Τρία ήταν τα γεύματα της ημέρας για τους αρχαίους Έλληνες. Το πρώτο από αυτά ήταν ο ακρατισμός, είχε κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε κρασί (άκρατος), συνοδευόμενο από σύκα ή ελιές. Το δεύτερο ονομαζόταν άριστον και ήταν το μεσημεριανό γεύμα . Το τρίτο ήταν το δείπνον, το οποίο το θεωρούσαν και το σημαντικότερο της ημέρας.

Υπήρχε επιπλέον ένα ελαφρύ γεύμα το εσπέρισμα αργά το απόγευμα και το αριστόδειπνον, που ήταν ένα κανονικό γεύμα που μπορούσε να σερβιριστεί αργά το απόγευμα στη θέση του δείπνου.

Τι δεν είχαν στην διάθεση τους οι αρχαίοι Έλληνες , ρύζι, ζάχαρη, καλαμπόκι, καφέ, ντομάτες, μελιτζάνες, πιπεριές, μπάμιες και φυσικά πατάτες.

Τα δημητριακά αποτελούσαν την κύρια βάση της διατροφής τους, με κυριότερα το σιτάρι και το κριθάρι.

Το αλεύρι από κριθάρι, ζυμωμένο σε γαλέτες ήταν το καθημερινό ψωμί και ονομαζόταν μάζα. Συνήθιζαν στη ζύμη του ψωμιού να βάζουν διάφορα καρυκεύματα, όπως μάραθο, δυόσμο και μέντα, για να πάρει το ψωμί μια διαφορετική νοστιμάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν τα τραπέζια τους να είναι γεμάτα, να έχουν ψωμί, γλυκίσματα, φρούτα, ελιές, πίτες, κρέατα, χορταρικά, τρυφερά χταπόδια, τσίχλες, σπουργίτια και φυσικά άφθονο κρασί.

Στο καθημερινό τραπέζι των αρχαίων υπήρχε το γάλα και το τυρί, αλλά δεν μπορούσαν όλοι να τα έχουν.

Από τα εκλεκτότερα εδέσματα ήταν οι κοχλιοί, τα σαλιγκάρια, που τα έτρωγαν οι Κρητικοί.

Υπήρχε και μια διαδικασία συντήρησης όταν μαγειρεύανε τα μικρά πουλιά, όπως σπίνους, τσίχλες, αλλά και τους λαγούς, αφού τα ψήνανε, τα διατηρούσαν μέσα σ’ ευωδιαστό λάδι. Μάλιστα, το παραγεμίζανε με διάφορα καρυκεύματα, κάτι που συνηθίζεται και σήμερα στα χωριά της Μάνης.

Από τα όσπρια, γνωστά στους αρχαίους ήταν οι φακές, τα ρεβίθια, τα μπιζέλια και τα κουκιά, που τα έτρωγαν, συνήθως, σε πουρέ που λεγόταν έτνος.

Όσο για τα φασόλια, το φυτό που ονομαζόταν κατά τους αρχαίους χρόνους φασίολος, φάσηλος ή φασήολος, πιθανολογείται ότι ήταν ένα είδος λούπινου.

Θα επανέλθουμε σε επόμενο άρθρο με περισσότερες πληροφορίες για τα τραπέζια των αρχαίων Ελλήνων.