Τα κόσμια εδιακλώστα ατά Του Μωυσιάδη Παναγιώτη

Τ’εμόν τ’αρνίν ερρώστεσεν  κι αναμετρά τα ώρας,

κ’ επρόλαβαμ’ να βάλουμε ‘ς σα χέρια μουν τα βέρας.

Τ’έναν τ’αρνί μ’ ανέντροπον και τ’ άλλο εντροπέρκον,

τ’ άλλο εγώ εγάπεσα, ντο παρομιάζ’ τον φέγγον.

Τα  φαρμάκια ,ντ’επότσες με, ας σην καρδιά μ’‘κ’εβγαίν’νε,

έρθαν και εκαμίνωσαν , γένταν αψιματένια.

Τα  ψήα σ’  είν ανέξερτα, άσπρα,  καταγιασμένα,

άμον εκείνα τα ραχιά,  ς σα χιόνια φορτωμένα.

Τα ‘μάραντα μαραίντανε, και τα τσιτσέκια λύουν,

και τ’ ομματόπα σου ,πουλί μ’, ας ση σεβτάν ‘νεσβήουν.

Τα αμαρτίας ισ’ ,αρνί μ’,   μικρά και σχωρεμένα,

αν πας και ‘ς σον πνευματικόν, σύρον ατά ‘ς σ’ εμένα.

Τα δάκρυα ,ντ’ έξα για τ’ εσέν, ‘ς σο χώμαν εκραμάτ’σαν,

και τα φαρμάκια ,ντ’ έπια, ‘ς σην ψη μ’ εκαταστάξαν.

Τα εμορφάδας ισ’ πολλά, τα χάρεις κι άλλο πλέα,

κ’ εγώ σουμά σ’ γιανάσεψα, ρίζα μ’, έναν χερέαν.

Τα εμπριζ’να ,ντ’ εποίκες με, μ’ εφτάς ατά  ατώρα,

θα εμπροπαίρνε ‘μας χαπέρ’, οι  συγγενοί κι η χώρα.

Τα κέφοπα μ’ εχάλασαν, την κάρδια μ’ εμάν’τσαν,

την κάλη μ’ εγαντούρεψαν, τα μουράτια μ’ετσάν’τσαν.

Τα κόσμια εδιακλώστα ατά, ξέρας και θαλασσάκρια,

όλεν παραπονέματα και χωρισίας δάκρυα.