Υποτονική και χλιαρή η προεκλογική κίνηση στην περιοχή μας αν και έχουν απομείνει λιγότερο από δύο εβδομάδες για την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιουνίου.
Αν δεν υπήρχαν οι επισκέψεις στις λαϊκές αγορές και κάποιες λίγες συγκεντρώσεις και ομιλίες δεν θα υπήρχε σχεδόν τίποτα που να θυμίζει ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο.
***
Εκείνοι πάντως που φαίνεται να δυσκολεύονται περισσότερο απ’ όλους να συνηθίσουν αυτή την κατάσταση είναι οι εκπρόσωποι των διάφορων θεσμών, φορέων, σωματείων και συλλόγου του τόπου μας, οι οποίοι την προηγούμενη προεκλογική περίοδο δεν προλάβαιναν να υποδέχονται υποψηφίους, να τους σφίγγουν θερμά το χέρι κατά την είσοδο τους, να φωτογραφίζονται όρθιοι, να ξαναφωτογραφίζονται καθιστοί, να τους ενημερώνουν εν τάχει και περιληπτικά (σ. σ. για να μην καθυστερούν καθώς στον προθάλαμο μπορεί να περίμενε ήδη άλλος υποψήφιος), να τους κερνάνε καφέ μαζί με κάποιο γλυκό, να τους προσφέρουν ένα ποτήρι νερό για το δρόμο, να στέκονται δίπλα τους υπομονετικά, χαμογελώντας συγκαταβατικά, ενόσω ο υποψήφιος έκανε δηλώσεις στην κάμερα του κινητού του συνεργάτη του που τον συνόδευε, με ύφος σοβαρό και μετρημένο λες και έδινε συνέντευξη στο BBC ή το CNN, και να τους ξεπροβοδούν αφού έβγαζαν και νέα αναμνηστική φωτογραφία.
***
Όπως μας έλεγε πρόσφατα ένας τέτοιος εκπρόσωπος, που για ευνόητους λόγους θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, «κατά την προεκλογική περίοδο θα πρέπει να πέρασα περισσότερες ώρες με τους υποψηφίους βουλευτές όλων των κομμάτων, παρά με τη γυναίκα μου, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σας παρακαλώ μην της το πείτε.
Μήπως να μην το γράφατε κιόλας;
…
Δεν θα βάλετε το όνομα μου; Εντάξει τότε, αφήστε το όπως το είπα.
Τι λέγαμε; Α, ναι… Για την προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Η αλήθεια είναι πως είχα κουραστεί αρκετά, καθώς:
- Έχασα το μέτρημα πόσες φορές περιέγραψα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τους στόχους που έχουμε χαράξει και τις προτεραιότητες που έχουμε βάλει.
- Στήθηκα για να φωτογραφηθώ, επίσης, αμέτρητες φορές, τις οποίες είδα δημοσιευμένες παντού, από προσωπικά προφίλ στο facebook μέχρι και σε όλες τις τοπικές ενημερωτικές ιστοσελίδες αλλά και εφημερίδες, και αναγκάστηκα να αγοράσω στη γειτόνισσα που με ξεματιάζει σταθερά χρόνια τώρα ένα πεντάλιτρο τενεκέ λάδι, από το καλό, καθώς είμαι επιρρεπής στο μάτιασμα και ήταν αναγκασμένη να με ξεματιάζει πάνω από πέντε φορές τη μέρα, παρόλο που μου έχει δώσει και φοράω πάντα στο φανελάκι μου φυλαχτό με τίμιο ξύλο και γαλάζια χάντρα.
Κουραστικό αλλά αναπόφευκτο ήταν και το ότι έπρεπε να στήνομαι δίπλα τους στις δηλώσεις που έκαναν μετά το τέλος της συνάντησης μας.
Πάντως χαιρόμουν που τόσοι άνθρωποι, πολλούς απ’ τους οποίους δεν γνώριζα από πριν, ούτε κατ’ όνομα ούτε κατ’ όψη, ενδιαφέρθηκαν για μας, θέλησαν να μάθουν τι μας απασχολεί και να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να μας βοηθήσουν. Στεναχωρήθηκα βέβαια που κάποιοι απ’ αυτούς όταν με συνάντησαν μετά τις εκλογές έκαναν πως δεν με γνωρίζουν, αλλά δεν τους παρεξήγησα. Πού να θυμηθείς κάποιον όταν τον συνάντησες για δέκα λεπτά, ένα τέταρτο το πολύ, για μια φορά στη ζωή σου; Θα μου πείτε βγήκαμε τόσες φωτογραφίες, αλλά σάμπως ήμουν ο μόνος; Γι’ αυτό δεν τους παρεξηγώ ούτε τους κρατώ κακία. Απλώς στις επόμενες εκλογές αυτούς δεν θα τους κεράσω γλυκό. Μόνο καφέ και πολύς τους είναι…
Παρόλα αυτά δεν σας κρύβω πως λυπήθηκα που αυτή την προεκλογική περίοδο δεν έρχονται να μας επισκεφτούν οι υποψήφιοι βουλευτές. Εγώ μάλιστα είχα ετοιμαστεί κατάλληλα. Εκτός από καφέ αγόρασα και λουκούμια.
Γιατί λουκούμια; Μα την προηγούμενη φορά τους κέρασα παστάκι, πάλι το ίδιο; Αλήθεια, τα λουκούμια κρατάνε για καιρό ή θα χρειαστεί να τα φάω για να μην πάνε χαμένα; Μ’ αρέσουν, αλλά έχω και τσιμπημένο ζάχαρο, οπότε…
Το ίδιο έμαθα συμβαίνει και με τους άλλους συναδέλφους. Ούτε από εκείνους πέρασαν τώρα υποψήφιοι. Ένας μόνο πήγε, αλλά κατά λάθος. Το ληξιαρχείο έψαχνε για ένα πιστοποιητικό και μπερδεύτηκε.
Δεν απελπίζομαι βέβαια. Έχουμε μέρες. Όλο και κάποιος μπορεί να περάσει. Γι’ αυτό γράψτε κάτι κι εσείς. Μπορεί να μην το σκέφτηκαν, αλλά να ξέρουν πως μας έλειψαν…
Γράψτε κάτι, μπας και μας ξανάρθουν. Κρίμα είναι να πάνε χαμένα και τα λουκούμια ή να τα φάω εγώ που ‘χω και τσιμπημένο ζάχαρο… »
