ’ ..!
Τριγόνι μ’ τριλαλάσευτον
έπαρμε ‘ς ση φωλέα σ’,
άλλο μη τυριαννίζνε ‘μας
τ’ εγάπ’ς τα μαχαιρέας.
Θα τραγώδώ και λέγω ‘σεν
ντο έχω ‘ς σην καρδία μ’,
τ’ εγάπς ‘ξομολογήματα
τ’ εγάπς την αληθείαν…
Παίρω το κεμεντζόπο μου
τραγώδω τραγωδίας
παρηγορεύω την εγάπ’,
και βζήνω τα φωτία σ’.
Θα εχω ‘σε μικρόν αρνί μ’
‘ς σον κόσμον χαρεμένον,
‘ς σον ήλεν τρισανάλαχτον
΄ς ση γην τριμελεμένον..
Εσύ που έεις ας σον Θεόν
τα χάρεις κα τα χάρ’τα.
έλα ν ας δίγω ‘σε κ’ εγώ
την ψη μ’ κι όλια τα πάντα….
Ας ση εγάπ’ς τ’ οφλάεμαν
κι ας ση σεβτάς τα πόνια,
άρθωπον πη ‘κ’ επόνεσεν
να τρώει τα παραμόνια τ’..
