Διαβάζω τις ημέρες αυτές, πως ο Εορδαϊκός βγαίνει εκτός αγωνιστικού κάδρου. Η ομάδα που έχει γράψει χρυσές σελίδες στην αθλητική ιστορία της περιοχής, δεν μπόρεσε καν να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή συμμετοχή στο πρωτάθλημα και σύρεται από γραφείο σε γραφείο και από δημαρχείο σε δημαρχείο ζητιανεύοντας. Το σημαντικότερο αθλητικό brand στη Δυτική Μακεδονία, έχει χάσει κάθε ίχνος αίγλης, από αυτή που του είχε απομείνει από τα παλιά χρόνια. Το μόνο που απέμεινε, είναι η προσπάθεια κάποιων να ξεχειλώνουν εσαεί τις παλιές δόξες των περασμένων δεκαετιών, στο όνομα της αναβίωσης τους(!).
Δεν έχει νόημα να λέμε ποιος φταίει. Ούτως ή άλλως όλοι φταίμε. Αυτοί που διοίκησαν, αυτοί που σιγόνταραν, αυτοί που συμβούλευαν, αυτοί που διέφθειραν, αυτοί που μασούσαν, αυτοί που έτρωγαν, αυτοί που δεν βοηθούσαν, αυτοί που δεν πήγαιναν καν στο γήπεδο να δουν την ομάδα της πόλης τους να παίζει μπάλα.
Και εκεί είναι όλο το νόημα. Στην «πόλη». Για να καταλάβουμε τις αιτίες των συνεχόμενων ναυαγίων που έρχονται σε διάφορα επίπεδα συλλογικών προσπαθειών, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα, εάν η Πτολεμαΐδα έχει δομημένο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και επιχειρηματικό ιστό, και αν αυτός ο ιστός έχει την απαραίτητη συνοχή ώστε να δημιουργήσει.
Φυσικά και όχι. Η Πτολεμαΐδα ήταν και είναι για ντόπιους και ξένους, μια ευκαιρία εύκολου πλουτισμού. Είναι μια αγελάδα που δεν την αρμέγεις, αλλά την σφάζεις και αδιαφορείς για το αύριο. Είναι μία πόλη που η λέξη «χτίζω» χρησιμοποιούμε μόνο κυριολεκτικά, χωρίς να δημιουργούμε αυτό που θα στεγάσουν τα ντουβάρια που χτίζουμε. Έτσι προέκυψαν και τα ναυάγια. Οι Πτολεμαϊδιώτες εκτός από το ότι δεν είχαν στόχο για την πόλη τους, δεν είχαν κάποιον να τους οδηγεί, και τώρα κατόπιν εορτής, συνειδητοποίησαν πως χωρίς όραμα δεν πας πουθενά.
Εντάξει, είναι αλήθεια πως δεν έχουμε αστικό πληθυσμό. Να πάρει την πόλη στην πλάτη του και να την κάνει να ακμάσει εκτός των άλλων κρίσιμων τομέων, στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Ποτέ δεν ασχολήθηκε κάποιος με το να δώσει «ταυτότητα» στην πόλη αυτή. Μην ξεχνάμε πως το ισχυρότερο σύμβολο που διαθέτουμε το κρύβουμε με τραπεζοκαθίσματα. Και για να καταλήξω: έχουμε χρόνια να δούμε επιφανείς Εορδαίους να είναι πωρωμένοι με τις φανέλες της πόλης τους στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στο επιχειρείν, στην αυτοδιοίκηση.
Επί συγκεκριμένου, θα θέλαμε ίσως να δούμε ανθρώπους με οικονομική άνεση που θα αποδείκνυαν το έμπρακτο ενδιαφέρον τους για την ομάδα, και θα ενέπνεαν τον κόσμο να έρθει ξανά στο γήπεδο. Δε λέω, θα κάνουν και τις δουλειές τους, άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ποδόσφαιρο είναι μπίζνα…. Από την άλλη μεριά, οφείλουμε να εξετάσουμε για ποιους λόγους όλοι οι σοβαροί επιχειρηματίες θεωρούν πως ο τόπος τους, τους έχει γυρίσει την πλάτη και δεν τους στηρίζει. Για ποιους λόγους ακούς όλο και πιο συχνά στην πιάτσα την γνωστή ρήση «ουδείς προφήτης στον τόπο του».
Δεν πρόκειται για ανάπτυξη τοπικιστικού κινήματος. Τα παραπάνω δεν γράφτηκαν για να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Γράφτηκαν για να αναδείξουν την ανάγκη, για επανιεράρχηση των αναγκών μας, για ολικό επανασχεδιαμό της στρατηγικής μας. Γράφτηκαν για να αναδείξουν την ανάγκη να επανατοποθετήσουμε την πόλη μας – και κατ΄ επέκταση την ιστορική της ομάδα – στη νέα πραγματικότητα της μεταλιγνιτικής εποχής.
