Τς μέρις αὐτέσια γένιτι πουλὺς λόγους γιὰ τ’σουφία π’ θὰ μᾶς πάρ’ σβάρνα, σὰν θηουμηνία… Σὰ νὰ ἤμιστι προυτάρις. Γίνκαμι κι σιαὐτόϊας ντὶπ Ἀμιρικάν’ κι Ἀμιρικανούλια. Αὐτοὶ βάζν οὐνόματα σιαὐτέσια τς μπόρις. Σαλὰ μὶ τοὺ σουρὸ. Λέν’ σουφία, ὕστιρα ραφαήλ. Σὰν τὶ ἄλλου θὰ τς ἔρθ’; Ἀμπουτὶ δὲν βάν’ τὰ οὐνόματα τς ἀπ’ χάλασαν τοὺν κουσμάκ’ ὅλουν; «Τώρα θὰ μᾶς χαλάσν κι τὰ οὐνόματα ἀπ’ τς ἁγίοι μας», μ’εἶπι ἰχτὲ ἡ θκόζμας ἡ Χιλλέας ἀπ’ τ’Βουγγόπιτρα!
Ὅμους οἱ θκοί μας οἱ παπποῦδις δὲν φουβοῦνταν τ’σουφία γιατὶ εἶχαν τνἉγιασουφχιά τς κάτ’ στὰ Παλιάμπιλα. Μὶ λιέει πάλι ἡ μάνναμ’. «Ἴλιγι κα’ τοὺ 1935 ἡ μπάμπου ἡ Τζιουνουμήκηνα. «Ξέρτι μὰ γναῖκις, ἡ θκόζμ’ ἡ Ζιώγας εἶχι τὰ γίδγια σιακάτ’ κα’ τ’Τσάγκαρ’. Μαζὶ μὶ τὰ θκά μας εἶχι κι κάνα ἱκατὸ κιφάλια βακούφκα, τ’ἉηΓιώρ. Ἰτότι ἡ ἉηΓιώρς εἶχι βγιό, τρανὸ ἀμπέλ’ κι χουράφχια κι πλέρουνι κι τς δασκάλ’, γιὰ νὰ μάθισκναν τὰ πιδγιά τς γράμματα. Ποῦ νὰ τὰ πῆς αὐτάϊας σήμιρα τς Γραβρόγλιδις κι σὶ ὅλ’ τς ἀλάδουτ’. Θὰ σὶ ποῦν τοὺ κιρὸ ἰκείνου.
Εἶχι, ἀπ’ λέτι, ἡ Ζιώγαζμ’ τὰ γίδγια ἰκεῖ κάτ’ κι τοὺν ἔπχιασι μνιὰ γιρὴ γιρὴ μπόρα. Ὅπους ἦταν μέσ’ στοὺ λάκκου κι μὶ τοὺν χαλαζμὸ ἀπ’ γένουνταν, ἀρχίντσι νὰ κλιαίη γιατὶ φουβήθκη μὴν τοὺ ρέμα παραμαζώξ’ τοὺ κουπάδ’. Τότι φάνκι ἀμπρουστάτ’ μνιὰ μαυρουφουρημέν’ γναῖκα. Κι τοὺν λιέει. «Γιατὶ κλαῖς παλληκάριμ’». Κι αὐτὸς ν’εἶπι. «Νά, μὰ θχειάκου. Φουβοῦμι μὴν τοὺ ρέμα μὶ παραμαζώξ’ τοὺ κουπάδ’ κι μὶ τοὺ πνίξ’». «Ὄχ’, τοὺν εἶπι ἡ μαυρουφόρα. Μὴν κλαῖς Ζιώγα, γιατὶ ν’κλοῦτσα ἀπ’ τοὺ κουπάδισ’ τ’βαστῶ ἰγώ. Δὲν θὰ πάθς καντίπουτας, κανένα ζαράλ’».
Ξέρτι μὰ γναῖκις. Αὐτὴν ἡ μαυρουφόρα ἦταν ἡ ἉγιαΣουφχιά, ἀπ’ ν’εἶχαν οἱ παλιοί μας Ἰκκλησιὰ ἰκεῖ ἀπάν’ ἀπ’ τ’Τσάγκαρ’ στοὺ ἴσιουμα στὰ Παλιάμπιλα. Ὡς ἕναν κιρὸ εἶχι κι μαρμαρένις κουλόνις».
-Ἰτότις, μάνναμ’, δὲν ἤξιρναν γράμματα ἡ κουσμάκς, ἀλλὰ εἶχαν πίστ’ στοὺν Θιό κι ἔτσιας πουρεύουνταν μ’πικρουζουήτ’. Γλύτουναν ἀπ’ τς σουφίις μὶ τν ἉγιαΣουφχιὰ π’ κρατοῦσι ν’κλοῦτσα τς ζουῆς μας στοὺ χέρι Τς. Ἰὰ νὰ δῆς.
Γλέπουντας τ’σουφία νὰ χιουνίζ’
Κι μὶ τν ἀπαντουχὴ στ’ θκή μας τν ἉγιαΣουφχιά.
4 τ’Γινάρ’ 2019, 4 τἀπόγιουμα. Ἔχ’ ἕνα ριμποὺρ’ ὄξου
ἀ κι λιχνάει ἕνα χιόν’… ὤχ. ὤχ.
Ἄει ταχιά, πχοιὸς ξέρ’. ἀρ.νι.μα.
