Η είδηση από τον χθεσινό ΠΤΟΛΕΜΑΙΟ: «Αξιοσημείωτη ταλαιπωρία έχει υποστεί εδώ και περίπου είκοσι χρόνια, μερίδα πολιτών του Δήμου Εορδαίας, των οποίων οι εκτάσεις απαλλοτριώθηκαν ώστε να κατασκευαστεί ο Δρόμος Δυτικής Εορδαίας. Οι εν λόγω πολίτες, δεν έχουν εισπράξει ακόμα και σήμερα τα χρήματα της αποζημίωσης που προκύπτει από την αναγκαστική απαλλοτρίωση της γης, αλλά μόνο για τα υπερκείμενα. Δηλαδή αποζημιώθηκαν μόνο για κτίρια, αποθήκες, στάβλους κλπ, ενώ η αποζημίωση για τα χωράφια εκκρεμεί.»
***
Αν θέλουμε να δούμε το θέμα από τη θετική του πλευρά, μπορούμε να πούμε το γνωστό φιλοσοφικό ερώτημα «τι είναι είκοσι χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;», με την απάντηση να είναι προφανής και εύλογη για την ελληνική γραφειοκρατία: Τίποτα! Είναι ικανή να ξεπεράσει και αυτή την αιωνιότητα.
***
Τα χρήματα για τα χωράφια, λοιπόν, δεν δόθηκαν. Τουλάχιστον ο δρόμος παραδόθηκε; (σ. σ. έχει σημασία αυτό που ρωτάμε, γιατί για τους ελληνικούς δρόμους το σημαντικό δεν είναι πότε θα γίνουν, αλλά πότε θα παραδοθούν). Αν όχι, προλαβαίνουν οι δικαιούχοι να διεκδικήσουν πίσω τα χωράφια τους. Ίσως αυτή η διαδικασία να διαρκέσει λιγότερο…