-Βρε – βρε. Κοίτα Χάμπο ποιος ήρθε στον καφενέ! Ο Γιώργος ήρθε.
-Έλα Γιώργο. Κάθησε μαζί μας να σε κεράσουμε ένα καφεδάκι.
-Γεια σου Χάμπο, γεια σου Κάκκο. Να κάτσω. Γιατί όχι.; Μ’ εσάς οποίος κάθεται, κάτι μαθαίνει.
-Έλα βρε Γιώργο. Εσύ τα λες αυτά. Κοτζαμάν φοιτητής του Πολυτεχνείου;
-Χάμπο…μη θαρρείς. Δε δίνουν τη σοφία τα πτυχία. Η ζωή είναι και έξω απ’ τα πανεπιστήμια.
-Δε λέω Γιώργο, αλλά και το πανεπιστήμιο κάτι κάνει, ε;
-Ναι Κάκκο. Κάτι κάνει. Αλλά δες και τόσους πτυχιούχους και καθηγητάδες που τα πιο απλά πράγματα δε τα καταφέρνουν. Που κάνουν λάθη με το τσουβάλι!
-Σ’ αυτό απάνω Γιώργο, ξες τι με κάνει μεγάλη εντύπωση;
-Τι Χάμπο;
-Που σπουδαγμένοι άνθρωποι…έμπειροι… πολιτικοί, δε μπορούν να φέρουν βόλτα απλά πράματα!
-Σαν τι Χάμπο;
-Να καταλάβουν πως χάσανε βρε αδερφέ. Μετά να ανασκουμπωθούν και να κάνουν κάτι!
-Χάμπο…όχι που είμαι του Πολυτεχνείου, αλλά τυχαίνει να έχω διαβάσει πως, το 1966, μια Αμερικάνα ψυχίατρος, που τη λέγανε Ελισάβετ, έγραψε για τα πέντε στάδια που περνάει, υποχρεωτικά, ο άνθρωπος όταν χάνει κάτι.
-Σώπα βρε Γιώργο. Και όλοι τα ίδια περνάνε;
-Ναι Κάκκο. Έτσι γράφει η Ελισάβετ. Όταν χάνεις κάτι, ας πούμε τη ζωή, η ακόμα και την εξουσία περνάς τα πέντε στάδια!
-Και για πες βρε Γιώργο, ποια είν’ αυτά;
-Ειναι Χάμπο πρώτα…η άρνηση.
-Ά, κατάλαβα! Δε χάσαμε. Αποκλείεται, εμείς δε χάνουμε. Είμαστε άχαστοι!
-Ά, μπράβο. Μετά είν’ ο θυμός. Μόλις δεχτεί την αλήθεια, για να κρατηθεί από κάπου ο άνθρωπος ξεσπάει σε θυμό.
-Αυτό, που χάσαμε, δεν είν’ δίκαιο. Ο κόσμος φταίει που είν’ χαζός! Τα βοθροκάναλα φταίνε!
-Και πάλι μπράβο Χάμπο. Μετά αρχίζει το παζάρι!
-Ας πούμε, “μήπως να θυσιάσουμε κάνα – δύο κουμανταδόρους, να τους ρίξουμε το φταίξιμο, μπας και σωθούμε ‘μεις”;
-Κάκκο…εσείς είστε πανεπιστήμονες! Τρόμαξε το μάτι μου με σας! Μετά έρχεται η κατάθλιψη!
-Δηλαδή, που βάζουν το κεφάλι μέσα στα χέρια και βογκάνε. Τι να κάνουμε; Τώρα πάει! Δε γίνεται τίποτα! Και άλλα τέτοια.
-Μένω άναυδος Χάμπο. Έτσι ακριβώς! Και μετά έρχεται η αποδοχή. Που λένε “τώρα, ό,τι έγινε – έγινε. Η ζωή συνεχίζεται. Ας πάμε να κάνουμε κάτι!
-Ναι βρε Γιώργο καταλαβαίνω. Αλλά πόσος καιρός χρειάζεται για να τα περάσει αυτά τα πέντε στάδια κανείς;
-Αυτό Χάμπο εξαρτάται από τι πάστα είν’ φτιαγμένος ο καθένας. Αν είν’ απ’ ατσάλι; Πατ κιουτ. Μέσα σε ώρες! Αν όμως είν’ λαπάς;
-Κατόπιν εορτής!
-Κάκκο…σου δίνω απευθείας διδακτορικό!